Αβίαστο συμπέρασμα με τρεις πολύ βαριές Υπογραφές - Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Ο Μεγάλος Ελύτης την είχε φανταστεί σαν «πράσινο πλατανόφυλλο ριγμένο στο πέλαγος» Πράγματι, σαν μεγάλο πράσινο πλατανόφυλλο με τους δυο μεγάλους κόλπους του και το χρυσοπράσινο απ’ τα εκατομμύρια λιόδενδρα και άλλα τόσα πεύκα μανδύα του, ριγμένο στο Αιγαίο Πέλαγος, μοιάζει το Νησί μας. Η Λέσβος μας. Αυτό το υπέροχο Νησί , που αν δεν γινότανε το "προσφυγικό θέμα", πολλοί που το θεωρούσαν σαν «δυο νησιά», άλλο η Λέσβος και άλλο η Μυτιλήνη» θα μπορούσε να έχει ξεχαστεί και παντελώς . Όπως είχε ξεχαστεί αρκετά από το ...φιλόστοργο Κέντρο, λες κι ήταν πράγματι ένα ξερό πεταμένο πλατανόφυλλο.

Έφθασε όμως το «προσφυγικό». Ο πολεμοχαρής Άρης και ο φόβος του άδικου θανάτου, έκανε εκατομμύρια αθώες ψυχές να παρατήσουν τις ζεστές φωλιές τους και μαζί με τα μικρά τους , σαν τρομαγμένα ταξιδιάρικα πουλιά , να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς με κατεύθυνση προς τη ‘πολιτισμένη και ευαίσθητη Ευρώπη» Δυστυχώς στο διάβα τους βρέθηκε μια μεγάλη χώρα , όπου πολλοί φιλάνθρωποι κάτοικοί της προσφέρθηκαν να τους βοηθήσουν να περάσουν ένα φυσικό εμπόδιο που έκοβε το βήμα τους προς το όνειρό τους, κι αυτό ήταν μια πλατιά θάλασσα με κάτι νησιά από την άλλη μπάντα , που οι φιλεύσπλαχνοι και ανιδιοτελείς βοηθοί, τους λέγανε ότι είναι η Ευρώπη ή μέρος της . Με την ...Ευτελή πληρωμή μερικών χιλιάδων δολαρίων το άτομο , τους έβαζαν σωρηδόν σε βάρκες και τους οδηγούσαν στη θάλασσα , η οποία όσο γλυκιά κι αν φαίνεται πολλές φορές , άλλο τόσο αχόρταγη είναι άλλες. Έτσι έφαγε και κατάπιε εκατοντάδες από αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα και δεκάδες από τα παιδιά τους. Όσοι τελικά κατάφεραν να γλιτώσουν από τη «σκύλα και τη Χάρυβδη», πάτησαν στεριά και πολλοί, πάρα πολλοί από αυτούς, πάτησαν στο «πλατανόφυλλο» . Τι να τους κάνει όμως ένα ριγμένο πλατανόφυλλο στη θάλασσα; Και όμως! Το πλατανόφυλλο αυτό είχε ψυχή! Είχε ανθρώπους με ψυχή τεράστια αλλά και τρυφερή σαν τη καρδιά ενός φρεσκοκομμένου μαρουλιού, που μάζεψε αυτά τα θαλασσοδαρμένα θαλασσοπούλια. Πολλές φορές με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής, αυτοί οι σκληροτράχηλοι θαλασσινοί νησιώτες , αψηφώντας τη μανιασμένη θάλασσα έσωσαν πολλούς από αυτούς. Στη στεριά οι γυναίκες τους και οι μανάδες τους , τα συμμαζέψανε και τα καλωσορίσανε αυτά τα έρμα θαλασσοπούλια. Τα έδωσαν στεγνά ρούχα, τα τάισαν, τα ζέσταναν, τα παρηγόρησαν. Ακόμα και γιαγιάδες νανούρισαν και τάισαν τα μωρά τους με μπιμπερό. Και τέλος με πόνο βαθύ στη καρδιά έθαψαν τα κορμιά όσων ξέβρασε πνιγμένους το κύμα στ’ ακρογιάλι τους. Μια συμπεριφορά που και οι ίδιοι δεν μπορούσαν ούτε να φανταστούν. Μια συμπεριφορά από καρδιάς, γιατί κι αυτοί ή οι γονείς τους είχαν στο παρελθόν δοκιμάσει το πικρό φαρμάκι της προσφυγιάς. Αλλά η ροή αντί να λιγοστεύει πλήθυνε! Το Νησί δεν είναι απέραντο. Κάποτε γέμισε. Τα αποθέματα τροφίμων και υπομονής των Νησιωτών άρχισαν να λιγοστεύουν. Περίμεναν μια βοήθεια. Από που; Το Κέντρο σχεδόν τους απάντησε με τρις λεξούλες «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» «Οι φίλοι μας του εξωτερικού ήταν «γαλαντόμοι» αλλά σε υποσχέσεις και σε λόγια. Σε πράξεις, ήταν πολλοί από αυτούς βιαστικοί. Και κλειδαμπαρώσανε τα σύνορά τους μη και περάσει και μπει στη χώρα τους η «πανούκλα», αυτή που πολλοί από αυτούς ήσαν υπαίτιοι της δημιουργίας της. Και δεν έφτανε αυτό! Άρχισαν να σφίγγουν και τη θηλιά γύρω από το λαιμό μας. Διπλή απανθρωπιά . Ούτε τους δυστυχισμένους να βοηθήσουν ούτε εμάς να αφήσουν περιθώριο να συνεχίσουμε να τους βοηθούμε . Κι «απανοπρούκι» που λεν, άρχισαν να μας κατηγορούν και για ανικανότητα. Ότι δηλαδή δεν μπορούμε να φυλάξουμε σωστά τα θαλασσινά σύνορά μας, που είναι και Ευρωπαϊκά και έτσι να κρατήσουμε μακριά τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Ποιο θα ήταν το σωστό για τους φιλεύσπλαχνους αυτούς Ευρωπαίους; Να τους βουλιάζουμε και να τους πνίγουμε σωρηδόν πριν πατήσουν στεριά; Ή να τους "καλωσορίζουμε" με ασφυξιογόνα και πλαστικές σφαίρες;

