Κώστα Βάρναλη, "Αττικά", Προδημοσίευση - Εκδόσεις Αρχείο

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το βιβλίο του ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ, «Αττικά» - 400 χρονογραφήματα (1939-1958) για την Αθήνα και την Αττική,

Επιμέλεια: Νίκος Σαραντάκος.

Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Αρχείο σε δύο εβδομάδες περίπου

Διαβάστε ένα χρονογράφημα!

18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1939

ΑΡΣΕΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΑΝΕΣ

Τις Κυριακές στα πάρκα των Αθηνών και προπάντων στο Ζάππειο και στον Βασιλικό Κήπο, συναντά κανείς αυτά τα αξιοδάκρυτα πλάσματα: τις αρσενικές παραμάνες. Είναι οι πατέρες, που είτε βαστούνε με το χέρι ή σηκώνουνε στην αγκαλιά τους τον μπέμπη ή την μπέμπα και τους πάνε περίπατο. Όσο συμπαθητικά κι ευτυχισμένα είναι τα μικρά, τόσο δυστυχισμένοι κι αντιπαθητικοί είναι οι πατέρες τους. Γιατί απλούστατα δεν είναι δουλειά τους να κάνουνε τη νταντά.

Μια Κυριακή έχουνε οι κακομοίρηδες για να ησυχάσουνε κι αυτοί· να πάνε στο καφενείο, να καθίσουν έξω κάτω από τα δέντρα και να διαβάσουνε ξαπλωμένοι την εφημερίδα τους· να πάνε μια βόλτα ίσαμε το Φάληρο να χαρούνε τη γαλάζια καλοσύνη της θάλασσας και ν’ αναπνεύσουν…. ιώδιο· ή να πάνε στο Ζάππειο και στον Βασιλικό Κήπο, αλλά μονάχοι τους! Ούτε παιδιά ούτε γυναίκα! Έτσι μονάχα θα ξεκουράσουνε το κορμί τους και θα φρεσκάρουν την ψυχή τους. Έτσι μονάχα θ’ ανανεώσουν τον εαυτό τους: ξεχνώντας ολότελα, πως είναι άνθρωποι της δουλειάς και πως είναι παντρεμένοι κι έχουνε και παιδιά.

Αλλά η γυναίκα ακριβώς την Κυριακή περιμένει για να…. ησυχάσει κι αυτή. Συνήθως οι αρσενικές παραμάνες είναι νέοι άνθρωποι ανάμεσα στα 30 και στα 35. Ατζαμήδες της παντρειάς, τους τουμπάρουν εύκολα οι γυναίκες. Είναι βλέπεις σ’ αυτούς τους ατζαμήδες και τους πρωτάρηδες μπαμπάδες το φίλτρο πολύ ζωηρό.

Αυτό εκμεταλλεύονται οι γυναίκες και τους φορτώνουνε τα δικά τους χρέη. Δε φτάνει ο δυστυχισμένος ο άντρας, που σκοτώνεται ολάκερη βδομάδα για να θρέψει γυναίκα και παιδιά, μα πρέπει και το μοναδικό κυριακάτικο πρωινό του να το θυσιάσει κι αυτό. Συνηθέστατα θυσιάζει και το απόγευμά του: πηγαίνει την κυρία στον κινηματογράφο! Τι! Σκλάβα είναι να κάθεται όλο στο σπίτι!

Παίρνει, λοιπόν, ο δυστυχής το παιδάκι –και πάλι καλά, αν πάρει μονάχα το παιδάκι, και δε ζευτεί να σέρνει και το καροτσάκι του! –το βαστάει με το ένα χέρι και με τ’ άλλο την… αρκούδα του ή τον κουβά του με το φκιαράκι. Και με πλήρη συνείδηση των ευθυνών του, που τον καθιστούν ακόμα πιο γελοίο σ’ όσους τον βλέπουν, ανοίγεται από το σπίτι εις το πέλαγος των τραμ και των αυτοκινήτων! Εκείνοι που τον ελεεινολογούν δεν είναι οι άντρες· είναι οι… άλλες γυναίκες. Θαυμάζουν την καπατσοσύνη της συναδέλφου και την κουταμάρα του αντρός, του…

κοινού εχθρού όλων των παντρεμένων γυναικών!

Αλλ’ αυτό το οικτρό θέαμα του «νικημένου εχθρού» είναι η τελευταία πράξη του δράματος, που επαίχτηκε στο σπίτι. Ο άντρας σηκώθηκε, ξυρίστηκε, άλλαξε και δένει τη γραβάτα του στον καθρέφτη. Η…. Άρπυια (έτσι ονομάζει όλες τις γυναίκες ο Σοπενάουερ χωρίς να είναι μισογύνης· φαντάσου τι θα τους έλεγε αν ήτανε) τον στραβοκοιτάζει από πίσω:

―Για πού με το καλό;

Ο άντρας μυρίζεται το νόημα της ερώτησης.

―Πάω να συναντήσω τον τάδε για μια σπουδαία δουλειά.

Μα η γυναίκα σαν πιο έξυπνη πάντα από όλους τους άντρες, δεν το χάφτει.

―Δεν τ’ αφήνεις αυτά; Για το καφενείο μου ετοιμάζεσαι! Να πάρεις το παιδί να το πας στον Κήπο…

―Τι λες βρε γυναίκα, εγώ να κουβαλάω το παιδί; Γυναίκα είμαι;

―Κι εγώ, που το κουβαλάω, άντρας είμαι; Θα το πας μια χαρά! Να το, κλαίει! Παρ’ το από δω να κάνω τη δουλειά μου… Μια Κυριακή έχω.

―Κι εγώ μια Κυριακή έχω.

―Αυτό να το σκεφτόσουν πριν κάνεις παιδιά. Τώρα είναι αργά. Πάρ’ το… και δεν νιώθω καλά τον εαυτό μου! Δώσ’ μου το θερμόμετρο…

Το κορόιδο δίνει το θερμόμετρο και παίρνει το παιδί…

Ο εξευτελισμός της αρσενικής παραμάνας είναι μεγαλύτερος στον Κήπο. Το μικρό ό,τι δει το θέλει. Θέλει κουλούρι, θέλει τον κύκνο, που είδε στη λίμνη, θέλει το ζαρκάδι και το παγώνι, που τα είδε πίσω από τους φράχτες. Και προπαντός θέλει… τσίσια! Σε κάθε όχι του μπαμπά, το μικρό βρέχει με τα δάκρυά του την καινούργια ποδίτσα· στο τελευταίο όμως δεν χωράει όχι, γιατί τότε θα βρέξει τα πάντα και τον μπαμπά του τον ίδιο.

Το πηγαίνει, λοιπόν, παράμερα ο δυστυχής, και κοιτάει να του λύσει το πανταλονάκι του. Μα όπως είναι άντρας ατζαμής είναι και παραμάνα ατζαμίδισσα.

Δε μπορεί να βρει τον κόμπο του λουριού. Κι όταν επιτέλους τόνε βρει, δεν ξέρει να τον λύσει. Κι όταν τον λύσει, είναι πολύ αργά! Το κακό έγινε!

Ωραία Κυριακή πέρασε η αρσενική παραμάνα!