Για ποια Αριστερά; - Του Νίκου Δόικου

Οι φίλοι της protovuliadialogou/Athens, Brussels, NewYork γνωρίζουν καλά πως θεωρώ προ πολλού ξεπερασμένες της έννοιες «Αριστερά» και «Δεξιά». Άλλωστε στα γραπτά μου συστηματικά χρησιμοποιώ τους όρους Κοινωνιο-κεντρικές δυνάμεις (προσανατολισμένες στην υπηρεσία του κοινωνικού συμφέροντος) και Αγορο-κεντρικές δυνάμεις (όσες συνειδητά προάγουν τα συμφέροντα της αγοραίας Ελίτ των κερδοσκόπων).

Γνωρίζουν επίσης οι φίλοι πως ακριβώς πάνω σε τούτη την διάκριση κατατάσσω και τις Ελλαδικές πολιτικές δυνάμεις .

Εδώ και χάριν οικονομίας ας παίξουμε για λίγο με τη λέξη «Αριστερά», πάντοτε υπονοώντας τις κοινωνιο-κεντρικές πολιτικές δυνάμεις .

Να εξετάσουμε, όσο συνοπτικά επιτρέπει ο φιλόξενος χώρος δημοσίευσης, την εντός και εκτός εισαγωγικών Αριστερά σε τρία πεδία :-

Πολιτισμός, Παιδεία, Συντεχνιασμός.

Τι κάνει λοιπόν η Αριστερά απέναντι στην προφανή επιδίωξη της Ελίτ να επιβάλλει ένα ολοκληρωτικό και απολύτως χειραγωγούμενο πολιτισμικό μοντέλο, το γνωστό συγκεντρωτικό, αγοραίο, ψευδοπολιτισμικό μόρφωμα, όπου, τα πάντα, η παραγωγή πολιτισμικών αγαθών, η αισθητική των χρηστικών αγαθών, η ψυχαγωγία, η μουσική, τα εικαστικά πρότυπα σερβίρονται ως καταναλωτικές συνήθειες, ως «πολιτισμικές» εκλάμψεις με προκαθορισμένη ημερομηνία λήξης ;

Μου φαίνεται μάλλον αυτονόητο πως η Αριστερά ακολουθεί, ακριβώς, την αντίθετη κατεύθυνση.

Οι  κοινωνιο-κεντρικές δυνάμεις (η Αριστερά) διαφυλάσσουν, καλλιεργούν και αναδεικνύουν τις χωρικές, τις περιφερειακές, τις εθνικές πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, όχι για να ταμπουρωθούν πίσω απ’αυτές, ούτε για να ξεχωρίσουν δι’ αυτών, αλλά για να συμβάλλουν στην ανάπτυξη μιας νέας πολυσύνθετης πολιτισμικής οικουμενικότητας, ριζωμένης βαθειά μέσα στις βιωματικές αλήθειες, τις πολύτιμες παραδόσεις των περιφερειακών κοινωνιών, αποτέλεσμα σύνθεσης ή απλώς δημιουργικής συνύπαρξης ή και τα δύο.

Αντιθέτως, οι τάχα Αριστεροί θεωρούν κάθε προσπάθεια ανάδειξης εθνικών πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων ως έκφραση επιθετικού εθνικισμού. Στο όνομα ενός θωλού διεθνισμού παίζουν κατουσίαν το παιχνίδι της Ελίτ. Ταυτίζονται με τις επιδιώξεις της Ελίτ.

Υπό αυτήν την έννοια, η Αριστερά ή είναι Πατριωτική ή δεν είναι Αριστερά.

Τι κάνει η Αριστερά στους χώρους της Γνώσης ;

Όσο ανεπαρκής αποδεικνύεται η γνωσιολογική διαδικασία χωρίς ταυτόχρονη Πειθαρχία και Αξιολόγηση, άλλο τόσο αδιανόητη θα έπρεπε να θεωρείται η κατάληψη πανεπιστημιακών εδρών από εκκωφαντικές μετριότητες, με μόνο εφόδιο την κομματική ιδιότητα. Σε ένα περιβάλλον συναλλαγών και συνενοχής κυοφορούνται αντίστοιχης ποιότητας γενιές «επιστημόνων».

Η Αξιοκρατία λειτουργεί ως υπερτροφοδότης της κοινωνιο-κεντρικότητας.

Σε αντίθεση με τους τάχα Αριστερούς που θεωρούν την Αξιολόγηση και την Πειθαρχία ως καταδυνάστευση της ακαδημαϊκής κοινότητας , στην λογική μιας «εσωτερικής δημοκρατίας και ισότητας» με προφανέστατη κατιούσα κατεύθυνση , η Αριστερά ή μάχεται για την εμπέδωση της Αξιοκρατίας στους χώρους της Γνώσης και της Παιδείας ή δεν είναι Αριστερά.

Τέλος , πρώτιστος στόχος των κοινωνιο-κεντρικών δυνάμεων παραμένει, πάντοτε, το πέρασμα σε μιαν άλλη, κατά το δυνατόν, ανθρωπο-κεντρική κοινωνία. Η κατίσχυση της κοινότητας απέναντι στις εκφάνσεις της ατομοκρατικής οργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων. Τι κάνει λοιπόν η Αριστερά απέναντι στο φαινόμενο του Συντεχνιασμού, του Τρεϊντγιουνιονισμού;

Αντιλαμβάνεται ότι στο βωμό της πρόσκαιρης ψηφοθηρίας θυσιάζει την ανατρεπτική προοπτική της; Ότι τα συντεχνιακά συμφέροντα αποτελούν ατομοκρατικές επιδιώξεις ομαδικώς οργανωμένες ;

Ότι οι συντεχνιακές «νίκες», δηλαδή, η προσωρινή κατοχύρωση απολαβών και «κεκτημένων», και μάλιστα εις βάρος όλων των άλλων κοινωνικών ομάδων και μετά από στυγνούς εκβιασμούς σύνολης της κοινωνίας, αποτελούν αποσβεστήρες των κοινωνικών κραδασμών και εντάσεων, αποτελούν το ευχερέστερο για το Σύστημα (για την Ελίτ και τους περιφερειακούς αντιπροσώπους της) θεσμικό εργαλείο αποπροσανατολισμού των κοινωνικών δυνάμεων από τον πρώτιστο στόχο της συνολικής αλλαγής της Κοινωνίας;

Σε αντίθεση με τούς τάχα Αριστερούς που αξιοποιούν τις προνομιούχες συντεχνίες ως μηχανισμό αναπαραγωγής στην εξουσία και ως πραιτωριανούς περιφρούρησης της εξουσίας αυτής, η Αριστερά ή αντιμάχεται τον Συντεχνιασμό (ως φαινόμενο μονοκλαδικής προβολής απαιτήσεων και εκβιαστικής επιδίωξης οικονομικών προνομίων, εις βάρος του συλλογικού κοινωνικού συμφέροντος) ή δεν είναι Αριστερά.