Επί του παρόντος - Του Ιωάννη Γκλάβατου

Άκρως ενδιαφέροντα τα όσα σημείωσε γνωστός Λαρισαίος γιατρός (Γιώργος Καραβάνας, Μοριακός Βιολόγος-Γενετιστής), απόσπασμα των οποίων παραθέτουμε: «Σε καφέ της πόλης σήμερα, παραγγέλνω έναν ‘ελληνικό’ πληρώνω 2,5 ευρώ και βλέπω στην απόδειξη ‘Τιμή: 0,5’. Πριν από κάποια χρόνια, δεν υπήρχε περίπτωση να μην διαμαρτυρηθώ και να μη ζητήσω απόδειξη που να γράφει όσα πλήρωσα. Σήμερα, κοντοστάθηκα και το ξανασκέφθηκα. Αν ζητήσω απόδειξη, ο καφές αύριο ίσως να είναι ακριβότερος. Το καφέ ίσως και να κλείσει. Οι υπάλληλοί του ίσως να χάσουν τη δουλειά τους. Πάλι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι κι ο επιχειρηματίας θα την πληρώσουν.(…) Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να σταματήσει. Ποτέ δεν πρόκειται να της φτάσουν. Αν της δώσουμε όσα ζητάει, του χρόνου θα ζητήσει περισσότερα. Δεν υπάρχει περίπτωση να πει: ‘Ωραία, τώρα καλύπτω τα έξοδά μου, οπότε θα μειώσω τους φόρους’.(…) Πάει και τελείωσε. Οι φόροι θα σταματήσουν να αυξάνονται μόνον όταν οι πολίτες αρχίσουν να λένε ‘Φτάνει πια! Κάντε κουμάντο με αυτά που έχετε(…) Εμείς, δεν μπορούμε να δώσουμε περισσότερα’. Βαίνουμε ολοταχώς προς ‘εναλλακτική οικονομία’, με το κράτος να μένει στην απέξω! ΥΓ. Στο Σύνταγμα υπάρχει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην υποχρέωση να τηρείς τους νόμους και στην υποχρέωση να μην τηρείς όσους νόμους αντίκεινται σε αυτό. Το Σύνταγμα λοιπόν λέει πως «οι πολίτες πρέπει να συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Αυτό πλέον έχει πάψει να λαμβάνεται υπόψη από τη νομοθεσία. Ούτε το «ανάλογα» τηρείται, ούτε το «τις δυνάμεις». Ούτε βεβαίως τηρείται η συνταγματική υποχρέωση του κράτους «να προστατεύει την περιουσία των πολιτών» (που καμία σχέση δεν έχει με τη φοροδοτική τους ικανότητα). Δεν μένει πλέον άλλος τρόπος αντίδρασης. Και είναι και απολύτως συνταγματικός, αν με ρωτάτε».

Ναι όλα τα παραπάνω, πίστη μας είναι, πως λέγονται από πολλούς και μάλιστα λέγονται και πολλά περισσότερα. Η τραγική κατάσταση που οι πολιτικοί έφεραν την πανέμορφη αυτή χώρα, δεν αποδίδεται με λέξεις, γιατί οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν του βουβό δράμα και το σκυμμένο κεφάλι μεγάλης μερίδας συνανθρώπων μας φιλότιμων και τίμιων. Ταυτόχρονα η πρακτικά πλήρης ατιμωρησία των ενόχων με… νομότυπους τρόπους και η πλήρης καταλήστευση (με νόμους φυσικά) της περιουσίας των πολιτών, κάνουν κάποιους να αναρωτιούνται αν επιστρέφει η Ελλάδα ολοταχώς στην εποχή του μεσαίωνα . Η μη ύπαρξη ελπίδας τροφοδοτεί οργή. Και η οργή δεν κυοφορεί τίποτε καλό.  Oι Έλληνες βρίσκονται σε απόγνωση. Και όχι μόνο για την δική τους ζωή αλλά και για το μέλλον των παιδιών τους. Σε πολλούς εξ αυτών τίθεται θέμα επιβίωσης. Και στον αντίποδα μερίδα πολιτικών αρκείται στα προνόμιά της και αφ’ υψηλού (δηλώνει ότι) ασκεί πολιτική. Βέβαια μάλλον είναι αλήθεια πως η ευρύτερη κοινωνία ακόμη δεν συμφωνεί και δεν είναι συντεταγμένη  στα περισσότερα προς εξεύρεση πολιτικής λύσης και άρσης αυτής της κατάστασης που περιγράφεται ως «κρίση». Μιας «κρίσης» που κονιορτοποιεί ότι ζωντανό και όμορφο υπάρχει σε αυτή η χώρα. Την χώρα η οποία πλησίασε την σημασία της λέξεως άνθρωπος όσο καμιά άλλη. Εδώ γεννήθηκε ο δάσκαλος που προτίμησε να πιεί το δηλητήριο παρά να προδώσει τα πιστεύω του και να παραβεί τους νόμους της πολιτείας. Διανοητές διατύπωσαν την γνώμη τους προλαβαίνοντας πολλούς ύστερους  που απλά τους αντέγραψαν. Πχ ο Θουκυδίδης επί του θέματος σημειώνει: «Σε περιόδους πολιτικών και πολεμικών αναστατώσεων οι παρατάξεις σκόπιμα αλλάζουν τη σημασία των λέξεων. Την ασυλλόγιστη τόλμη την ονομάζουν ανδρεία, την επιφυλακτικότητα δειλία, τη σύνεση ανανδρία, την περίσκεψη αδράνεια και ατολμία, την παράφορη ορμή ανδρική αρετή, την κακουργία καπατσοσύνη, την τιμιότητα βλακεία», ο Σόλων τονίζει πως: «Η καλύτερη διακυβέρνηση είναι εκείνη όπου ο λαός υπακούει στους άρχοντες κι οι άρχοντες στους νόμους», ενώ ο Αισχύλος ως ποιητής θα πει για την δικαιοσύνη: «Η δικαιοσύνη λάμπει και μέσα σε φτωχόσπιτα που καπνίζουν και τιμά τους ευσεβείς. Περιφρονεί τη ζωηρόχρωμη αναλαμπή του χρυσού που αποκτήθηκε από λερωμένα χέρια, γιατί είναι συνηθισμένη να πάει κοντά στην αγιότητα και όχι να υποκλίνεται μπροστά στα πλούτη, και κρίνει ανάλογα κάθε πράξη». Ο Αριστοτέλης υπερθεματίζει ονομάζοντας τυραννία των πολλών αυτό το είδος της δημοκρατίας που στην πόλη κυρίαρχος είναι όχι ο νόμος, αλλά η θέληση της πλειοψηφίας, η οποία ελέγχεται και κατευθύνεται από τους δημαγωγούς.

