Καλημέρα θλίψη! - Του Σαράντου Καργάκου

Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἤμουν ἀντίθετος πρὸς τὸ λεγόμενο «Καθεστὼς τῆς Δεξιᾶς» καὶ παρότι εἶχα –καὶ μάλιστα πρὶν ἀπὸ τὸ 1956– φάκελο ὀγκώδη καὶ ἐξαιρετικὰ εὐώδη, ὀφείλω νὰ ὁμολογήσω ὅτι τούτη ἡ «ἐπάρατη Δεξιὰ», παρόλο ποὺ μοῦ στέρησε πολλὰ, μοῦ προσέφερε περισσότερη δημοκρατία ἀπὸ ὅση θὰ μοῦ προσέφερε τὸ ἀριστερὸ καθεστὼς τῆς Σοβιετίας, ποὺ πολλοὶ δικοὶ μου, φίλοι καὶ συγγενεῖς, τὸ ἔβλεπαν σὰν ἰδανικὴ συνταγὴ, γιὰ τὴ θεραπεία πάσας κοινωνικῆς ἀδικίας. Τὸ σοβιετικὸ καθεστὼς δὲν προσέφερε καθόλου δημοκρατία. Οὔτε στοὺς πιὸ πιστοὺς ὀπαδοὺς του.

Τουλάχιστον σ’ ἐμένα τὸ καθεστὼς τῆς «Δεξιᾶς» ἐπέτρεψε νὰ τελειώσω τὸ σχολεῖο (μὲ ἀρκετὲς βέβαια ἀποβολὲς γιὰ ἐνστάσεις μου πνευματικὲς) καὶ νὰ εἰσαχθῶ στὸ Πανεπιστήμιο, ἔστω καὶ ἄν γιὰ λόγους πολιτικῶν φρονημάτων, ὅπως ὑποθέτω, δὲν μοῦ δόθηκε ὑποτροφία, παρόλο ποὺ εἶχα εἰσαχθεῖ τρίτος στὴ Φιλοσοφική. Μποροῦσα ἀκόμη νὰ ἐκφράζομαι ἐναντίον τοῦ «Ἑλληνικοῦ Συναγερμοῦ» (Παπάγος) καὶ τῆς ΕΡΕ (Κων/νος Καραμανλῆς) καὶ νὰ ψηφίζω ἐναντίον τους, ὅταν στοὺς πρὸς Βορρᾶν τῆς Ἑλλάδος «κομμουνιστικοὺς παραδείσους» ὑπῆρχε μιὰ φρεναπάτη δημοκρατίας μὲ ἐκεῖνα τὰ ἀσύλληπτα ποσοστὰ τοῦ 99,2% ὑπὲρ τοῦ ἰσχύοντος κομμουνιστικοῦ κόμματος. Τὰ ποσοστὰ αὐτὰ γιὰ τὰ ἑλληνικὰ δεδομένα ἦσαν ἐξωφρενικὰ. Μόνο στὸ δημοψήφισμα τῆς 3ης Νοεμβρίου1935 εἶχαν ξεπερασθεῖ σὲ μερικὰ ἐκλογικὰ τμήματα τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου τὸ ποσοστὸ τῶν ψήφων ὑπὲρ τῆς βασιλείας εἶχε ὑπερβεῖ τὸ ὅριο τοῦ 102%! Οἱ ἔχοντες ἐπὶ «Κονδυλοκρατίας» τὴν ἐποπτεία τοῦ φιλοβασιλικοῦ κινήματος ἦσαν μέλη τῆς ἀριστοκρατικῆς οἰκογένειας Μερκούρη. Ἕνα μέλος μάλιστα τῆς οἰκογενείας αὐτῆς εἶχε δημιουργήσει προπολεμικὰ κόμμα ναζιστικὸ καὶ γι’ αὐτὸ οἱ ἀρχὲς Κατοχῆς τοῦ ἐμπιστεύθηκαν τὴ διεύθυνση τῆς Ἐθνικῆς Τράπεζας. Παρὰ ταῦτα ὁ «κομμουνιστοφάγος» Σταμάτιος Μερκούρης, ποὺ τὸ 1945, ὡς ὑπουργὸς Δημοσίας Τάξεως, εἶχε ἐξαπολύσει τὶς πρῶτες διώξεις κατὰ τῶν Ἐαμιτῶν/Ἑλασιτῶν, ἐξελέγη τὸ 1958 βουλευτής τῆς ΕΔΑ (Ἑνιαίας Δημοκρατικῆς Ἀριστερᾶς). Ἡ  ΕΔΑ ἦταν, ὅπως μᾶς ἔλεγε στὸ στρατὸ διαφωτιστὴς ὑπαξιωματικὸς, τὸ «προσόψιον τοῦ Κομμουνισμοῦ» (προσωπεῖο ἤθελε νὰ πεῖ. προσόψιον εἶναι ἡ πετσέτα). Ἀλλὰ καὶ ἡ κόρη τοῦ Σταματίου Μερκούρη, ἡ περιώνυμη Μελίνα, ἀμέσως μετὰ τὴ δικτατορία ἔγινε Ἠγερία τοῦ Σοσιαλισμοῦ, ἡ Stella Solaris (=Πολικὸς Ἀστέρας) τοῦ ΠΑΣΟΚ. Τουλάχιστον αὐτὴ ἦταν ἠθοποιὸς καὶ μποροῦσε νὰ παίζει πολλοὺς ρόλους.

