Ἡ Ἑλλάδα στὰ... ἀζήτητα - Του Σαράντου Καργάκου

Πολλοι στὸν καιρό μας εἰσέρχονται στὸν κοινωνικὸ, πολιτικὸ, πνευματικὸ στίβο μὲ τὴν τρυφερότητα τοῦ τάνκς, ὅταν διασχίζει συρματοπλέγματα. Δὲν ὀρρωδοῦν πρὸ οὐδενὸς. Στὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ, τὰ ὁποῖα πρῶτος ὁ Γ. Ράλλης τὸ 1976 ἔκανε ἀποπαίδι τοῦ ἑλληνικοῦ σχολείου, τὸ ρῆμα ὀρρωδέω σήμαινε: φοβᾶμαι, τρέμω. Σήμερα χρησιμοποιεῖται περισσότερο μὲ τὴν ἔννοια τοῦ μὴ διστάζειν σὲ τίποτα ἄνευ οὐδενὸς ἠθικοῦ ἐνδοιασμοῦ. Τὸ πρωτάθλημα τῆς καριέρας φέρνει κάποιους στὸ σύνορο τοῦ ἀπροκάλυπτου ἀνθελλη­νισμοῦ. Θεωροῦν τοὺς λοιποὺς κατοίκους τῆς χώρας μας ἀποβράσματα μιᾶς ἡμιπολιτισμένης ράτσας καὶ δὲν παύουν νὰ τὴ στιγματίζουν γιὰ τὴν κατ’ αὐτοὺς – φυσική της βαρβαρότητα, τὸ ἐπίμονο πεῖσμα καὶ τὸν στενόμυαλο ἐθνικισμό. Καὶ ἐνῶ ἡ χώρα ὑπάρχει –γιὰ πόσο;– μὲ τὸν θάνατο στὴν ψυχή, κάποιοι κορδακίζονται πάνω στὸ ἑτοιμόρροπο σῶμα της. Ὁ κόρδαξ ἦταν ἕνα εἶδος γελοιώδους καὶ ἄσεμνου χοροῦ τῶν ἀρχαίων.

Κάποιοι, χωρὶς κἄν νὰ ἔχουν διαβάσει Κλαούζεβιτς, δείχνουν ξεκάθαρα πὼς διαθέτουν ἄριστες γνώσεις ἐφαρμοσμένης στρατηγικῆς. Χρησιμοποιοῦν σὰν δύναμη ρήξεως τὴ βαναυσότητα, τὴ χυδαιότητα, κάποιοι ἀκόμη καὶ τὸν ὄγκο τους. Ἡ προβαλλόμενη πνευματικότητὰ τους ἔχει γεύση κουρελιοῦ, ποὺ τὸ ἔχουν ἀφήσει νὰ σιτέψει μέσα σὲ λἰπος χοιρινοῦ. Δημιουργοῦν ἕναν κύκλο, ποὺ, ἄν τολμήσει κάποιος νὰ εἰσέλθει σ’ αὐτὸν, μοιάζει μὲ τὸν θεατή ἑνὸς τσίρκου ποὺ ὁ θηριοδαμαστὴς τὸν ἔχει πάρει μέσα στὸ κλουβί τῶν θηρίων. Γιὰ νὰ σωθεῖ, πρέπει νὰ ἀκινητοποιηθεῖ. Σ’ ἕνα τέτοιο κύκλωμα εἶναι δύσκολο νὰ ἔχει κανεὶς καθαρὴ, διαυγῆ γνώση τῶν καθηκόντων του. Δικαιωμάτων ναὶ, λὲς καὶ αὐτὰ εἶναι ἐκ Θεοῦ ὀφειλὴ πρὸς αὐτοὺς. Δὲν εἶναι πάντα κερδισμένοι στὴν ἑκάστοτε κομματικὴ ἐπιλογὴ τους. Γιατὶ συχνότατα ἡ ἐλπίδα τῆς νίκης ἀλλάζει στρατόπεδο, ὅπως συνέβη κάποτε στὸ Βατερλώ. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τοὺς ἐμποδίζει ποσῶς σὲ διάστημα νυκτὸς νὰ ἀλλάξουν στρατόπεδο. Ὅπως εἶπε ὁ Βάρναλης, «ὄμορφα καὶ τακτικὰ πάω μ’ ἐκεῖνον ποὺ νικᾶ». Κι ἄν ἀκόμη δὲν πιστεύουν σ’ αὐτὰ ποὺ προσφέρει τὸ νέο στρατόπεδο, μένουν–ἔστω προσωρινὰ– σὲ αὐτὸ μέχρι νὰ βροῦν ἄλλο ποὺ νὰ τοὺς προσφέρει πιὸ μεγάλα ὀφέλη. Καὶ ἀλίμονο σ’ ὅποιον τολμήσει νὰ ὑψώσει φωνὴ γιὰ τοῦτον τὸν ἀμοραλισμὸ καὶ ἀπροκάλυπτο καριερισμό. Ἀλίμονο σ’ ὅποιον τολμήσει στὴν Ἑλλάδα νὰ μιλήσει ὑπερασπιστικὰ γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Θὰ ὑποστεῖ ἕνα δρᾶμα ποὺ θὰ χαροποιοῦσε καὶ τὸν... Ράμα! Ἐννοῶ τὸν νεώτερο πασᾶ τῆς Ἀλβανίας. Ἀμέσως θὰ ὑψωθεῖ ἐναντίον του μιὰ δύναμη τερατώδης, ἀκαταμάχητη σὰν θῦμα μιᾶς ταλαιπωρημένης ἀθωότητας καὶ τρομακτικὴ σὰν τὴν ἐκδίκηση. Πόσοι σήμερα τολμοῦν νὰ ἀνοίξουν τὸ στόμα τους, ὅταν ἡ χώρα μας βάλλεται καὶ προσβάλλεται σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸ πνευματικὸ καὶ ἠθικὸ της κεφάλαιο; Μήπως τὰ πανεπιστήμια, ἡ ἀκαδημία καὶ τὰ λογοτεχνικὰ σωματεῖα; Ὅλοι ἔχουν καταπιεῖ τὴ γλώσσα τους κι ἔχουν βάλει τὴν οὐρὰ ὑπὸ τὰ σκέλη.