Φυσικά και όλοι εμείς έχουμε μερίδιο ευθύνης και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, μερίδιο ενοχής. Δεν αντιδράσαμε πριν το κακό γιγαντωθεί. Για ποιόν λόγο δεν αντιδράσαμε επιχειρήσαμε μια προσέγγιση σε παλαιότερα κείμενά μας. Όμως παρά το γεγονός όλων αυτών των τεκταινομένων, η φρόνηση μάλλον δεν μας έχει επισκεφθεί ακόμη… Πχ, χρησιμοποιώντας την λαϊκή ρήση, ενώ «μπήκαν οι λύκοι στο μαντρί» με διάφορους τρόπους, η αντίδραση (έστω και με την μορφή της άμυνας) της κοινωνίας, είναι μηδενική. Και όχι μόνο μηδενική, αλλά παρατηρούνται και φαινόμενα  τερατογένεσης. Δηλαδή παρουσιάζονται πρόβατα στην εμφάνιση που στην ουσία είναι λύκοι. Προβατόσχημοι λύκοι κατά την εκκλησιαστική ορολογία. Ας δοθεί ένα παράδειγμα: Πολλά νέα παιδιά πάνω στην αγωνία τους να εξασφαλίσουν εργασία δουλεύουν ως «ντιλιβεράδες». Από ότι ακούγεται κάποιοι από τους «επιχειρηματίες» που τους προσλαμβάνουν, γνωρίζοντας την εγκληματική απουσία του ελέγχου εκ μέρους της πολιτείας, δεν παρέχουν μισθό(εικονικά στα «χαρτιά» βέβαια όλα είναι άρτια) και ενημερώνουν τους «υπαλλήλους» τους πως  η μοναδική αμοιβή που δυνητικά μπορούν να έχουν είναι τα φιλοδωρήματα των πελατών. Ο νόμος της ζούγκλας δηλαδή σε όλο του το μεγαλείο. Κάποιοι από αυτούς λοιπόν τους «επιχειρηματίες» (και μιλάμε για εκείνους τους λίγους ίσως, αλλά υπαρκτούς που βγάζουν αρκετό «μαύρο» χρήμα και οι οποίοι δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα), πρωτοστατούν σε κινήματα αγανακτισμένων πολιτών δηλώνοντας ότι σχεδόν δεν έχουν να φάνε, ενώ θέλουν να είναι δάσκαλοι ηθικής. Ίσως από τέτοιες περιπτώσεις να δημιουργήθηκε ή ρήση: «Είθισται οι κλέπτες να ομιλούν περί ηθικής…». Βέβαια όταν οι γιοί τους ή οι κόρες τους αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις η θεώρηση των πραγμάτων εκ μέρους τους αλλάζει…

Ότι η κατάσταση θα αλλάξει, όπως η μελέτη της ιστορίας διδάσκει, είναι απόλυτα σίγουρο. Τον τρόπο και τον χρόνο δεν ξέρουμε. Ευχόμαστε να μην γίνει αυτή η αλλαγή με λάθος τρόπο, διότι όλη αυτή η πίεση, η ψυχική πίεση, που ο λαός αισθάνεται σίγουρα θα βρει διέξοδο προς εκτόνωση. Πάντως μάλλον πρέπει να μάθουμε να αγωνιζόμαστε όχι μόνο για τα δικαιώματα τα δικά μας, αλλά  και των άλλων… γιατί αύριο των άλλων μπορεί να είναι δικά μας. Και αυτοί οι «άλλοι» μπορεί να είναι  τα ίδια μας τα παιδιά. Τόσο απλά.

Και αν θέλουμε να έχουμε αύριο πρέπει να κάνουμε αυτόν τον αγώνα σήμερα, τώρα… επί του παρόντος.