Σινεμά: Οι νέες ταινίες στις αίθουσες από 16/6/16 - Κριτική Γιώργου Κρασσακόπουλου (trailers)

Florence: Φάλτσο σοπράνο (Florence Foster Jenkins) **
Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς
Παίζουν: Μέριλ Στριπ, Χιου Γκραντ, 
Σάιμον Χέλπεργκ

Η αληθινή ιστορία μιας από τις πιο αφοσιωμένες σοπράνο στην ιστορία της μουσικής. Κι αναμφίβολα της πιο ατάλαντης.

«Η μουσική είναι η ζωή μου» λέει η ηρωίδα της ταινίας του Στίβεν Φρίαρς διά στόματος Μέριλ Στριπ και το εννοεί με όλη της την καρδιά. Κι ακριβώς αυτό το γεγονός, η βαθιά αγάπη της Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς για τη μουσική, δίνει έναν ειρωνικό και γλυκόπικρο τόνο στην ιστορία μιας γυναίκας που πολύ απλά «δολοφονούσε» τη μουσική κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της. Διότι η Φλόρενς δεν ήταν απλά ατάλαντη, ήταν αληθινά κακόφωνη, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να γεμίσει το Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης σε μια συναυλία που έμεινε ιστορική για τους λάθος λόγους. Ακούγοντάς την να τραγουδά με τον τρόπο της Μέριλ Στριπ είναι κάτι αληθινά επώδυνο και μαζί αληθινά αστείο. Και μαζί αναμφίβολα θλιβερό, το πώς τα χρήματα κι ο σύζυγός της διατηρούσαν ανέπαφη την ψευδαίσθησή της ότι το τραγούδι της ήταν κάτι μοναδικό. Και είναι λίγο κρίμα που το φιλμ του Φρίαρς προτιμά να διαλέξει σχεδόν δίχως δισταγμούς την πλευρά της κωμωδίας, αφού οι στιγμές που εξερευνά αυτή την πιο πικρή πλευρά της ιστορίας της Φλόρενς είναι και οι στιγμές που αποκτά μεγαλύτερο βάθος κι ενδιαφέρον. Ακόμη κι έτσι όμως παραμένει πάντα διασκεδαστικό κυρίως χάρη στην εξαιρετική ερμηνεία της Στριπ, που αποδεικνύει ότι τελικά χρειάζεται πολύ ταλέντο για να υποδυθείς πειστικά μια τόσο ατάλαντη γυναίκα. Και στο πλευρό της ο Χιου Γκραντ δίνει επίσης μία από τις καλύτερες ερμηνείες του εδώ και χρόνια σε ένα ρόλο που έχει ίσως ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον από αυτόν της Φλόρενς και τον οποίο το φιλμ δεν εξερευνά όσο θα θέλαμε. Το ζευγάρι των δυο τους συνθέτει μια ιδιόμορφη, τρυφερή και μαζί άβολη σχέση που μπορεί να παίρνει δευτερεύουσα θέση πίσω από το αστείο θέαμα της Μέριλ Στριπ να τραγουδά τόσο μα τόσο κακά, αλλά που δίνει στο φιλμ ένα ακόμη επίπεδο πέρα από την κωμωδία που θα άξιζε σε μια άλλη ίσως ταινία να αποκτήσει πιο σημαντική, ευρεία διάσταση.

Η φαμίλια (El Clan) **
Σκηνοθεσία: Πάμπλο Τραπέρο
Παίζουν: Γκιγιέρμο Φραντσέλα, Πίτερ Λανζάνι, Λίλι Πόποβιτς

Στο Μπουένος Άιρες της δεκαετίας του ’80, η φαμίλια Πούτσιο έχει μια μάλλον απροσδόκητη οικογενειακή επιχείρηση: απαγωγές για λύτρα. Με κατάληξη τη δολοφονία.

Η «Φαμίλια» αφηγείται μία από εκείνες τς ιστορίες που αν δεν ήταν αληθινή θα έμοιαζε σχεδόν απίστευτη, όμως η οικογένεια Πούτσιο οργάνωσε κι εκτέλεσε τέσσερις απαγωγές και τρεις δολοφονίες πριν συλληφθούν από την αστυνομία και τρία από τα μέλη της καταδικαστούν σε ισόβια κάθειρξη. Το φιλμ του Πάμπλο Τραπέρο καταγράφει τις πράξεις τους με τον τρόπο μιας δυναμικής ταινίας που προσπαθεί να αφηγηθεί τα γεγονότα, αλλά και να αναδείξει την ψυχολογία των χαρακτήρων της και να εξερευνήσει τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που επέτρεψαν τη δράση τους. Κι αν στο πρώτο κομμάτι τα καταφέρνει θαυμάσια, με την ανασύσταση της εποχής, τη χρήση της μουσικής, το δυναμικό μοντάζ και τη δυνατή ερμηνεία του Γκιγιέρμο Φραντσέλα να χτίζουν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα, δεν πετυχαίνει εξίσου καλά να αναδείξει τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ. Ο τρόπος που ο πάτερ φαμίλιας έπεισε ολόκληρη σχεδόν την οικογένειά του να γίνουν συνεργοί του απλά υπονοείται και η πολιτική κατάσταση της Αργεντινής, η πρόσφατη επαναφορά της δημοκρατίας σε μια χώρα που ακόμη λειτουργούσε με τις δομές ενός στρατιωτικού καθεστώτος, ακόμη κι αν εξηγείται παραμένει στο φόντο, δίχως να στερεί όμως σημαντικά από την ένταση των στοιχείων ενός θρίλερ, στα οποία το φιλμ ξεκάθαρα βασίζεται. '

Ακόμη

>>> Ο Ντουέιν -the Rock- Τζόνσον, κάποτε σπασίκλας και τώρα σούπερ πράκτορας της CIA, επιστρέφει στο σχολείο του για ένα reunion με μια μυστική αποστολή που τον φέρνει να συνεργάζεται με έναν πρώην συμμαθητή του στο «Κέντρο ευφυΐας» (Central Intelligence) του Ρόσον Μάρσαλ Θάρμπερ. Μία από εκείνες τις κωμωδίες που θεωρούν ότι ο συνδυασμός ενός action star κι ενός αμφιβόλου χιούμορ κωμικού όπως ο Κέβιν Χαρτ είναι αυτά που χρειάζονται για μια πετυχημένη ταινία. 
>>> Το «Όλα θα πάνε στραβά» (Babysitting 2) του Νικολά Μπεναμού είναι μία από εκείνες τις συνέχειες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν η πρώτη ταινία βγήκε ποτέ στις αίθουσες. Όχι ότι έχει καμιά σημασία, διότι κάτι μας λέει πως αυτή η γαλλική κωμωδία για έναν άντρα που φιλοδοξεί να κάνει πρόταση γάμου στην καλή του στη Βραζιλία, αλλά οι φασαριόζοι φίλοι του τού χαλάνε τα σχέδια, θα είναι επίσης σαν να μη βγήκε ποτέ στις αίθουσες, αφού πιθανότατα ελάχιστοι θα τη δουν.

Athens Voice