Καὶ τὸ χειρότερο παιχνίδι ποὺ παίζεται στὴ χώρα μας εἶναι αὐτὸ ποὺ διεξάγεται στὸ ὄνομα τοῦ ἀνθρωπισμοῦ. Μὲ τὸ πρόσχημα τῆς φιλανθρωπίας ἐπαγρυπνοῦν γιὰ τὴν ἠθικὴ μας ὑγεία καὶ κριτικάρουν ἀσύστολα ὅποιον τολμᾶ νὰ παραπονεθεῖ γιὰ τὸν ἐπελαύνοντα ἐκμουσουλμανισμό τῆς Ἑλλάδος. Ἄρχισαν ἀσύστολα νὰ βρίζουν τοὺς κατοίκους τοῦ Ὡραιοκάστρου καὶ τῆς Χίου, ποὺ ἀντέδρασαν στὴν ἀνεξέλεγκτη φοίτηση τῶν μουσουλμανοπαίδων στὰ σχολεῖα τους. Ἀντὶ νὰ βρίζουν ὅμως, θὰ ἦταν καλύτερο νὰ ἐντάξουν τὰ φτωχὰ μουσουλμανάκια στὰ ἀριστοκρατικὰ ἰδιωτικὰ, ὅπου φοιτοῦν τὰ δικά τους παιδιά. Ὁ γράφων κάποτε εἶχε ἐγγράψει δωρεὰν ἕνα τσιγγανόπουλο στὸ φροντιστήριο, ὅπου ἦταν διεθυντικό στέλεχος, ὅταν κάποτε τὸ εἶδε μὲ τὰ βιβλία ὑπὸ μάλης νὰ πηγαίνει σ’ ἕνα γειτονικὸ σχολεῖο νυχτερινό. Φοβᾶμαι ὅτι γινόμαστε χώρα φρενοβλαβῶν. Οἱ ἄνθρωποι ἀλαλιασμένοι ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ δυσπραγία φωνάζουν «κουκουρίκου», ἄλλοι καταφεύγουν στὴν ἐπαιτία μὲ πολλὲς μορφὲς, ἀπὸ τὴν κλασσική ζητιανιὰ ὥς τὴν τράκα, κι ἄλλοι πηλαλοῦν σὰν ἀλαλιασμένοι σὲ μαζικοὺς ἀγῶνες δρόμου, γιὰ νὰ φέρουν τάχα ἕνα μήνυμα ἀλληλεγγύης στοὺς πένητες. Ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἑλλάδα ποιὸς θὰ τρέξει, ποιὸς θὰ τὴν συντρέξει;

Πηγή:  Κόντρα

Ημερομηνία:  18/03/2017

Σαράντος Ι. Καργάκος