Οι εντός τειχών δούρειοι ίπποι - Του Δημήτρη Μαυραειδόπουλου

Κύριε διευθυντά

Κάποια προβλήματα που μας ταλανίζουν από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους ατυχώς θα συνεχίζουν να είναι υπαρκτά όσο εμείς, ως κράτος και κοινωνία, δεν αποφασίζουμε να τα θεραπεύσουμε στη ρίζα τους. Έτσι αδέσποτα, εξελίσσονται σε καρκινώματα και γάγγραινες που κατατρώγουν σιγά σιγά όποιον υγιή οργανισμό έχει απομείνει. Τα προβλήματα αυτά δεν είναι άγνωστα και έχουν πολλάκις και από πολλούς ειπωθεί. Βασικό πρόβλημα είναι ότι παραμένουμε θεωρητικοί και απέχουμε πολύ από την πράξη. Θεσμοθετούμε και ψηφίζουμε καλούς νόμους που δυστυχώς παραμένουν μόνο στα χαρτιά. Από συστάσεως του ελληνικού κράτους σε κάθε γενιά αντιστοιχεί και ένα νέο Σύνταγμα. Κάθε δέκα χρόνια ψηφίζονται περίπου χίλιοι νόμοι και στα ίδια χρόνια, πάνω από είκοσι χιλιάδες υπουργικές αποφάσεις. Για να γίνει και στις μέρες μας ο Πλάτων επίκαιρος, που έγραφε «Η πολυνομία είναι απόροια διαφθοράς της εξουσίας», για να συμπληρώσει ο Ισοκράτης «Η πολυνομία είναι δείγμα κακοδιαχείρισης». Οι εταίροι μας στην Ε.Ε. αλλά και το ΔΝΤ γνωρίζουν αυτές τις παθογένειες και με επίγνωση δεν κλείνουν όποια αξιολόγηση στοχοποιώντας όλο το πολιτικό μας σύστημα, που αντιστέκεται σθεναρά και δεν εφαρμόζει στην πράξη ό,τι έχει συμφωνήσει και έχει ψηφίσει, οδηγώντας στην απόγνωση έναν ολόκληρο λαό για μια επταετία.

Ο ίδιος ο υπουργός Οικονομίας παραδέχεται ότι εφαρμόζουμε το 30% των συμφωνηθέντων. Ο Σόιμπλε και η παρέα του μας εκλιπαρούν να εφαρμόσουμε έστω και τα μισά. Αλλά εμείς επιμένουμε στις συνήθειες μας. Σήμερα, λόγου χάριν, τα Εξάρχεια λειτουργούν ως κράτος μέσα στο κράτος, ουδείς πιστεύει ότι δεν υπάρχουν ανάλογοι νόμοι για να παταχθεί το φαινόμενο.* Οι μπαχαλάκηδες, επειδή η αργία είναι μήτηρ πάσης κακίας και τους έχει χτυπήσει κατακέφαλα και αυτοαποκαλούνται  Ρουβίκωνες, καταστρέφουν δημόσια περιουσία που στο τέλος την πληρώνει ο λαός, καίνε τρόλεϋ, καταστρέφουν μηχανήματα ακυρώσεως εισιτηρίων*. Όταν μαθητές ασχημονούν κατά των δασκάλων και φοιτητές χειροδεικούν εναντίον καθηγητών, δεν φταίει κάποιος νόμος. Η βούληση να τους εφαρμόσουμε στην πράξη όπως σε άλλες πολιτισμένες χώρες. Αντί αυτού, έχουμε βαρέσει διάλυση ως κράτος και ως κοινωνία.

Για ποιο κράτος και ποιους νόμους να μιλήσουμε όταν οργανωμένοι γνωστοί και άγνωστοι, οχυρωμένοι πίσω από ύποπτες ΜΚΟ, μπουκάρουν και καταπατούν δημόσια και ιδιωτικά κτίρια για να στεγάσουν παράνομους μετανάστες. Στην καθημερινότητα μια δίκη χρειάζεται για να τελεσιδικήσει το λιγότερο δέκα χρόνια. Έτσι εξελίσσεται ως χαρά των απατεώνων. Για να προχωρήσει μια επένδυση όπως λ.χ. το Ελληνικό, υπάρχουν παραθυράκια του νόμου που με πονηρές προσφυγές καθιστούν στο τέλος την επένδυση αδύνατη. Τα τείχη, λέει ο θυμόσοφος λαός μας, πέφτουν από μέσα. Δεν χρειάζονται ξένοι δούρειοι ίπποι. Φτάνουν και περισσεύουν οι δικοί μας.

Δημήτρης Μαυραειδόπουλος

* Τα Εξάρχεια (το γκέτο των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών) από ότι φαίνεται στην εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα εξουσία λειτουργούν ως βαλβίδα ασφαλείας σε χύτρα ταχύτητας. Το 2012, λόγου χάριν, το κοινοβούλιο ψήφισε το ακαταδίωκτο των τραπεζικών στελεχών χωρίς ούτε ένα παραθυράκι για το πόθεν έσχες σε όσους έβαλαν βαθιά το δάχτυλο στο μέλι χορηγώντας θαλασσοδάνεια χωρίς τις στοιχειώδεις εγγυήσεις. Και τώρα καλείται όλος ο ελληνικός λαός να πληρώσει τις αμαρτίες τους.

* Οι μπαχαλάκηδες και νυν νεοβάνδαλοι πάλι είναι οι γνώριμοι των γηπέδων που τα έσπαγαν μέσα και έξω για να ξεσπάσουν και τώρα που τα γήπεδα έχουν γίνει απρόσιτα πιάνουν δουλειά κοντά στα σπίτια τους.

Το Ζεφύρι ένα από τα απόρθητα φρούριο των Ρομά σε συνοικία της Αθήνας, εκεί όπου το οργανωμένο έγκλημα έχει ξεπεράσει κάθε όριο και η Ιταλική Μαφία ωχριά μπροστά της, η αστυνομία φτάνει μέχρι τον περίγυρο και στο δια ταύτα σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017