Τα παιδιά που δεν υποτάσσονται... - Του Χρήστου Μπουσιούτα

Τα παιδιά που πολεμούν το αναπόφευκτο, που παθιάζονται, που καίγονται από αγάπη και αγωνία, που είναι στη θέση τους όταν η μάχη ανάβει.

Τα παιδιά που φτύνουν τον κόρφο τους όταν τους μιλούν για το λαμπρό τους μέλλον.

Τα παιδιά που δεν θέλουν να σκύβουν το κεφάλι, να υποτάσσονται, να μηδενίζονται, να ακυρώνονται από εκείνους που κρατούν την τύχη τους στα χέρια τους.

Τα παιδιά που περνούν μέσα από την πείνα και την εξαθλίωση και δεν «κωλώνουν» στο μαχαίρι του χρυσαυγίτη.

Τα παιδιά που ερωτεύτηκαν, ονειρεύτηκαν, κολύμπησαν μεθυσμένα την νύχτα, αλλά πνίγηκαν στην σκληρότητα αυτού του κόσμου.

Τα παιδιά που πάνε κόντρα στην αδιαφορία, στην μετριοπάθεια, στις ίσες αποστάσεις και δεν μπερδεύουν την εξαθλίωση με το αναπόφευκτο.

Γιατί όπως έλεγε και ο Αντόνιο Γκράμσι :

«H αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας.

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό:

Γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων»

Τα παιδιά που θεωρούν χυδαίο να απαιτούν κάποιοι την αναδιανομή της δυστυχίας των θυμάτων, επειδή τους είναι αδιανόητη η αναδιανομή του πλούτου των θυτών.

Τα παιδιά που δεν αντέχουν όλους εκείνους που κλαίνε πάνω στα ερείπια του κοινωνικού κράτους που οι ίδιοι κατεδάφισαν.

Τα παιδιά που μισούν τα λαμόγια της διαπλοκής και της απάτης, που τους πετούν ψίχουλα σε μαραθώνιους αλληλεγγύης.

Τα παιδιά που πάνε κόντρα στο σάπιο εξουσιαστικό σύστημα και σε όλους εκείνους που έκαναν πλιάτσικο στον εθνικό πλούτο, γεμίζοντας τις τσέπες τους και τις κοιλιές τους.

Τα παιδιά που δεν εξαγοράζουν τις τύψεις τους επιμένοντας «εκτός», όταν οι περισσότεροι εξαγοράζουν τις αμαρτίες τους με τον οβολό τους, όπως έκαναν παλιά οι χριστιανοί για να κερδίσουν ένα μέτρο στον παράδεισο.

Τα παιδιά που δεν αντέχουν η χώρα να διαλύεται με πάταγο και χιλιάδες συνάνθρωποι μας να βιώνουν τον εξευτελισμό και την εξαθλίωση, ενώ οι πολιτικοί και η φαύλη πλουτοκρατία ευημερεί με τα λάφυρα της λεηλατημένης χώρας

Τα παιδιά που φωνάζουν, αντιστέκονται, επαναστατούν ενάντια σε όλους εκείνους που θέλουν την παρακμή και την χυδαιότητα να τις κάνουν πρότυπο.

Τα παιδιά που δεν πιστεύουν στα θαύματα, αλλά στα δικά τους χέρια, τα παιδιά που αγαπούν τον ορθό λόγο επειδή υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το ανάποδο, τα παιδιά που δεν πιστεύουν τους σαχλούς φαφλατάδες των τηλεοπτικών παραθύρων.

Τα παιδιά που δεν θέλουν να ζήσουν με τις ενοχές για αυτά που δεν έκαναν, για τα ρίσκα που δεν πήραν ποτέ, για αυτά που φοβήθηκαν, για αυτά τα μαγικά που είχαν την ευκαιρία να ζήσουν και τα αρνήθηκαν, επειδή δίστασαν να πάνε παραπέρα, έξω από το σύνορο που τα φυλάκισαν.

Τα παιδιά που δεν θα τους επιτρέψουν να προσθέσουν άλλους ανέργους , για να μιλούν μετά εξ ονόματος τους. Γιατί κάτι τέτοιο είναι σαν να αυτοκτονεί κανείς για να διαπιστώσει αν υπάρχει θάνατος.

Τα παιδιά που κρατούν μια πέτρα στο χέρι, χωρίς να είναι σίγουρα ότι έχουν δίκιο. Στα κρυφά, στη σιωπή, μέσα μας όμως ξέρουμε, ότι τουλάχιστον δεν έχουν άδικο……

Γιατί όπως έλεγε και ο Βαλαωρίτης:

«Πάρ’ ένα σβώλο Μήτρο και διώξ’ εκείνα τα σκυλιά που σου χαλούν το φύτρο!».

Αυτά είναι ο πραγματικός κόσμος, η αλήθεια, το όνειρο, η προσδοκία, η αρχή και το τέλος του νήματος.

ΥΓ . Και αν νοιώθετε ότι είστε λίγοι μην ξεχνάτε αυτό που έλεγε ο Μπρεχτ:

"Οι όποιες προσωρινές ήττες μας δεν αποδεικνύουν τίποτα παραπάνω από ότι είμαστε ακόμα λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο άδικο και από τους θεατές περιμένουμε τουλάχιστον να ντρέπονται"