Επί Ξηρού παρακμής - Του Θάνου Τζήμερου
Τι ήταν ο Ξηρός, είπαμε; Κατά συρροήν δολοφόνος. Τι άλλο ήταν; Προδότης! Ήταν αυτός που "έδωσε", μόλις κάτι πήγε στραβά στον σχεδιασμό του, χαρτί και καλαμάρι, όλο το συνάφι του: ονόματα, διευθύνσεις, τηλέφωνα. Και κιοτής. Κιόταρος! Τα έκανε πάνω του μόλις κάτι πήγε στραβά στη ντόλτσε βίτα των επαναστατών της πορδής και των "απαλλοτριώσεων" και άρχισε να κελαηδάει χωρίς σταματημό.
Όσο από τη δική μας πλευρά, (των υπέρμαχων της δημοκρατίας, παρά τα τραγικά προβλήματά της) τον συνοδεύει η ιδιότητα του κατά συρροήν δολοφόνου, τόσο από την άλλη πλευρά, των αναρχοφασιστών και των συμπαθούντων, εκτός και εντός κυβερνητικών κύκλων, τον συνοδεύει η ρετσινιά του καταδότη. Οπότε κι εκεί το ηθικό πλεονέκτημα της... ατρόμητης αριστεράς πάει περίπατο. Αυτό είναι που προσπαθούν να αναστηλώσουν τα συντρόφια, μέσω… Τέχνης, υποστηρίζοντας με μανία το παραμύθι των ουσιών που του έδωσαν για να μιλήσει. Βολεύει κι όλας, καθώς οι γιατροί του Ευαγγελισμού, με χρήματα των φορολογουμένων και των οικογενειών των θυμάτων του, προσπαθούσαν επί μήνες να του σώσουν τη ζωή με μια σειρά από επεμβάσεις. Σου λέει: να πούμε ότι στη νάρκωση έριξαν και κάτι ακόμα. Θα το χάψει το πόπολο, να διασώσει το ηθικό πλεονέκτημά του το παλληκάρι.
Προφανώς για τη φασιστερά οι φόνοι των πολιτικών αντιπάλων είναι ηθικώς επιτρεπτοί, μη σου πώ και επιβεβλημένοι αν κρίνω από τα σχόλια που διαβάζω στο διαδίκτυο.
Έ, λοιπόν όχι. Η 17Ν ήταν μια εταιρεία δολοφόνων, που με πρόσχημα ιδέες, λήστευε τράπεζες έκανε δώδεκα μήνες τον χρόνο διακοπές, αλλαξογκομενιές, τσιμπούσια και μουσικές βραδυές, περνώντας ζωή και κότα. Οι δολοφονίες ήταν η αναγκαία πράξη αυτοεπιβεβαίωσης και η αναγκαία συνθήκη για να είναι η ομάδα συσπειρωμένη λόγω δεσμών συνενοχής. Κι ο Ξηρός ένας παρακμιακός χέστης, που τους κάρφωσε. Ένας πρόστυχος μαμάκιας όπως όλοι τους, που κρύβονται στα φουστάνια της δημοκρατίας και κλαψουρίζουν για την επιείκειά της, ψάχνοντας ευκαιρία να τη βιάσουν.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
