Σινεμά: Οι ταινίες της εβδομάδας από 22/9/16 (trailers) - Κριτική Κων/νου Καϊμάκη

Και οι επτά ήταν υπέροχοι (The Magnificent Seven) ***
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αντουάν Φούκουα
ΠΑΙΖΟΥΝ: Ντένζελ Ουάσιγκτον, Ίθαν Χοκ, Πίτερ Σάαρσγκαρντ, Βίνσεντ Ντ’ Ονόφριο, Κρις Πρατ, Χάλι Μπένετ

Το 1879 ένας κυνηγός επικηρυγμένων αναλαμβάνει μαζί με άλλους έξι «εκτελεστές» να προστατεύσει τους φτωχούς κατοίκους μιας περιοχής που κρύβει πλούσιες φλέβες χρυσού, από τα αρπακτικά σχέδια ενός αδίστακτου μεγιστάνα.

Όχι ακριβώς υπέροχο, αλλά σίγουρα δυναμικό και καλοστημένο. Τα θετικά είναι πιο πολλά από τα αρνητικά εδώ. Ξεμπερδεύουμε με τα... κακά (κανένα ρίσκο, ασφαλείς λύσεις και προβλέψιμη πλοκή εκ μέρους του Φούκουα) και πάμε σε όσα αξίζουν. Η μοντέρνα ματιά του σκηνοθέτη της «Ημέρας εκπαίδευσης» –που παραμένει η καλύτερη ταινία του– κουμπώνει τέλεια με το κλασικό επιμύθιο της ομότιτλης ταινίας του Στάρτζες, η οποία με τη σειρά της προήλθε από το μαγικό άγγιγμα του Κουροσάουα («Οι 7 σαμουράι»). Οι σύγχρονοι «Υπέροχοι» είναι στην πραγματικότητα ένα μελαγχολικό νεογουέστερν που καταδεικνύει τα απομεινάρια ενός κόσμου που σβήνει. Η νέα Δύση χτίζεται πάνω στα κουφάρια μερικών απόκληρων: μεξικανοί παράνομοι, κυνηγοί επικηρυγμένων, δεινοί πιστολέρο, ινδιάνοι, απόμαχοι του εμφυλίου, κινέζοι μετανάστες, τζογαδόροι ποτίζουν με το αίμα τους τη Γη που θα αναθρέψει τους νέους βλαστούς –του καπιταλισμού– την ίδια ώρα που η Βίβλος δίνει άφεση αμαρτιών στα εγκλήματα των τελευταίων. Ο Φούκουα καταφέρνει να ελέγξει με περίσσευμα αυτοπεποίθησης το υλικό του: σκηνοθετική δεξιότητα, συμβολισμοί πίσω από κάθε σεκάνς, χορογραφημένη βία, επική πινελιά στις στιλιζαρισμένες μονομαχίες και σωστή σκιαγράφηση χαρακτήρων. Η ριζοσπαστική άποψή του (σε όλο αυτό το δυσοίωνο, υπερβίαιο σκηνικό η μελλοντική ελπίδα προέρχεται από τη Γυναίκα) ταυτόχρονα αποτίει φόρο τιμής σε σπουδαίους πιονέρους του γουέστερν. Τα γκρο πλαν και η μουσική θυμίζουν Λεόνε, τα επιβλητικά μακρινά πλάνα «φωτογραφίζουν» το σινεμά του Φορντ κι όλα τα άλλα είναι βγαλμένα από το αμοραλιστικό σύμπαν του Πέκινπα.

Νοσταλγώντας το φως (Nostalgia de la luz) ***
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ- ΣΕΝΑΡΙΟ: Πατρίσιο Γκουζμάν

Κάποια τεράστια τηλεσκόπια στη χιλιανή έρημο ψάχνουν το φως αστέρων από μακρινούς γαλαξίες. Μερικοί αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν στα πετρώματα της γης σημάδια από παμπάλαιους πολιτισμούς. Απλοί άνθρωποι αναζητούν τους λάκκους που κρύβονται οι σωροί των συγγενών τους που σκότωσε το καθεστώς του Πινοσέτ.

