Τι συνέβη με τους δώδεκα πρόσφυγες που «έσωσε» ο Πάπας Φραγκίσκος από τη Λέσβο

Ο Ramy Alshakarji ένοιωθε επιτέλους ασφαλής. Μαζί με άλλους 11 πρόσφυγες τον περασμένο μήνα έφυγε με το αεροπλάνο του Πάπα Φραγκίσκου από τη Λέσβο για την Ιταλία.

Φτάνοντας στη Λέσβο ανακουφίστηκε καθώς όπως εξηγεί στον Guardian ένοιωθε, ασφαλής υπό την έννοια ότι «δεν έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να πεθάνει ανά πάσα στιγμή από μία βόμβα», για την πενταετή καθημερινότητά του στη Συρία.

Φτάνοντας όμως στην Ιταλία νοιώθει πραγματικά ασφαλής επειδή ο Πάπας Φραγκίσκος έτυχε να τον επιλέξει αυτόν και την οικογένειά του ανάμεσα στο πλήθος κατά την επίσκεψή του στο ελληνικό νησί του Αιγαίου.

Μαζί με τη γυναίκα του Suhila Ayiad και τα τρία τους παιδιά μετακόμισαν στο Βατικανό. Αλλά την ώρα που περνούσαν από την πύλη ελέγχου στο αεροδρόμιο ακούστηκε ένας ήχος, κάτι σαν ένας προειδοποιητικός συναγερμός που θα μπορούσε να τα τινάξει όλα στον αέρα. «Ήταν το (μεταλλικό) καλούπι για το φαλάφελ», λέει ο Ramy Alshakarji χαμογελαστά στη δημοσιογράφο Paula Cocozza που υπογράφει το θέμα.

Η οικογένεια εδώ και ένα μήνα που ζει στην Ιταλία δεν έχει φτιάξει ακόμα φαλάφελ γιατί δεν έχουν δικό τους σπίτι. Συνολικά τρεις ήταν οι οικογένειες Σύρων (μουσουλμανικής θρησκείας) που ταξίδεψαν με τον Ποντίφικα.

Όπως αποκαλύπτει η Βρετανική εφημερίδα κανείς τους δεν έχει κοιμηθεί μέσα στο Βατικανό. Θεωρούνται «επισκέπτες του Ποντίφικα» και ζουν σε ένα καταφύγιο που υπάγεται στην εκκλησία Sant’ Egidio, λίγα μέτρα μακριά από ένα τοπικό σχολείο.

Τρώνε ανατολίτικη κουζίνα –τα μεσημέρια έχει μελιτζάνα- έχουν βρει το τζαμί της πόλης, προσεύχονται στο σπίτι, μαθαίνουν ιταλικά -«κλειδί για την ενσωμάτωσή τους στη χώρα»- πάνε τα παιδιά στο σχολείο κάθε μέρα. Η μικρή έχει κάνει μία καινούργια φίλη, κόρη εθελοντών. Και ο καιρός τούς θυμίζει τη Συρία.

Όσο αφορά την 30χρονη Nour Essa και τον 31 ετών Hasan Zaheda κάθε λεπτομέρεια της πλατείας Santa Maria di Trastevere τους θυμίζει τη Συρία, πριν τον πόλεμο φυσικά. Έφτασαν και αυτοί με την ίδια πτήση, τον Απρίλιο, στο Βατικανό.

Κάθε μέρα, μα κάθε μέρα, στέκονται στην πλατεία, χαζεύουν το συντριβάνι, ακούν τους μουσικούς. «Οι μυρωδιές είναι ίδιες», λέει ο Hasan και υποθέτει ότι αυτό οφείλεται στη γλυκύτητα του γιασεμιού που καλύπτει τους τοίχους σε αυτήν την πλευρά της Ρώμης. Ή μπορεί και να είναι η Sant’Egidio η οποία του θυμίζει μία εκκλησία στο Bab Touma, στη Δαμασκό.

Το σπίτι τους στο Wadi Barada, 30 χιλιόμετρα έξω από τη Δαμασκό, ήταν 120 τετραγωνικών μέτρων, με τρία υπνοδωμάτια και ένα μικρό κήπο. Στο Trastevere, ζουν με τον μόλις δυο ετών γιο τους Riad σε ένα μονόκλινο δωμάτιο με ένα διπλό κρεβάτι.

«Κουτάλια, τηγάνι, ποτήρια», αρχίζει να μετρά η Nour. Η ίδια στη Συρία σπούδαζε μικροβιολογία, ο σύζυγος εργαζόταν ως σχεδιαστής εξωτερικών χώρων. Ελπίζουν να μπορέσουν να εργαστούν σε αυτό που τους ενδιαφέρει, αλλά πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να εγκριθεί το αίτημά τους για τη χορήγηση ασύλου. Και βέβαια πρέπει να μάθουν ιταλικά, έχουν αρχίσει ήδη τα μαθήματα με βιβλία και βιντεάκια από το Διαδίκτυο.

Σε αντίθεση με τον Ramy και τη Suhila, η Nour και ο Hasan δεν έφεραν από το Συρία κάποιο πολύτιμο αντικείμενο. Έφυγαν βιαστικά παίρνοντας μαζί τους ορισμένα πράγματα του μωρού, ενώ έφτασε το όχημα έξω από το σπίτι τους για να ξεκινήσουν το επικίνδυνο ταξίδι που τους κόστισε 3.000 δολάρια.

Η ζωή στη Ιταλία είναι γεμάτη προκλήσεις. Είναι λίγο ασταθής, αλλά σίγουρα, είναι καλύτερα από το να ζούνε στον πόλεμο. Όλοι τους αναπολούν τις καλές μέρες στη Συρία

Ωστόσο αναπολούν  ακόμη τη Συρία και τους συγγενείς που άφησαν  πίσω. Μία μέρα πριν συναντήσουν τη Paula Cocozza της Guardian, έλαβαν την είδηση –μέσω Facebook- ότι σκοτώθηκαν άλλα δύο παιδιά φίλων τους, ο ένας από βομβιστική επίθεση, ο άλλος αποκεφαλίστηκε από το ISIS. Κι όμως υπάρχουν πολλά πράγματα που τους λείπουν. «Πώς είναι το δέντρο;», εξηγεί ο Ramy. «Ο κορμός μπορεί να σκύβει στο διπλανό οικόπεδο. Αλλά οι ρίζες είναι ακόμη εκεί όπου φύτρωσε».

The Huffington Post