Περί νεοελληνικών καταστροφικών θαυμάτων - Του Απόστολου Βεργή*
Πουθενά σ' αυτόν εδώ τον κόσμο δεν υπάρχουν θαύματα που να συναγωνίζονται τα νεοελληνικά, αυτά που 'χουν σαν σύμβολο τον μύλο που αλέθει. Που αλέθει τι; Δημητριακά; Άλλους καρπούς; Ιδέες; Ευαισθησίες; Γεγονότα; Ανθρώπους; - Με την φράση “τα πάντα ρει” πήρε το χρονικό σφουγγάρι ο σοφός Ηράκλειτος και έσβησε τον μαυροπίνακα της θεάς Αμφιβολίας.
Ευτυχώς όμως, πλέον δεν κατοικοεδρεύουν στην Ελλάδα μόνο Έλληνες και (πώς να το κάνουμε) αποκτούν άλλη διάσταση οι άθλοι των προγόνων· διάσταση που είναι σίγουρα λιγότερο ηρωική, πιο ταπεινή, πιο ουσιαστική μα, και ακατανόητη απ' τις γενιές που φεύγουν.
Αυτές οι γενιές κανονικά δεν θα πρεπε να με ενδιαφέρουν - το πρόβλημα είναι ότι διαδίδουν διαρκώς εύκολα διαβασμένο παρελθόν στο μέλλον, τη στιγμή ακριβώς που όφειλαν να αναζητούν τις λεπτομέρειες του κόσμου που αλλάζει, κι έτσι δημιουργούν στην πιο καλή των περιπτώσεων παρεξηγήσεις και στη χειρότερη μεγάλους διχασμούς.
Λιγότερος ηρωισμός λοιπόν! Και περισσότερες αντένες που να λειτουργούν αδιάκοπα, συνθέτοντας πλέγματα τέτοια, ώστε να προστατεύουν το μυαλό από συγχυτικές εικόνες. Ούτως ή άλλως, από το 1821 και μετά, όντας σε σύγχυση, οι Έλληνες αντέξαν - μάλιστα ζήσαν και ένδοξες στιγμές (φιλοξενήσανε και Ολυμπιακούς Αγώνες).
Οπότε, μέχρι τις εννιά το ροκ, η ντίσκο ως τις δέκα, μέχρι τις έντεκα ρεμπέτικα κι άλλα παραδοσιακά, μέχρι τις δώδεκα καψουροτράγουδα και ύστερα τα γυφτοτσιφτετέλια - και μέχρι το πρωί οι πάντες πάνω στα τραπέζια να δημιουργούν, διότι, και οι καταστροφές χρειάζονται δημιουργούς, χρηματοδότες και προστάτες.
*Συγγραφέας - Ποιητής
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
