Θέατρο: David Ian Lee, «The Curing* Room» - Κριτική Νίκου Μπατσικανή**

The Curing Room

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης

Σκηνικός χώρος: Γιώργος Λυντζέρης

Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας

Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Αφίσα παράστασης: Σίμος Παπαναστασόπουλος.

Κατασκευή πτωμάτων: Μιχάλης Παπαδόπουλος

Διδασκαλία σκηνικής πάλης: Αλέξανδρος Αχτάρ

Παίζουν (αλφαβητική σειρά): Νίκος Γκέλια, Στέλιος Καλαϊτζής, Μάνος Κανναβός,

Παναγιώτης Μπρατάκος, Θανάσης Πατριαρχέας, Βασίλης Τσιγκριστάρης,

Στέλιος Ψαρουδάκης

Εφτά Ρώσοι αξιωματικοί και στρατιώτες είναι κλεισμένοι στο υπόγειο κελάρι ενός έρημου πολωνικού μοναστηριού, αιχμάλωτοι των Γερμανών, που τους εγκατέλειψαν εκεί, όταν άρχισαν να υποχωρούν μετά τις νικηφόρες μάχες των συμμαχικών στρατευμάτων, την άνοιξη του 1944. Εντελώς γυμνοί, χωρίς τρόφιμα και νερό, περιμένουν την απελευθέρωσή τους. Μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό, οι φυλακισμένοι αρχίζουν να χάνουν ελπίδα, υπομονή και κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας, καθώς βοήθεια δεν έρχεται από πουθενά, ούτε τα ρωσικά τανκς να πλησιάζουν, όπως προσδοκούσαν. Ο Αμερικανός ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Ντέιβιντ Ίαν Λι έγραψε ένα πολύ δυνατό έργο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, που σε κάνει να ανατριχιάζεις, καθώς η τελετουργική εξέλιξη της ιστορίας οδηγεί τον θεατή να περάσει μέσα από την Πύλη της Κολάσεως, παρακολουθώντας τους ήρωες σε έναν παρατεταμένο «χορό του θανάτου».

