Θυσία Ευαγόρα Παλληκαρίδη - Του Νίκου Μπατσικανή

Φορώντας τ’ άρματα του Δίκιου πάλεψες για τη Λευτεριά

με τα τσαπράζια των Ιδανικών σου πολέμησες.

Ξυπόλυτα όνειρα -μικρά, αθώα παιδιά, μόρτες του “ανέφικτου”-

σ’ άνοιγαν δρόμο.

Πέταξες στο φως με ανοιχτά φτερούγια

να κυνηγήσεις τ’ “άπιαστο” ως τα περβόλια του Ήλιου.

Εκεί, που δάκρυα έχουν μόνο οι κρίνοι

και οι πεπτωκότες άγγελοι.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Γεννήθηκε στην Τσάδα Πάφου, στις 27 Φεβρουαρίου, 1938. Ως μαθητής γυμνασίου, από το 1950, έζησε έντονα τους δύσκολους καιρούς που περνούσε η Κύπρος στην προσπάθεια της να κρατήσει το λάβαρο της Ελευθερίας ψηλά, ζώντας κάτω από τον ζυγό των Άγγλων, που δήλωναν, απερίφραστα, ότι «ουδέποτε θα έδιδε ελευθερία στους Κυπρίους». Πίστευε, ακράδαντα, στον δίκαιο αγώνα της Κύπρου και η όλη πορεία του σημαδεύτηκε, ανεξίτηλα, στα εφηβικά του χρόνια, από το ιστορικό «Δημοψήφισμα του 1951» με την αξίωση των Ελλήνων Κυπρίων για Ένωση με την «μητέρα πατρίδα», Ελλάδα.

Μέσα σ' αυτό το πνεύμα εποχής, ο Ευαγόρας, από νωρίς, έγινε φλογερός αγωνιστής κι επαναστάτης, που με την δυναμική και γοητευτική του προσωπικότητα ενέπνεε τους συμμαθητές του, τους συμπολίτες του και στο τέλος, τους Έλληνες της Κύπρου αλλά και τους Ελλαδίτες. Ο αγώνας και η δράση του ήταν πολύμορφοι, οι προβληματισμοί του ολοζώντανοι, και όταν η ψυχή του νεαρού Ευαγόρα ξεχείλιζε από το πάθος για Δικαιοσύνη και λευτεριά, έβρισκε διέξοδο στην Ποίηση. Το ταλέντο του και η αγνότητα της ψυχής του μας έδωσαν ανεκτίμητους στίχους, που ηχούν ακόμα στις ψυχές των Ελλήνων και όλων των ανθρώπων που αγωνίζονται για την Ελευθερία.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια, που παν στη Λευτεριά.

Θ’ αφήσω αδέρφια, συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα,

μες στα λαγκάδια πέρα και τις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη Λευτεριά, θα ’χω παρέα μόνη,

κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ’ρθεί το καλοκαίρι,

τη Λευτεριά να φέρει, σε πόλεις και χωριά.

Μα δεν μπορώ να καρτερώ...

Θα πάρω μιαν ανηφοριά, Θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια, που παν στη Λευτεριά.

Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ, θα μπω σ’ ένα παλάτι,

το ξέρω –θα ν’ απάτη, δε θα ’ναι αληθινό.

Μες στο παλάτι θα γυρνώ, ώσπου να βρω το θρόνο

βασίλισσα μια, μόνο, θα κάθεται σ’ αυτόν.

Κόρη πανώρια, θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου

και πάρε με κοντά σου… μονάχ’ αυτό ζητώ.

Την 1η Ιουνίου 1953 (15 ετών), παραμονή της στέψης της βασίλισσας των Άγγλων κατακτητών, Ελισάβετ Β΄, και με αφορμή την ανάρτηση της Αγγλικής σημαίας, στη θέση της Ελληνικής, στο Ιακώβειο Γυμναστήριο της Πάφου, οργανώνεται διαδήλωση διαμαρτυρίας από τους μαθητές. Ο Ευαγόρας αναρριχήθηκε στον ιστό και υποβίβασε την σημαία του κατακτητή.

Στις 16 Μαρτίου 1955 (17 ετών), πρωτοστάτησε σε διαδηλώσεις εναντίον της δίκης των 13 κρατουμένων σχετικά με την μεταφορά όπλων, η οποία έλαβε χώρα στις 25 Ιανουαρίου με το πλοιάριο "Άγιος Γεώργιος". Τον Απρίλιο 1955 ορκίστηκε μέλος της «Ε.Ο.Κ.Α».

Στις 19 Ιουνίου 1955 έλαβε μέρος στην ανατίναξη των δικαστηρίων της Πάφου.

Στις 17 Νοεμβρίου 1955 συνελήφθηκε για την προσπάθεια του να προστατεύσει συμμαθητή του που είχαν δεμένο και κτυπούσαν δύο Άγγλοι στρατιώτες. Κατηγορήθηκε και αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση μέχρι την δίκη που θα γινόταν στις 6 Δεκεμβρίου.

Στις 5 Δεκεμβρίου 1955 (17 ετών) βγήκε αντάρτης, στα βουνά της Πάφου. Επρόκειτο για μια καλά προετοιμασμένη ενέργεια, αποτέλεσμα σοβαρού προβληματισμού και έντονων αισθημάτων για τους ανθρώπους που αγαπούσε, για τα ιδανικά του, για την πατρίδα του, και για την λατρεία του για την Ελευθερία.

Τη νύχτα της 18ης Δεκεμβρίου 1956 (18 ετών) συνελήφθηκε από τους Άγγλους, μαζί με άλλους συντρόφους του, μεταφέροντας οπλισμό, κοντά στο χωριό Λυσός Πάφου.

Στις 25 Φεβρουαρίου 1957 κατηγορήθηκε για μεταφορά πυροβόλου όπλου (bren-gun) κι αψηφώντας τις επιπτώσεις, παραδέχτηκε ενοχή, και καταδικάστηκε σε θάνατο.

Της καταδίκης του ακολούθησαν πολλές διαμαρτυρίες στην Κύπρο, στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Ζητήθηκε αίτηση χάριτος προς τη βασίλισσα των Άγγλων κατακτητών, αλλά στην «τρυφερή κι ευαίσθητη» καρδιά της 30χρονης μητέρας και βασίλισσας δε βρέθηκε εκείνο το ίχνος ανθρωπιάς, που χρειαζόταν για να τη δώσει.    Έτσι, όπως έμελλε να γίνει, ο Βαγορής πέρασε στην αιωνιότητα, καθώς απαγχονίστηκε τα μεσάνυχτα 13/14 Μαρτίου 1957, μόλις 18 ετών.

Πηγή κειμένου: http://www.erevos.com/freedom/evagoras/evagoras.htm