Περί έρωτος - Του Γιάννη Γκλάβατου

Μια περιγραφή, υποκειμενική, του έρωτα (απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρημα του Γιάννη Γκλάβατου «Μύθος»).

Μετά ήταν και ο έρωτας! Ο έρωτας του για την Έλλη.

Ένας έρωτας σαν γλυκό απόβροχο, σαν την προσμονή της αγαπημένης στον σταθμό του τραίνου κάποιο σούρουπο.

Σαν την πρώτη πτήση του περιστεριού, σαν το ελαφρύ θρόισμα του ανέμου κατά την έναρξη της ημέρας που μοιάζει με φτερούγισμα αγγέλου.

Ένας έρωτας δυνατός σαν την φωτιά που λειώνει το μέταλλο αλλάζοντας του μορφή.                                                                                                                                                                                                             Σαν την αστραπή που διαπερνά το μελανό γεμίζοντας τα μαύρα της νύχτας βασίλεια φως.

Σαν το κραταιό της θάλασσας κύμα, που άγριο βγαίνει παράκτια για να παρασύρει στο υδάτινο στοιχείο ότι βρει μπροστά  του ξεχασμένο ή ανέμελο.

Σαν το σπαθί του πολεμιστή που διασταυρώνεται με την μέγιστη ισχύ του με δόρυ θρυμματίζοντας το. Σαν τον κριό που αψηφώντας στατιστικές και φόβο, κοιτάζει αγέρωχα τον λύκο και ορμά καταπάνω του.

Ένας έρωτας σαν την ψυχή του αετού και την ορμή του λιονταριού.

Σαν το κολύμπι (την ακοή) του δελφινιού και το βλέμμα του πάνθηρα.

Σαν την προσεδάφιση του φοίνικα στο κέντρο της πυράς.

Σαν το ξενοδοχείο της Καλιφόρνιας, σαν βάναυσο γρατσούνισμα από δυνατό νύχι στα μύχια της καρδιάς.

Ένας έρωτας σαν το πέταγμα του πνεύματος όταν εγκαταλείπει το σώμα, σαν τα βρεγμένα φτερά του πουλιού που το κάνουν χερσαίο, ευάλωτο και ανίσχυρο.

Και μελλοθάνατο ίσως…

Ένας έρωτας άτακτης και συγχυσμένης κίνησης εν αδρανεία.

Ένας έρωτας γνήσιος και άμωμος.

Ένας έρωτας που όντας μονομερής δημιουργούσε, υποσυνείδητα (και στην συγκεκριμένη περίπτωση) επιθετικότητα.

Ο Λουκάς τι έφταιγε;

Ένας έρωτας διαυγής καθαρός και κρυστάλλινος, σαν το νερό ορεινής λίμνης.

Θερμός και απαλός σαν το κούρνιασμα στην αγκαλιά του δάσους, μια καλοκαιρινή νύχτα.

Ζωηρός και με σφρίγος ως η της εφηβείας αυγή.

Ένας έρωτας σαν το πρώτο κλάμα της ζωής με την γέννηση.

Ένας έρωτας σαν χαμόγελο, σαν στάχυ φορτωμένο, σαν τα φύλλα της ιτιάς, την νοσταλγία του ναυτικού για πλου, την κίνηση της ελαφίνας, τον πόθο (νόστο) του Οδυσσέα για τα πάτρια, το τρέξιμο της Άρτεμης.

Σαν… την ανεμελιά της νεότητας, την περιέργεια του Ντα Βίντσι, τον καλπασμό του αλόγου, την έμπνευση του μουσουργού, τον αυτόματο ρου της γραφίδας του συγγραφέα.

Την αγάπη της Αθηνάς για την πόλη της, τον αυθορμητισμό του ήρωα, το σκίσιμο του νερού από την καρίνα του πλοίου, τα μάτια μικρού παιδιού, την καλοσύνη του Αγίου.

Τους ήχους του βιολιού, το χιόνι τα Χριστούγεννα, τον οραματισμό του ταξιδευτή, τον έναστρο ουρανό, τον λυτρωτικό ύπνο, τον ενθουσιασμό από την κατακυρίευση του απόρθητου.

Τον λαμπρό ήλιο τον Χειμώνα, την περιήγηση στις χώρες της φαντασίας, την μυρουδιά του άσπρου τριαντάφυλλου, την ίππευση του Πήγασου, την πτήση του Ίκαρου, τον πυρετό μιας εκστρατείας.

Σαν την ξαφνική του τυφλού όραση και ανακάλυψη των χρωμάτων, σαν τον ελληνικό χορό, την κραυγή ανείπωτης χαράς προερχόμενη από τα της ψυχής άδηλα και άδυτα.

Την ανάπαυση και ενατένηση του ορειβάτη από την ακρότατη κορυφή, την αποφυλάκιση του εγκλείστου, το ασημένιο της σελήνης φως.

Την ανάγκη του καλόγερου για μοναστήρι, του μωρού για αγκαλιά, του ασθενή για ίαση, του ημίθεου για περιπέτεια, του παραμυθά για αφήγηση, της νεράιδας για ανθρώπους, του δρομέα για εκκίνηση, του λουλουδιού για φως, της ψυχής για  άνωθεν ένωση( αποκατάσταση), της νηός για γαλάζιο, της Έλλης για κοσμήματα, του Άρη για την Έλλη.

Με λίγα λόγια ένας έρωτας…σαν έρωτας.

Τον συνάρπαζε ακόμη και ο τρόπος που έδενε τα κορδόνια της η Έλλη. Ή  Έλλη από την μεριά της, διαισθανόταν και καταλάβαινε ότι είχε γητέψει την καρδιά του Άρη. Δεν την άφηνε εντελώς αδιάφορη ο Άρης, δεν ήταν όμως ερωτευμένη. Χρησιμοποιούσε την τακτική της γάτας που συλλαμβάνοντας το ποντίκι, το τραυματίζει και παίζει μ’ αυτό.

Διασκεδάζει με την αγωνία του.

Και η ίδια  είχε λάβει το ρόλο του ποντικιού στο πρόσφατο παρελθόν. Αντί όμως αυτή η άσχημη  – ομολογουμένως- εμπειρία να χρησιμοποιηθεί εποικοδομητικά, συνέβαινε το αντίθετο.