Ἐνθυμοῦμαι ἀκόμη ἕναν ταγματάρχη νὰ μοῦ δηλώνει ἕνα χρόνο μετὰ τὴν πτώση τῆς δικτατορίας ὅτι στὸ ἑξῆς ἦταν διατεθειμένος νὰ θυσιαστεῖ γιὰ τὴ δημοκρατία, ἐνῶ τὰ προηγούμενα χρόνια ἦταν διατεθειμένος –καὶ τὸ ἤξερα καλὰ– ὅτι ἦταν πρόθυμος νὰ θυσιάσει πολλοὺς γιὰ τὴ... δικτατορία! Εἰδικὰ, μετὰ τὸ 1981, ὁπότε ἀνῆλθε τὸ ΠΑΣΟΚ στὴν ἐξουσία, μοῦ ἔλεγε ὅτι ἡ λέξη «Δεξιὰ» τοῦ προκαλοῦσε ἀλλεργία. Ἔτσι ἀνῆλθε ταχύτατα τὰ σκαλιὰ τῆς ἱεραρχίας. Ἀλλ’ αὐτὸ ποὺ μὲ ἐξέπληττε περισσότερο ἦσαν τὰ «πανώ». Αὐτοὶ ποὺ τὰ κρατοῦσαν στὶς «λαοθάλασσες» ὑποδοχῆς τοῦ Παπαδόπουλου καὶ τοῦ Παττακοῦ, τὰ κρατοῦσαν ἀμέσως μετὰ στὶς «λαοθάλασσες» ποὺ χειροκροτοῦσαν τοὺς Κων/νο Καραμανλῆ καὶ Ἀνδρέα Παπανδρέου, ἀκόμη καὶ τοὺς Χαρίλαο Φλωράκη, τὸν ξεχασμένο Δρακόπουλο καὶ τὸν Λεωνίδα Κύρκο. Ὅποιος μάθει νὰ εἶναι βαστάζος τῶν «πανὼ», δὲν νοιάζεται ποιὸς εἶναι στὸ μπαλκόνι ἀρχηγός. Ἀφήνω πιὰ τοὺς καλλιτέχνες ποὺ ἔδειξαν ὅλο τὸ μεγαλεῖο τοῦ ταλέντου τους στὸ Καλλιμάρμαρο, ὅπου ἡ Χούντα ὀργάνωνε τὶς περίφημες φιέστες τῆς «Πολεμικῆς Ἀρετῆς τῶν Ἑλλήνων»! Τὸ θλιβερὸ εἶναι ὅτι πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς, ὅπως καὶ πολλοὶ καταδότες τῆς Ἀσφάλειας (καὶ εἶναι γνωστοὶ) βγῆκαν ἀργότερα πατεντάτοι... ἀντιστασιακοί! Ἔλεγα τότε καθημερινά:

-Καλημέρα θλίψη!

Πηγή:  Κόντρα

Ημερομηνία:  30/01/2016

Σαράντος Καργάκος