"Ψυχής λόγος" - Ποίημα της Θεοδώρας Ατζεμιάν
Απλωμένο χέρι, ανοιχτά τα δάχτυλα,
λες και βοήθεια ζητούν, προσφέρουν ικεσία,
ανθρώπου βλέμμα προκαλούν, την σάρκα να ενώσουν,
μην τη κοιτάς τη μοίρα μου, δεν είναι εκεί γραμμένη,
βάλε τα μάτια της καρδιάς, να ψάξουν και να δούνε,
τα μυστικά τα Άχραντα, που είναι καλά κρυμμένα,
απ' τον καιρό της Ύπαρξης που λένε πως αρχίζει,
τότε που η αθωότητα βάδιζε αντάμα,
με την δική σου τη ψυχή, και με τον ήλιο αφέντη.
Δώσε μου πένα και χαρτί, να ζωγραφίσω λέξεις,
να δώσω ανάσα και κλειδιά, σ' αραχνιασμένες σκέψεις.
χαμόγελο στα άπειρα χαμόγελα της θλίψης.
Αρματωμένα άλογα, με το βαρύ φορτίο,
να βγούνε από μέσα σου, να έρθουνε εμπρός μου,
να φύγουνε τα μαγικά, να χάσει αίμα ο λώρος.
Ψυχές κλεμμένες να φανούν, να δώσουν το καπάρο,
να ζήσουν ακόμα μια φορά, να νιώσουνε τον πόνο,
χάρισμα δεν δίνει κανενός, όλοι βαδίζουν μόνοι,
θέλει ψυχή η μοναξιά, ακόμα και αν την διαλέξεις,
όταν σου γίνει φίλη σου, όταν σου γίνει ταίρι,
πιάσε μιαν άκρη να κρυφτείς, τον ήλιο σου να κρύψεις,
αν δεν σχωρέσεις τις ψυχές, αν δεν δακρύσεις πρώτα,
η παγωνιά θα βρει τροφή και η νύχτα αποκούμπι,
και εσύ θα στέκεις ορφανός με την νεκρή σου μοίρα.
Άδραξε χέρι ανθρώπινο, δώσε ψυχή και ανάσα,
μα πρόσεχε πως την ζωή κατέχεις....
σαν το πουλί αδύναμη σαν το λιοντάρι αντέχει,
τα νύχια βάζει μόνη της και ξύνει τις πληγές της,
σαν έρθει εκείνη η στιγμή που θα κοιτάξει πίσω,
να είσαι με το μέρος της, να έχει αναμνήσεις,
ειδάλλως έχασες με μιας....εκείνη συνεχίζει!
Θεοδώρα Ατζεμιάν
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
