Οι τιμές τιμή δεν έχουν - Του Δημήτρη Μαυραειδόπουλου

Λίγο μετά την ένταξή μας στο ευρώ, επισκέφτηκα ως τουρίστας την Πορτογαλία, μία χώρα συγγενής με τη δική μας τόσο πληθυσμιακά όσο και οικονομικά, αλλά κυρίως γιατί και οι 2 χώρες βρίσκονται στα άκρα της Ευρώπης. Ο καφές τότε στην Ελλάδα κειμενόταν από 2 έως 5 ευρώ. Στη Λισαβώνα από την άλλη, για 2 ζευγάρια καθιστοί σε καφετέρια δίπλα στο μουσείο με 4 εσπρέσσο συνοδευόμενα από παραδοσιακά βουτήματα, ο συνολικός λογαριασμός ήρθε 4,40€. Μία άλλη διαπίστωση ήταν στο μίνι μάρκετ όταν αγοράσαμε μια οδοντόκρεμα ίδιας μάρκας με αυτή που χρησιμοποιούσαμε στην Ελλάδα οικονομικότερη κατά 35% (0,70€-1,10€). Σε άλλα επώνυμα προϊόντα βρίσκαμε διαφορές 15-25%.

Σε ερώτησή μου πώς προκύπτει αυτή η διαφορά εδώ, η εύκολη απάντηση που πήρα ήταν ότι είμαστε εκτός κεντρικής Ευρώπης και έχουμε κόστη μεταφοράς. Ως εισαγωγέας εμπορευμάτων από διάφορες χώρες του εξωτερικού, γνωρίζω ότι το κόστος μεταφοράς δεν επιβαρύνει το εμπόρευμα πάνω από 2-5%. Άλλωστε το ίδιο απομακρυσμένη είναι και η Πορτογαλία. Το συμπέρασμα που βγάλαμε είναι ότι οι εισαγωγείς και οι αλυσίδες αγαθών εδώ λειτουργούσαν ασύδωτα και οι ανίκανες κυβερνήσεις αδυνατούσαν, εκούσια ή ακούσια, να σκύψουν στο πρόβλημα και να δώσουν λύσεις σε αυτήν την ανωμαλία.

Από την εποχή της οικονομικής κρίσης με την τρόικα και τα μνημόνια φτάσαμε αισίως στην βαλκανοποίηση μισθών και συντάξεων, ενώ τα αγαθά κάθε άλλο παρά πλησιάζουν τις τιμές της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Στη Βόρεια Ελλάδα είναι πολλοί οι Έλληνες που βρίσκουν καταφύγιο και λύση στις γειτονικές χώρες. Αντί το πολιτικό μας σύστημα να αναλώνεται σε κοκορομαχίες, θα έπρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να σχηματίσουν επιτροπές, να εντοπίσουν τα αίτια, να μαζέψουν στοιχεία και να απαιτήσουν από τις αλυσίδες να λογικέψουν τις τιμές και να τους θέσουν προ των ευθυνών τους.

Αντί οι δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις να μετακομίζουν σε γειτονικές βαλκανικές χώρες με χαμηλή φορολογία 10 και 15%, τώρα που πέσανε και εδώ τα ημερομίσθια, γιατί δεν ανακηρύσσουμε και εμείς τους βόρειους συνοριακούς νομούς, μη εξαιρουμένης και της Θράκης, σε ευκαιριακή ζώνη όπου η φορολογία δεν θα υπερβαίνει το 15%, για να φέρουμε πίσω τις εταιρείες που έφυγαν αλλά και να κρατήσουμε αυτές που θέλουν να φύγουν; Καλά για τους επιχειρηματίες δεν ενδιαφέρονται, αλλά για τα νιάτα της Ελλάδας δε νοιάζονται;

Τα μονοπώλια των ΔΕΚΟ κρατούν ψηλά τα κεκτημένα (μισθοί, συντάξεις, εφάπαξ) εις βάρος όλων των φορολογουμένων, όπως η ΔΕΗ για παράδειγμα με τις υπερβολικές αυξήσεις στο ρεύμα, οι οποίες τα τελευταία χρόνια φτάνουν έως το 150%. Σε αυτό προσθέστε επιπλέον και διάφορες επιβαρύνσεις κοινωνικής πολιτικής της τάξεως του 45%. Το αποτέλεσμα είναι οι λογαριασμοί που φτάνουν στους καταναλωτές να είναι εξοντωτικοί. Στην επτάχρονη οικονομική κρίση που ζει η χώρα μας όλοι πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους και ιδιαίτερα να μειωθεί το κράτος που έτρωσε το σύστημα.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  την Πέμπτη 16 Μαρτίου 2017