Πού πήγαν οι επαναστάσεις; - Του Απόστολου Βεργή*
Ζούμε σε μια ιστορική περίοδο που συν τω χρόνω ξεκαθαρίζει το τι είναι παγκοσμιοποίηση - τείνω στο να κάνω αποδεκτό ότι αυτό που παγκοσμιοποιείται είναι οι κοινωνικές διαφορετικότητες και οι διαχωριστικές γραμμές, κι όχι το συντεταγμένο προλεταριάτο όπως προέβλεπε ο Μαρξ (διότι τα ατομικά συμφέροντα και οι ατομικές επιδιώξεις δεν παλεύονται από ουτοπικές αναφορές) και οι ηγεμονίες των προηγουμένων εποχών, έχοντας ανανεωθεί, επιβιώνουν.
Και οι επαναστάσεις; Πού πήγαν οι επαναστάσεις; - Τις πήρε και τις σήκωσε η διαχείριση κι οι διαχειριστές, όταν κάθε αρχικός “επικεφαλής” μετατρεπόταν (και μετατρέπεται) σε δικτάτορα (στην πρώτη γενιά συνήθως είναι επιθυμητός και έπειτα το χάος) - έτσι κατά το παρελθόν αμέτρητες φορές το προλεταριάτο μετατράπηκε σε φορέας υποστηρίξεως της εξουσίας του ενός (ή της εξουσίας ενός κογκλαβίου) και η επανάσταση οδηγήθηκε (και οδηγείται) στην αυτοκρατορία (ή και στην τραγωδία): ή δια του περάσματος από την επανάσταση στον λαϊκισμό του μεγάλου αρχηγού, ή δια της μεταλλάξεως των ίδιων των πρωτο - επαναστατών σε δικτάτορες από την πίσω πόρτα.
Η εξάρτηση της εργασίας από την πολιτική κάνει τους πιο πολλούς ανθρώπους, για να εξασφαλίσουν την πρώτη, να ψάχνουν στη δεύτερη τις λύσεις, συνήθως, πιστεύοντας (άνευ αποδείξεων) όσους διαφημίζουν αφειδώς ελπίδες: ό,τι δηλαδή κάνουνε οι λαϊκιστές, εκμεταλλευόμενοι την ελευθερία της εκφράσεως (που πρέπει φυσικά να προστατεύεται παρ' όλες τις αδυναμίες) και του απαίδευτου κοινού.
Η φασαρία υπέρ πάντων! Ωμότητα και πονηριά ν' αναρριχώνται εντός επαναστατικών επιτροπών - υποκριτές, πατώντας πάνω σε διαχειρίσεις κρίσεων κι επικαλούμενες εξωτερικές πιέσεις (συχνά υπαρκτές) ή υποκύπτοντας (τι να κάνουμε...) κατακτούν τις εξουσίες και τις κρατάνε σθεναρά· και οι άνθρωποι οι οποίοι είν' απαίδευτοι μαθαίνουν να βιώνουν τη ζωή στην υποτέλεια πιο εύκολα (απαίδευτοι μπορεί να είναι κι άνθρωποι με αρκετές σπουδές, οι οποίοι όμως δεν πετυχαίνουν ποτέ τους την πρέπουσα εμβάθυνση εις τα κοινωνίας).
Ακολουθούν οι μεταμορφώσεις ανθρώπων και ιδεολογιών: Μήπως οι άνθρωποι δεν φτιάχνουνε τις ιδεολογίες; - Τις φτιάχνουνε και τις αλλάζουν: Προσαρμόζουν και προσαρμόζονται, ποντάροντας στο χρόνο και στη μνήμη η οποία συνήθως ασθενεί - και κριτική δεν πρέπει να υπάρχει.
Πλην όμως, δια τις κριτικής στις προηγούμενες θεωρίες, παράγονται οι νέες - κι ο κόσμος προχωράει προς τα μπρος. Η διολίσθηση δε των επαναστάσεων προς δικτατορικές δομές δεν αφήνει αδιάφορο τον φασισμό ο οποίος καραδοκεί περιμένοντας κι άλλες διολισθήσεις: ο φασίστας ηγέτης με το δικτάτορα είναι πολύ κοντά.
*Συγγραφέας - Ποιητής
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
