Μιλάς με γρίφους, έφηβε - Της Έλενας Ακρίτα

Αν αυτοί που είδαμε στην Βουλή είναι έφηβοι, τότε εγώ είμαι Σομαλός τριπλουνίστας.

Έτσι ντύνεται ο έφηβος στις μέρες μας; Σαν γραβατωμένο μπρελόκ; Σαν pocket Βορίδης;

Μα τι ριζοσπαστικές ιδέες, τι προωθημένες αντιλήψεις τα 16χρονα της Βουλής των Εφήβων. Ο δε δημόσιος λόγος τους έκτακτος, ένα θαύμα, ένα μαχαίρι στο κόκαλο της καθεστηκυίας τάξης:

• Η πρωινή προσευχή να παραμείνει ως έχει.

• Οι παρελάσεις να παραμείνουν ως έχουν.

• Τα θρησκευτικά αποτελούν εθνικό κεφάλαιο.

• Να μην καταργηθούν τα αρχαία ελληνικά.

(Βάζουμε αστερίσκο στα αρχαία όπου διίστανται αυτές τώρα - ίσως το κουβεντιάσουμε μια άλλη φορά.)

Αλλά τι παρελθόν εκπέμπει αυτό το ‘μέλλον’;

Ο έφηβος δεν είναι αυτός που επαναστατεί; Δεν είναι αυτός που ανατρέπει;

Ο έφηβος δεν είναι αυτός που οργίζεται, αγωνίζεται, θυμώνει, φωνάζει, διαδηλώνει, ερωτεύεται, τραγουδάει, κλαίει, γελάει, τα παίρνει όλα παραμάσχαλα;

Ο έφηβος δεν είναι αυτός που θα πολεμήσει για τις νέες ιδέες, για την κοινωνική ισότητα, για τα δικαιώματα όλων ανεξάρτητα από φυλή, φύλο, εισόδημα ή ερωτική επιλογή;

Αν ο έφηβος δεν τραβήξει εμάς απ’ το μανίκι για ν’ αλλάξει τον κόσμο, θα τραβήξουμε εμείς το μανίκι του έφηβου;

Σοβαρά, παιδιά; Σοβαρά τώρα;

Δηλαδή. Στον αιώνα της τεχνολογίας, της διεκδίκησης, των κοινωνικών αγώνων, αυτοί οι έφηβοι βρίσκονται επιτέλους αντιμέτωπα με τον (όποιον) Υπουργό Παιδείας και – τι κάνουν; Τον πιέζουν να παραμείνουν προσευχή και παρελάσεις;

Σοβαρά, παιδιά; Σοβαρά τώρα;

Είσαι νέος, έχεις μια ευκαιρία – μία - να ακουστεί η φωνή σου εντός των τειχών κι υπερασπίζεσαι παρέλαση και προσευχή; Εσύ ο 16χρονος μιλάς σαν συνταξιούχος στον καφενέ; Σοβαρά, παιδιά; Σοβαρά τώρα;

Τι ΔΕΝ ρώτησες – που θα μπορούσες, θα όφειλες, θα έπρεπε να ρωτήσεις Τσίπρα, Φίλη και λοιπούς συγγενείς; Θες μερικά παραδείγματα;

• Τι θα γίνει, μάστορα, δουλειά θα βρω την τόπο μου ή θα ξενιτευτώ, όταν έρθει η ώρα μου;

• Καλού κακού μια μεγαλύτερη έμφαση στις ξένες γλώσσες παίζει ή μπα;

• Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση θα διδάξετε κάποτε ή ό,τι αρπάξουμε απ’ τις τσόντες;

• Θα γίνει ποτέ μια σοβαρή δουλειά για τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ώστε να τους δίνεται ουσιαστική στήριξη;

• Θα κάνουν ειδικά σεμινάρια οι εκπαιδευτικοί για να αναγνωρίζουν και να αποτρέπουν άμεσα τα σημάδια σχολικού εκφοβισμού;

• Θα μας διδάξετε την ισότητα, την ισοτιμία, την ισονομία;

Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ σκιάχτηκα απ’ την εικόνα αυτών των μικρομέγαλων εφήβων. Σκιάχτηκα, αγριεύτηκα, δεν πίστευα σε μάτια και σ’ αυτιά.

Ρε γαμώτο, η εφηβεία είναι εποχή του έρωτα, η εποχή της αμφισβήτησης, η εποχή της ανατροπής. Η εφηβεία δεν είναι αίθουσα αναμονής όπου μοιράζονται χαρτάκια με αριθμό προτεραιότητας κι όλοι περιμένουν πειθήνια στο νοερό γκισέ της ζωής.

Κάντε, ρε σεις τη διαφορά. Κάντε την επανάσταση, το πείραμα, κάντε τη δοκιμή, κάντε το λάθος, νιώστε το πάθος. Μη μας γυρίζετε 20 χρόνια πίσω. Πετάξτε γραβατούλες, μικρομεγαλισμούς και ξύλινες γλώσσες και γευτείτε τις πρώτες σταγόνες της ζωής σας. Και πιάστε κι ένα Πόκεμον στη γειτονιά σας, έλα μπράβο δεν έσταξε δα κι η ουρά της νεανικής σας σοβαροφάνειας.

Αν πάλι την έχετε δει έτσι, τι να πω; Του χρόνου με το καλό, δώστε μάχη υπέρ του θεσμού της προίκας.

Και μην ξανακούσουμε το άθλιο εκείνο “στις εκλογές κλειδώστε μέσα τους γέρους». Όχι όταν κάποιοι (όχι όλοι) υπέργηροι έφηβοι αποκτούν δικαίωμα ψήφου στα 17.

Γιατί κάποιοι (όχι όλοι) δεν είναι το αύριο. Είναι το χτες μεταμφιεσμένο σε αύριο.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 16/7/16