Εεεε! Σ’ αυτόν τον «εκτραχηλισμό τους», δεν έχω να πω τίποτα. Θα ήταν περιττή ανοησία να απαντήσω σε τέτοιες κακόβουλες βλακείες!

Ας μάθουν, για άλλη μια φορά οι «πολιτισμένοι» φίλοι μας Ευρωπαίοι , ότι οι «απολίτιστοι και τεμπέληδες Έλληνες, μπορεί να κουβαλούμε πάνω μας, του διαόλου τα κακά, αλλά μέσα μας έχουμε μια καρδιά σαν κόκκινο τριαντάφυλλο του Μάη, απόλυτα ευαίσθητη σε κάθε πόνο κατατρεγμένου συνανθρώπου μας . Κι αν θέλουν να μάθουν πιότερο ποιοι είμαστε, ας πάνε να ακούσουνε τα σοφά και υπέροχα λόγια του δικού τους Ποντίφικα που αβίαστα χθες έπλεξε το πιο τρυφερό εγκώμιο για εμάς τους Έλληνες και κυρίως για τους συντοπίτες μου Λέσβιους –Μυτιληνιούς . Μας φτάνουν τα θερμά λόγια του και τα χαμόγελα στα μάτια των παιδιών όταν τα φίλαγε και τα ευλογούσε. Κι αυτός και οι δικοί μας, ο Πατριάρχης μας και ο Αρχιεπίσκοπος.-

Κι αν ζηλέψουν και δυσαρεστηθούν, ας προσπαθήσουν να μας αντιγράψουν και να μας μοιάσουν. Αλλά «τον αράπη όσο κι αν τον πλένεις, ποτέ δεν ασπρίζει !

Θ.Σ.Μεσσηνέζης. 17/04/2016