Μπαγκαζιέρες - Της Γεωργίας Δαλιανά*

Το Tρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι

Σπάζοντας τη λάμπα της Γης σε ράκη Αιώνων

Η νύχτα που ατενίζει μακριά πέρα απ' τη νάρκη του αίματος

Παρίσι, Μάλι, Βηρυτός, Ντουμπάι, Τζακάρτα, Κωνσταντινούπολη, Μπουρκίνα Φάσο.

Δεν πρόκειται ακριβώς για ταξιδιωτικό οδηγό δεν πρόκειται καν για ταξίδι του μέλιτος.

Και το σπαρτάρισμα στα χέρια Τριαντάφυλλο

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική, ως τέχνη ασκούμενη στην πολλαπλότητα του φόβου και στην αντιστροφή των αξιών, ενοικεί στα εμπορεύματα στα οποία εγγράφεται

Γη βαραθρώδης δεν έχει ίσκιο για τους κρεμασμένους της.

Από την άλλη η Τρομοκρατία ως τέχνη ελαφρώς διαφοροποιημένη, ή ως “φάρσα ουράνια”, ενοικεί στην πολιτική, τη διαβρώνει, την παρωδεί και την παραφράζει, και άλλοτε ως μεσαιωνικό αντικλείδι τη συνθέτει, τη συγκαλύπτει και την τροφοδοτεί

Oρίστε ένας κανόνας που βιάζει τη λογική και μιμείται την εξαίρεση από το ίδιο σκοτεινό σημείο.

Το Tρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι

Όρυγμα βαθύ, που αλλάζει όλα τα δεδομένα, ριγώντας συθέμελα το Πένθος της Ανεπάρκειάς μας

Υπό το βλέμμα των στρατιωτών ολόκληρη η Ευρώπη. Eίναι Πόλεμος

Το ταξίδι έχει αρχίσει. Χωρίς έρμα για να χωρέσει όλη η θάλασσα, χωρίς έλεος για να μην κερδηθεί

Η Αθωότητα πράγματι είναι παιχνιδάκι

Η Αλληλεγγύη άοπλη να αντιπαλεύει τη μοναξιά, πήχτρα στο αίμα

και βέβαια, η από κοινού αντιμετώπιση της Ισλαμικής απειλής, με το επικίνδυνο δίλημμα Ασφάλεια ή Ελευθερία

Η νεοφιλελεύθερη Πολιτική «ως αίσθημα» απαιτεί πολλαπλές αναγνώσεις παρά το «ακαριαίο» της ποιητικής της.

Η Ευρώπη σε παρακμή αξιών, δίχως κατεύθυνση, στόχος αλλά και φυτώριο του εφιάλτη.

Είναι μονόδρομος (αλλά έτοιμος) εγκλεισμένος στην Ταυτότητα, είναι Πόλεμος με την κρυφή ηλικία των νημάτων και των στρατηγικών

(όπως η τράπουλα ανοίγει)

Στα Πόδια της Οικονομίας ξανασυστήνονται οι θεοί που ταΐζουν τους σκύλους των ανθρώπων

Η Ελευθερία αναπαύεται και μόνο τα όστρακα θυμάται

Ανάμεσα στην πέτρα του ατομικισμού και την πέτρα της εξουσίας περιττώματα ευχών

Άκου άκου τη Μπόρα που σφίγγει τους κροτάφους. Οι νεκροί είναι κατώφλια είναι σπάργανα, τα χλωμά φύλλα λούζονται στα δειλινά, το αίμα κρύβει χίλιους δρόμους και κανένα, η δυστυχία είναι βάρκα ταγμένη στην ξέρα και φυσικά η συμπόνια δεν είναι ομπρέλα. Μέσα, μέσα!

Άκου άκου Μουσική σκεπασμένη τριαντάφυλλα. Είναι η Ουτοπία που σφυρίζει, η Αβεβαιότητα είναι νότα, είναι εργαλείο που σφαλίζει τα παράθυρα και εντοιχίζει την Ελπίδα, ξεκίνα ξεκίνα να σιωπάς πάνω απ’ την περηφάνεια, δίχως γλώσσα γεννιέται η Αδικία, η Άλγεβρα ο σκοτεινός ορίζοντας, χείλη βαμμένα με σπαθιά στους σκοτεινούς καθρέφτες, η Δικαιοσύνη μάλιστα, Αυθεντία στις αγχόνες.

Ανάμεσα στην πρόζα και στο πρόζακ αιωρείται η Ιστορία

Άκου άκου μουσική. Θύελλα απάτητη στο Χώμα των Ανθρώπων. Άσε την παλίρροια να ανεβαίνει, άσε το φως να κοιμάται στα χαμόκλαδα που μόλις το κατάπιαν. Σώπα σώπα. Χρόνος επαίτης που καιροφυλακτεί, Γη και ουρανός κάτω απ’ το βάρος των καντηλιών, η βία ως ψυχομετρικό εργαλείο, αντίκρυ σ’ έναν ήλιο καταφύγιο ζητιάνων, η λογική περίπτερο να αγοράσεις τα σκοτάδια Μέσα μέσα.

