Θέατρο: Στέφανου Κακαβούλη, «Γκρέκα Μάνα» - Κριτική Νίκου Μπατσικανή

Μια Μάνα - Μια Χώρα

Σκηνοθεσία: Στέφανος Κακαβούλης

Πρωτότυπη μουσική: Ηλίας Κουρτπαρασίδης

Φωτογράφος: Άγγελος Μανιάτης

Φωτισμοί: Σωκράτης Μπασιακούλης

Ενδυματολόγος: Αναστασία Αβιώτη. Βοηθός: Λιλί Πόνου

Graphics: Σοφία Κακαβούλη.

Παίζουν: Μαρία Χριστοδούλου, Μαρία Γουλά, Γιάννης Βλάχος

Η Αργυρώ, μεσόκοπη συνταξιούχος, ζει με τον μοναχογιό της Νίκο, ο οποίος εργάζεται ως πλασιέ καλλυντικών, αν και τέλειωσε τη Νομική. Ως κλασική ελληνίδα μάνα αντιτίθεται στη σχέση του κανακάρη της με την αρκετά μεγαλύτερή του Γιάννα και προσπαθεί να τον ξεκόψει από εκείνη. Τα πράγματα παίρνουν δραματικές διαστάσεις όταν αντιλαμβάνεται πως η γυναίκα αυτή σχεδιάζει να τον πάρει στην μακρινή Αυστραλία, μόλις ο γιος της απολύεται από τη δουλειά του. Η υπερπροστατευτική μάνα, έχοντας φροντίσει το παιδί της μόνη, μετά τον χωρισμό της, δεν διστάζει να ξαναπιάσει δουλειά, προκειμένου να τον κρατήσει σιμά της αλλά, κυρίως, να μην της τον πάρει μια ξένη γυναίκα και παλεύει, με όλα τα μέσα, ώστε να μην ηττηθεί από μιαν άλλη. Όταν δει πως χάνει τη μάχη, η Γκρέκα μάνα θα φτάσει στα άκρα. Μοναδική της δικαιολογία -απέναντι στο «φάντασμα» του ξενιτεμένου, πια, γιου της, που επιστρέφει, επί σκηνής, για να της ζητήσει τον λόγο- είναι η υπερβολική αγάπη κι αδυναμία που του είχε. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως, στην Ελλάδα, οι μανάδες δεν κόβουν τον επί γης ομφάλιο λώρο με τα παιδιά τους και δεν τα αφήνουν να πετάξουν με τα δικά τους φτερά, καταστρέφοντάς τα, έστω κι άθελά τους, μα με οδυνηρά αποτελέσματα, ιδιαιτέρως στην ελληνική επαρχία, όπου οι παλιές αντιλήψεις καλά κρατούν ακόμα. Το τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου «Αχ, Ελλάδα, σ’ αγαπώ», στην αρχή της παράστασης, σηματοδοτεί και τον φόντο μέσα στον οποίον θα λάβουν χώρα τα γεγονότα. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα που, όπως λέγεται, τρώει τα παιδιά της, μα και η ελληνίδα μάνα που τα ευνουχίζει, με την υπερπροστασία της, θέλοντας να έχει η ίδια τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην πορεία τους. Καθαρά Οιδιπόδεια σχέση, που θα έχει ολέθρια αποτελέσματα, σε μια χώρα όπου δικαιολογημένα οι πολίτες δεν την εμπιστεύονται.  Όλοι γνωρίζουμε πως εδώ -όσο σκληρό κι αν είναι, όσο κι αν εξαρτάται από εμάς τους ίδιους- δεν υπάρχει σωστή παιδεία, οι νόμοι δεν λειτουργούν, το κράτος δεν προστατεύει τους πολίτες του -τα ίδια τα παιδιά του- επαρκώς, με αποτέλεσμα, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, πολλοί να ξενιτεύονται και η πατρίδα μας να στερείται το πολύτιμο δυναμικό της, για το οποίο έχει ξοδέψει μεγάλα ποσά για τις σπουδές του. Ένας φαύλος κύκλος, μια δίνη, από την οποία δεν μπορούμε να βγούμε, αφού δεν καταφέραμε να αξιοποιήσουμε και να διαχειριστούμε σωστά τα τεράστια πλούτη που διαθέτει η Ελλάδα, όπως: Πολιτισμό, Τέχνες, Γράμματα, Ιστορία, φυσικές και άλλες ομορφιές, μοναδικές στον  πλανήτη (θάλασσα, κλίμα, νησιά, ήλιο, φως). Μια Μάνα – Μια Χώρα λέει η αφίσα, και Μια Μοίρα, θα πρόσθετα εγώ. Βίοι παράλληλοι, μας και τόσο αλληλένδετοι μεταξύ τους. Έργο βαθιά πολιτικό μα και βαθιά ανθρώπινο που συγκινεί και προβληματίζει, θέτοντάς μας ενώπιους ενωπίων.