Ο μεταφραστής Αντώνης Γαλέος και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς το επέλεξαν -υποθέτω- ακριβώς επειδή θα έδινε τη δυνατότητα μιας παράστασης πάνω σε τεντωμένο σκοινί… στην κόψη ενός ξυραφιού, θα έλεγα, παρακολουθώντας την. Οι ακραίες συνθήκες οδηγούν, δικαιολογημένα, σε ακραίες συμπεριφορές. Όλα μπορούν να συμβούν όταν κάποιος βιώνει μαζεμένες συμφορές. Εγκλεισμός, παρατεταμένη κι απέλπιδα  αναμονή, κρύο, πείνα, γύμνια, απογυμνώνουν τον άνθρωπο και πέραν των ενδυμάτων του, οπότε, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, διεγείρει τα ζωώδη ένστικτά του. Τότε, η σκοτεινή σκηνή του VAULT  θα μετατραπεί σε μικρή αρένα και οι έγκλειστοι σε άγρια θηρία, που θα αρχίσουν να εξοντώνουν ο ένας τον άλλον, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν. Μια πάλη δίχως κανόνες, πάνω σε ένα ρινγκ δίχως ρέφερι και καναβάτσο, όπου δεν παλεύουν μόνο κορμιά, αλλά και ψυχές απελπισμένων. Ο σκηνοθέτης ενορχήστρωσε -με ευφάνταστη προσέγγιση και υπερπροσπάθεια, φαντάζομαι, λόγω των απαιτήσεων ενός τέτοιου έργου- μια δραματική ελεγεία, που φτάνει στα άκρα, καθώς η ιστορία ξετυλίγεται σαν φίδι, με πεταγμένο έξω το γλωσσίδι του, γεμάτο δηλητήριο, που γέννησε ο φόβος, η απελπισία και το μίσος, καθώς όλα καταρρέουν για τους εφτά πρώην συντρόφους μπολσεβίκους, μαχητές των Σοβιέτ, οι οποίοι είχαν αγωνιστεί για ιδανικά κι έναν καλύτερο κόσμο, όπως πίστευαν τότε που πολεμούσαν -με αυταπάρνηση και ηρωισμό- για να εξοντώσουν τον τσάρο, αλλά και 27 χρόνια αργότερα, προκειμένου να απωθήσουν τον Ναζισμό και τις σιδερόφραχτες ορδές του Χίτλερ, που παραλίγο να υποτάξουν την πατρίδα τους και, μαζί, να χάσουν αγαπημένα πρόσωπα που και τώρα, όμως, είναι μακριά τους και δεν θα ξαναδούν ποτέ πια. Οι εφτά ηθοποιοί, ένας ένας χωριστά, μα και όλοι μαζί, ως σύνολο, αφού αποτελούν μια στρατιωτική ομάδα που, στην αρχή, τουλάχιστον, η ιεραρχία λειτουργεί κι επιβάλλει τους κανόνες της, ερμήνευσαν με αξιοθαύμαστο τρόπο τους ιδιαίτερους και πολύ απαιτητικούς ρόλους τους, κινούμενοι σαν αιλουροειδή, με συντονισμένες κινήσεις που τους δίδαξε ο Αλέξανδρος Αχτάρ, στον σκοτεινό - αποπνικτικό μα λειτουργικό σκηνικό χώρο που δημιούργησε ο Γιώργος Λυντζέρης, υπό τους ήχους της αισθαντικής μουσικής που συνέθεσε ο Μάνος Αντωνιάδης, για τις ανάγκες της παράστασης, κάτω από τους υποβλητικούς φωτισμούς του Βαγγέλη Μούντριχα. Πολλές φορές, στο παρελθόν, είχα θαυμάσει ή απορήσει με τα επιτεύγματα και τις ερμηνευτικές δεινότητες κάποιων ηθοποιών, αλλά αυτό που ένιωσα στη συγκεκριμένη παράσταση -ιδίως από τη στιγμή που οι ήρωες οδηγούνται στον κανιβαλισμό, με σκηνές που σοκάρουν, λόγω της ωμότητας, γι’ αυτό και είναι ακατάλληλη για ανηλίκους, υπήρξε συγκλονιστικό. Οι θεατές, καθηλωμένοι από την αρχή ως το τέλος, παρακολουθήσαμε έναν σκληρό, αδυσώπητο  και θανατηφόρο αγώνα, με κομμένη την ανάσα, σφιγμένο στομάχι και τα νεύρα μας τεντωμένα, στοιχεία που φανερώνουν και τα όσα οι συντελεστές υφίστανται κάθε βράδυ που το ερμηνεύουν αλλά και ο σκηνοθέτης που τους το δίδαξε βήμα βήμα, σκηνή τη σκηνή. Αν ο εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός, καθαγιάστηκε -και δικαίως- με το «…απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη», ψάλλοντας για την ελευθερία μας, οι κύριοι: Δημήτρης Καρατζιάς, Νίκος Γκέλια, Στέλιος Καλαϊτζής, Μάνος Κανναβός, Παναγιώτης Μπρατάκος, Θανάσης Πατριαρχέας, Βασίλης Τσιγκριστάρης, Στέλιος Ψαρουδάκης, δικαίως καταχειροκροτήθηκαν για όσα πέτυχαν και το κοινό βίωσε μαζί τους αλλά, για κόκκαλα, σάρκες και ψυχές ξεσκισμένες, αυτήν τη φορά, και με χαμένη την ελευθερία τους. Υπερ-άξιοι.

*Curing: θεραπεία ή ωρίμανση ή αποξήρανση (από το ρήμα «cure»: θεραπεύω, παστώνω, συντηρώ, ταριχεύω).

Παρασκευή, Σάββατο: 21.15.  Κυριακή: 18:15

Παράταση παραστάσεων έως 28 Μαΐου 2017. Διάρκεια: 90΄

Πολυχώρος Vault, Μελενίκου 26, Γκάζι - Βοτανικός

Τ/φ: 213 0356472, 6949534889

Πλησιέστερος σταθμός μετρό: «Κεραμεικός»

Μάρτιος 2017

** Συγγραφέας, ποιητής, κριτικός θεάτρου