Η βία και η Ελεημοσύνη  τα αστραφτερά παιχνίδια των αγορών.

Άκου άκου την Μπόρα που πάντα ξαναρχίζει. Δεν είναι πια εικόνα είναι καπνός, δεν είναι ομιλία είναι στρόβιλος και διαμελισμός, το φως για ένα αποτσίγαρο, ήχος καμπάνας που γλιστράει σαν σκορπιός και ανοίγει σαν βεντάλια, δεν είναι πια εικόνα όχι, είναι φωτιά και φλόγες αδηφάγες, φίδια και μνήματα με τη ΔΙΠΛΗ ποδιά του χασάπη, η Παράνοια με Απλωμένους Ουρανούς. Νύχια που θήλασαν φτερά από παλιά ερμάρια και νομίσματα

Δεν είναι πια εικόνα όχι, αυτό το ανήμερο νερό δεν είναι η θάλασσα, αφρός η μοίρα του Ανθρώπου, δεν είναι η θάλασσα, είναι σιγή και παραμίλημα αίμα ζεστό και απορία, είναι Όχλος μάρμαρο της λήθης που ξερνάει τη θάλασσα, είναι φύσημα μέσα απ’ τη ντουλάπα, μέσα απ’ το βλέμμα που σέρνει τις κατολισθήσεις

Το γάλα που αρπάζει  σαν ξερόκλαδο, η μάνα των Γκρεμών η Απληστία

Άκου άκου μουσική θύελλα απάτητη σ’ έναν ουρανό λουστρίνι. Κούρνιασε εδώ στο κρεβάτι της Πόρνης στη σκοτεινή γωνιά της ειρήνης, κάτω απ’ την άφατη ρωγμή των νέων ρηγμάτων, κομματιασμένη γη μνήμη και χίμαιρα και πετρωμένη αυγή, δεν είναι πια εικόνα όχι, με κλάμα σιγανό το αίμα φτερουγίζει, ένας ουρανός από αγχόνες στο βλέμμα ενός τρένου που γκρεμίζεται, φυλλώματα καινούργιου κόσμου όπως καμία νύχτα δεν τον ονειρεύτηκε, καινούργιου κόσμου με οπλές φωτισμένου με φεγγίτες, από παλιά σεντούκια και κλειδιά με χέρια παφλασμούς και μάτια φαγωμένα, όπως καμία νύχτα, στις εικόνες και στη θάλασσα. Με κλάμα σιγανό το αίμα φτερουγίζει.

Καταλύτης το μεταναστευτικό για την Ευρώπη

Τείχη και Σύνορα κλειστά. Η καινούργια collection της Ευρωπαϊκής ηγεσίας. Σύνορα κλειστά που σαν οικογενειακά άλμπουμ φωτίζουν και προτείνονται, πλάι στο κυριακάτικο ποδόσφαιρο.

Συνεχίζεται ο Εφιάλτης στο Αιγαίο

Ελλάδα Αγρύπνια λαβωμένη απ' τον καθρέφτη σου στο θρήνο και στον άνεμο δεμένη

Κοίτα το κύμα της αυγής ξεβράζει πτώματα

Πονάει το εξώφυλλο του Charlie Hebdo με το μικρό Αιλάν. Η σάτιρα ως δοχείο νυκτός στη μέση του θανάτου! Κρίμα

Σύνορα κλειστά για ίσα δικαιώματα. Φλέβα χρυσού για τους πονοκεφάλους

Οκ. Ο φόβος έχει άλλη μνήμη, άλλη στύση και ταπεινά υλικά

Η Πολυπολιτισμική Πραγματικότητα. Μαέστρο βάρα το.

Χώρες στοιβαγμένες σε χαρτόκουτα, όστρακα πανωφόρια για τα βρέφη

Η περίφημη Ενσωμάτωση, ένα ρολόι χειρός στη νάρκη της γλώσσας

Η γλώσσα είναι στάχτη που φυλάει τις ερήμους της και δεν συγχωρεί

Άκου άκου τη Μπόρα που σφίγγει τους κροτάφους

Άκου τη Μπόρα από τη σάρκα Νικητών και Ηττημένων

Η πολιτική ως τραπουλόχαρτο στην πιο τρομακτική της περιδίνηση, εδώ, που το παιχνίδι δραπετεύει.

Με τις ακτές πλυμένες θάνατο, και λίγο πριν ο Ασύρματος σιγήσει

*Γεωργία Δαλιανά

Ποιήτρια- Εικαστικός