Μια σύγχρονη τραγωδία και με ευρηματικό τίτλο έγραψε και σκηνοθετεί ο ηθοποιός Στέφανος Κακαβούλης, ο οποίος έχει δώσει πολλά δείγματα του ταλέντου του και ως θεατρικός συγγραφέας. Ο λόγος του δυνατός, για να περιγράψει την ωμή και ζοφερή πραγματικότητα της χώρας μας και της ελληνικής οικογένειας. Το κείμενο, πότε ποιητικό ή τρυφερό, όπως η σχέση μάνας – γιου, και άλλοτε σκληρό και άγριο, σαν το θηρίο στο οποίο μεταμορφώνεται, σιγά σιγά, η πληγωμένη μάνα – λέαινα. Ο νεαρός, έρμαιο στις απαιτήσεις της μητέρας του, ασφυκτιά, μα δραπετεύει πριν πνιγεί εντελώς, ενώ η νύφη κάνει τη δική της απέλπιδα προσπάθεια, από μειονεκτική θέση, αλλά με θετικό, προς στιγμή,  αποτέλεσμα, δίχως να ξέρει την κατάληξη. «Αγάπης αγώνας άγονος». Τους τρεις αυτούς απαιτητικούς ρόλους και την οδυνηρή πορεία του καθενός ενσαρκώνουν οι ηθοποιοί: Μαρία Χριστοδούλου (μάνα) Γιάννης Βλάχος (γιος) και Μαρία Γουλά (νύφη - ερωμένη) με ερμηνευτική δεξιοτεχνία, επωμιζόμενοι ένα βαρύ φορτίο, το οποίο κουβαλάνε στους ώμους τους σε όλη τη διάρκεια του συνεχώς αυξανόμενου κρεσέντο της ιστορίας. Σε αυτήν τους την επιτυχία συνέβαλαν οι τεχνικοί της παράστασης, με τους ιδιαίτερους φωτισμούς  του Σωκράτη Μπασιακούλη και την πρωτότυπη μουσική του Ηλία Κουρτπαρασίδη, στοιχεία που ανέδειξαν και τόνισαν τις πολύ δραματικές στιγμές που παρακολουθήσαμε, όπως και τα δύο γνωστά μουσικά κομμάτια που τις εμπλούτισαν. Στα Graphics της Σοφίας Κακαβούλη οφείλονται τόσο η καλαίσθητη αφίσα μα και τα ενημερωτικά φυλλάδια της παράστασης, ενώ, τα κοστούμια της ενδυματολόγου Αναστασίας Αβιώτη και της βοηθού της Λιλίς Πόνου είχαν τη δική τους προσφορά στην αισθητική αναπαράσταση του έργου, το οποία παρακολούθησα μετά από ευγενική πρόσκληση των συντελεστών του ωραίου αυτού χώρου, ο οποίος λειτουργεί κάτω από τη γέφυρα του σταθμού Νέου Φαλήρου, σημείο στο οποίο μπορεί κάποιος να φτάσει εύκολα και γρήγορα, χρησιμοποιώντας τον Ηλεκτρικό, και χωρίς το πρόβλημα παρκαρίσματος. Το νεοελληνικό θέατρο απέκτησε ένα δυνατό και ωραίο έργο, που αφορά την Ελλάδα και όλους μας στο «σήμερα», το οποίο σκηνοθέτησε η μπαγκέτα του πλέον ιδανικού προς τούτο, όπως είναι αυτή του συγγραφέα Στέφανου Κακαβούλη, ο οποίος γνώριζε -εκ των έσω- πώς να το αποδώσει καλύτερα, γι’ αυτό και το χειροκρότημα του κοινού υπήρξε έντονο και αυθόρμητο, καλώντας τους ερμηνευτές πολλές φορές στη σκηνή, στο τέλος.

«Θέατρο Κάτω Από Τη Γέφυρα»

Πλατεία ΗΣΑΠ, Νέο Φάληρο. Τ/φ: 2104816200

Κυριακή: 21.00