Σπάνιο δείγμα στρατευμένου πολιτικού ντοκιμαντέρ, εμπλουτισμένου με λιτή κι αφοπλιστική συναισθηματική χροιά. Ο καταξιωμένος χιλιανός ντοκιμαντερίστας 5 χρόνια πριν γυρίσει το αριστουργηματικό «Μαργαριταρένιο κουμπί» του, θα προβεί σε πολιτική ανάγνωση της πρόσφατης ιστορίας της χώρας του (με έμφαση στη διακυβέρνηση Πινοσέτ) που γοητεύει με το μεστό και ψύχραιμο λόγο της. Τα αφηγηματικά εργαλεία του έμπειρου σκηνοθέτη, που πέρασε ένα μέρος της ζωής του στις φυλακές της Χιλής, δεν είναι τα συνήθη της πολιτικής καταγγελίας που συναντάμε σε φιλμ τεκμηρίωσης. Αντί της  κραυγής ο Γκουζμάν προτάσσει την ήρεμη δύναμη και αντί της δηκτικής κριτικής το μεταφυσικό στοιχείο της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Εικόνες μυσταγωγίας, συγκινητική σύνδεση του πολιτικού στοιχείου και της ανθρώπινης τραγωδίας, εικαστική τελειότητα.

Ο Κούμπο και οι δύο χορδες (Kubo and the Two Strings) ***
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τράβις Νάιτ
ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ: Μάθιου Μακόναχι, Άρτ Πάρτκινσον, Σαρλίζ Θερόν

Ο μικρός Κούμπο ζει ήσυχα με τη μητέρα του και λατρεύει να αφηγείται φανταστικές ιστορίες. Όταν άθελά του ξυπνήσει ένα μοχθηρό πνεύμα, που θα προκαλέσει το θάνατο της μητέρας του, ο Κούμπο θα πρέπει να ζήσει μια μεγάλη περιπέτεια για να επανορθώσει το κακό που προξένησε...

Μοναδικά σκηνοθετημένο animation από τον Τράβις Νάιτ που ενώνει θαυμάσια το εικαστικό περιτύλιγμα της ταινίας (μαγικές ομολογουμένως σκηνές) με το κομμάτι της απλόχερης –και ενίοτε χιουμοριστικής– δράσης. Απολαυστικός τόσο για μικρούς όσο και για μεγάλους θεατές, ο «Κούμπο» αντλεί τη γοητευτική δύναμή του από τις ιαπωνικές παραδόσεις και την αρμονική συνύπαρξη πνευμάτων και ανθρώπων σε ένα ιδιοσυγκρασιακό σκηνικό όπου τα πάντα δείχνουν απόκοσμα και ρεαλιστικά μαζί. Πάνω από όλα όμως είναι η συγκινητική ιστορία του «ορφανού» ήρωα, που παρέα με μια σοφή μαϊμού κι ένα παιχνιδιάρικο σκαθάρι-σαμουράι (που υποκαθιστούν υπό μια έννοια τους χαμένους γονείς του) αγωνίζονται να ξορκίσουν τα μάγια που έφεραν το σκοτάδι στη ζωή του.

Ακόμη

>>> Στο παιδαγωγικό αλλά και κάπως σχηματικό «Μαθήματα ζωής» της Μαρί-Καστίγ Μανσιόν-Σαρ μια καθηγήτρια Ιστορίας (εξαίρετη η Αριάν Ασκαρίντ) παροτρύνει τους μαθητές της να συμμετάσχουν σε ένα διεθνή διαγωνισμό με θέμα τα παιδιά-θύματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης.>>> Ο Τοντ Φίλιπς με τα θορυβώδη και αιμοβόρα «Σκυλιά πολέμου» του χαρτογραφεί την ανεξέλεγκτη πορεία προς το αμερικανικό όνειρο δύο νεαρών εμπόρων όπλων (Τζόνα Χιλ - Μάιλς Τέλερ) αλλά τα όπλα του είναι άσφαιρα. >>>  Τα «Προσωπικά μυστικά» του Τζον Μουρ, ένα techno-ψυχολογικό θρίλερ με τον Πιρς Μπρόσναν, μοιάζουν να μην αφορούν κανέναν. >>>  Η βιογραφία του «Πελέ» προφανώς και απευθύνεται στους φαν του ποδοσφαίρου – και εχθρούς του Μαραντόνα. >>>  Η «Καρδιά του σκύλου», το sui generis ντοκιμαντέρ της ιέρειας της ανεξάρτητης ροκ σκηνής Λόρι Άντερσον, παρά την τρυφερότητα και τον εξομολογητικό χαρακτήρα του, πέφτει συχνά σε απλοϊκές παγίδες. >>> Τέλος το «Blair Witch: Η επιστροφή» του Άνταμ Γουίνγκαρντ («The guest») είναι αυτό που μαρτυρά ο τίτλος, η συνέχεια δηλαδή της τεράστιας επιτυχίας του ανεξάρτητου ομότιτλου θρίλερ που θόλωσε τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας το 1999, δημιουργώντας ολόκληρο ρεύμα τύπου «Paranormal activity» κ.ά.

Athens Voice