Προσφυγικό και γεωπολιτική - Του Γιάννη Πέππα*

Η αρχή έγινε με το Βιετνάμ.Τότε καταφάνηκε ότι η στρατιωτική υπεροχή δεν φέρνει αναγκαστικά τη νίκη.Λίγο μετά η περίπτωση επαναλήφθηκε και επιβεβαιώθηκε: η Σοβιετία δεν τα κατάφερε στο Αφγανιστάν.Μετά το 1990 οι επεμβάσεις των ισχυρών σε Ιράκ,Γιουγκοσλαβία κ.λπ.,αν και επέβαλαν το λόγο τους,υπήρξαν εν πολλοίς αμφιλεγόμενου αποτελέσματος.Έχει καταστεί πια εμφανές ότι το στρατιωτικό μοντέλο επικυριαρχίας ούτε είναι λειτουργικό,αλλά ούτε και επιλεγόμενο.Νέες μορφές πολεμικής διείσδυσης και εμπλοκής προτιμούνται για την επίτευξη γεωστρατηγικών στόχων:

Η εκκόλαψη και δημιουργία τρομοκρατικών κινημάτων,καρπός κατά βάση μυστικών υπηρεσιών,έχει αναλάβει την πολιτική και κοινωνική αποσταθεροποίηση που επιτρέπει,σχεδόν επιβάλλει,την παρέμβαση των ειρηνευτικών δημοκρατικών δυνάμεων.Το βλέπουμε αυτό,εδώ και κάποιο καιρό,να εξελίσσεται αποτελεσματικά στη Βόρεια Αφρική και στην Ασιατική ζώνη από την Μεσόγειο μέχρι την Ινδία.Παράγωγο αυτής της επεμβατικής διεργασίας,πέρα από τα προφανή,είναι και η ανάπτυξη προσφυγικών ρευμάτων που έχει διττή συνέπεια: την αποδυνάμωση των χωρών αποστολής τους και την διάβρωση των χωρών υποδοχής τους.Μορφές αυτών των σύνθετων γεωστρατηγικών ενεργειών και περιπλοκών βλέπουμε τώρα να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας,καθιστώντας την Ελλάδα ισχνότερη στο τοπικό και ευρύτερο περιβάλλον.

Ο λόγος για τις λεγόμενες ευρωπαϊκές αξίες είναι στην ουσία ένα ευφυολόγημα.Στην ιστορική και πολιτική παράδοση της Ευρώπης δεσπόζει η φεουδαρχία,η ανθρώπινη καταπίεση,ο Καλβινισμός,η αποικιοκρατία,το μοναρχικό ιδεώδες που γέννησε τον μαύρο ναζισμό και τον κόκκινο σταλινισμό,τις δύο όψεις του ευρωπαϊκού φασισμού.Μέσα σε αυτό το όργιο απολυταρχισμού αναζητήθηκε ως χαραμάδα φωτός η ελληνική σκέψη για να υψώσει ανασχετικά τον Διαφωτισμό κόντρα στο μεσαιωνικό σκότος,ο οποίος κατόρθωσε με την Γαλλική επανάσταση να οικοδομήσει τον σύγχρονο αστικό κοινοβουλευτισμό.Βέβαια,ο πυρήνας της ευρωπαϊκής πολιτικής παραγωγής δεν ξεχνά τις τυχοδιωκτικές,γεμάτες πλιάτσικο,Σταυροφορίες του κατά του κόσμου της Ανατολής.Σήμερα δεν εκστρατεύει,μόνο,εναντίον του,αλλά και τον αποκρούει,όταν τσαλαπατημένος αυτός ο κόσμος του Ισλάμ,κρούει ως επαίτης την πόρτα του.Δεν πρέπει να ξαφνιάζει επομένως,το κλείσιμο των συνόρων από την Ευρώπη στις ανθρώπινες ζωές από τον διπλανό της μεν,αλλά τόσο διαφορετικό της κόσμο.Είτε λέγεται ευθέως από διάφορους Ευρωπαίους ηγέτες είτε με περικοκλάδες,το θέμα είναι ότι ορθώνεται εκ νέου ο αναμφισβήτητα υφιστάμενος διαχωριστικός τοίχος ανάμεσα στη Δύση και την Ισλαμιστική κοσμοθεώρηση.

Το να μιλάει η ελληνική κυβέρνηση,μέσα σε όλα αυτά,με φρασεολογία ανθρωπιστικής ΜΚΟ και να φέρεται με νηπιακή ανευθυνότητα προσχημάτων και παρελκύσεων,να ξεγυμνώνεται τελικά διά της αδυναμίας διαχείρισης του προβλήματος,την καθιστά υποδεέστερη των περιστάσεων και ευάλωτη σε τυχόν δυσμενείς  επιπτώσεις ή επικίνδυνη στο ενδεχόμενο θερμών εκρηκτικών εξελίξεων.

Θυμίζω τέλος,ότι οι πέντε μεγαλύτεροι έμποροι όπλων παγκοσμίως είναι οι ΗΠΑ,Ρωσία,Κίνα,Αγγλία και Γαλλία,δηλ. τα μόνιμα μέλη του συμβουλίου του ΟΗΕ,του οργανισμού που υποτίθεται ότι προστατεύει και κατοχυρώνει την παγκόσμια ειρήνη.Αυτός είναι ο κόσμος μας,κάθε άλλο παρά αγγελικός,και εξυπακούεται ότι μέσα σε αυτόν οι υπεύθυνες ηγεσίες οφείλουν να κινούνται με σφαιρική γνώση των ιστορικών και διπλωματικών δεδομένων και με ασυζήτητη προτεραιότητα την κάλυψη των αναγκών και της ασφάλειας των λαών τους,με σοβαρότητα και επάρκεια.

*Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος