Σκάλες… Η τραγωδία έχει πόρτες ορθάνοιχτες αλλά δε μοιράζεται - Της Γεωργίας Δαλιανά

Χωρίς τέλος η αντιπαράθεση για τις τηλεοπτικές άδειες, το φορολογικό, το προσφυγικό, τις κατασχέσεις, τα εργασιακά

Τυφλοσούρτης πάει!

Αρένα το πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Η Θέα ενός ανοιγμένου σώματος… και η επέλαση της παρακμής. Θλίψη απέραντη

Από χέρι σε χέρι σαν μια λίμνη ασχημάτιστη στον τρόμο του φύλλου

Διαλέγει κανείς μια καινούργια μέρα όπως διαλέγει μια φιλολογική φόρμουλα! Όχι δα!

Χιόνια σαν έπιπλα παλιά αυλές που στοίχειωσαν

Η σιωπή που Τίποτα πια δεν Αρνείται

χρειάζεται τρυφερότητα για να ράψει κανείς νάνους

Σοκ από την ανάλυση των λυμάτων στην Ψυτάλλεια

Για ραγδαία αύξηση της χρήσης ψυχοφαρμάκων τα τελευταία 4 χρόνια κάνουν λόγο οι ειδικοί ψυχικής υγείας!!!

μ” ένα ρολόι γκρεμισμένο να χτυπά

και ακόμα πάνω απ” τις θηλές τα σπίτια άδεια

και πάντα εφιαλτικά τα στοιχεία για την αύξηση της βίας, της Πορνείας, της Ανεργίας, τις εξαφανίσεις ανηλίκων

Ολοένα και απλούστερες απαντήσεις

Η Δικαιοσύνη απλωμένη στο σκοινί

μια ξένη μάζα, η Ελευθερία

Η λησμονιά που κατοικεί στα δάχτυλα, ενέδρα

Η ουτοπική μνήμη που διαθέτει το πολιτικό προσωπικό της χώρας μπερδεύει πάντα την εκδικητικότητα με την Πρόοδο! Επικίνδυνο καθρέφτισμα!

Βέβαια και οι κάλπες αγαπούν τη μεταφυσική. Βάζουν όλα τα κούτσουρα στη σειρά και περιμένουν να θροίσει το δάσος.

Θα “ρθειτε στο νεκροτομείο να με δείτε;

Ένα λαμπρό άγαλμα, δε θυμάμαι καμιά κατοικία

Είναι γενονός πως η νεο- αριστερά σαν κατάλυμα ή σαν μάνταλο ενός απογοητευμένου πλήθους

δομημένη περίπλοκα με το θράσος του διαφημιστή και την ακρίβεια του γαλατά,

έχει την ικανότητα να συγκολλεί βίαια αστέρια και όρχεις.

Mondieu.. Τσάμπα οι παπάδες

Η αριστερά ως μικροέπιπλο στο Μουσείο φυσικής ιστορίας

Τι βλασφημία αλήθεια για την Αριστερά!

Ο Χρόνος είναι Σάρκα που ονειρεύεται το βάθρο του ερπετού

Έτσι ή αλλιώς οι έννοιες χτυπιούνται και εκρήγνυνται παγιδευμένες σε διαφορετικές μνήμες

Ελλάδα αγρύπνια με τ” άρβυλα της νύχτας γεμάτα πεταλίδες

σε ποιας αυγής το αίμα θα περάσεις, σε ποιο ερμάρι θα αποκοιμηθείς;

Είναι επίσης γεγονός πως ο νεορεαλισμός, δεσμώτης των αγορών και εραστής των ερειπίων

Ο νεορεαλισμός, χάρτης φλεγόμενος, ανήκει στα μεγάλα πάθη! Της Δημοκρατίας φυσικά!

Δρόμοι φαντάσματα και ξεραμένα ούρα στις αυλές σαν φεγγαρόσκονη

Εκβιάζουν οι Ευρωπαίοι για το προσφυγικό

Η Ιστορία που πουλάει τοις μετρητοίς τα ματωμένα της κιλίμια

Σ” έναν απόκοσμο ουρανό για τους απόκληρους, χορεύει το αγιάζι του Σεπτέμβρη

Με λένε Κίρκη σαν τα χρόνια που πέφτουν αυτή τη σκοτεινή ώρα, βραδιάζει στα λιόδεντρα στα φέρετρα από καραμέλες βραδιάζει, σουτ, τα λόγια είναι δέντρα και λάμες βαθιές, δεν μπορούμε να σβήσουμε αυτό το σημείωμα ένα μαύρο σκυλί ουρλιάζει στα σκέλια του, υφαίνει με κουρέλια τη μορφή του και με παλιά οστά, σουτ μια αγωνιώδης φυγή, σούρουπο μες στις τσέπες του Ανέμου, σπίτια ανοιχτά σαν πληγές και σκοτεινά ρεύματα, βλέφαρα κουρνιασμένα πουλιά σε αρτοφόρι, κύματα σαν παλιές εκκλησιές, κυπαρίσσια από ασβέστη, οι ακτές σαν το γάλα στο στήθος, οι ακτές, κάθε φωνή μας φοράει κατάσαρκα, σαν καρφί λαιμητόμου που ξεπλένει η βροχή, κάθε φωνή

Κύμα της νύχτας που στα χείλη μου χτυπάς

τα περιστέρια μου καπνός να ταξιδεύεις.

Τι διάολο λέγαμε;

Παιδιά με νοητική υστέρηση εκπαιδεύει το ISIS

Μακελειό στο Χαλέπι από τους ανελέητους βομβαρδισμούς

Ok Δρόμοι του μέλλοντος για την οικονομία. Πένθη στη λαδόκολλα

Δυο εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς πόσιμο νερό στη μαρτυρική πόλη

Η τραγωδία έχει πόρτες ορθάνοιχτες αλλά δε μοιράζεται

Με μέλι σκοτεινό και μέλη διάσπαρτα λουσμένο το φεγγάρι του κατόπτρου

Μια υπόσχεση φρίκης που μας συντηρεί

και ως το άθροισμα τα χέρια κόσμος  Άναρθρος

Η ελεημοσύνη μέσα από άλλα χώματα

Κύμα της νύχτας που στα χείλη μου χτυπάς

Που πας χρυσό μου με το αντηλιακό;

*Γεωργία Δαλιανά

Ποιήτρια- Εικαστικός

Πειραιάς-Κανάλι Ένα