Βιβλίο: Ο εμπύρετος λόγος του Δημήτρη Δημητριάδη - Κριτική Ελπίδας Καρλάτου
ΒΙΒΛΙΟ-ΚΡΙΤΙΚΗ
«Στη σπηλιά της μεγάλης αγέλης»
«Το αίμα μένει»
«Από όνειρο και θάνατο»
Γράφει η ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΡΛΑΤΟΥ
Τρία τελευταία βιβλία του ποιητή. Σαφή περιγράμματα. Στόχος: το καίριο. Γνώση των ατομικών δυνατοτήτων και προσεκτική αξιοποίησή τους. Καταγραφή διαψεύσεων, απόπειρες συμφιλίωσης με τη μοναξιά, λυρικές εκτονώσεις, διαδέχονται η μία την άλλη. Οι εξομολογήσεις διακρίνονται για τη συνειδητή συντομία τους. Διακρίνει κανείς μια τάση εξορκισμού του άγους, το οποίο κακοφορμίζει τις φάσεις της ζωής των άστεων σήμερα.
Ο Δ.Α. Δημητριάδης μανιώδης της ποίησης, ζει από την ποίηση για την ποίηση. Είναι παρηγοριά και καταφυγή του ακόμα και στην πιο λυγρή της μορφή, στοχεύοντας στο ζητούμενο πολτό των πραγμάτων. Βλέπει τον κόσμο μέσα από μια φιλοσοφική οπτική. Από το ένα ποίημα στο άλλο η δομή και ο λυρισμός αλλάζουν μορφή, αναδεικνύοντας με λέξεις απλές και πολυσήμαντες τη σπουδαιότητα του φωτός και της αλήθειας.
Έχει ενδιαφέρον και πρέπει να επισημανθεί ιδιαιτέρως η αμεσότητα, η λιτότητα και ο εν γένει αδιαμεσολάβητος τρόπος με τον οποίο ο ποιητής εκφράζει την υπέρογκη αίσθηση του κενού και την απουσία που τον διακατέχει. Θρεμμένος, δηλαδή, από ένα ελεγχόμενο πένθος και σπρωγμένος από μια ενδιάθετα δημιουργημένη ανάγκη σε τόπους όπου εξυφαίνεται το άδειο κι ακόμα, διδαγμένος με καρτερία από τις απροειδοποίητες διακυμάνσεις του καιρού, προτιμά τα εσωτερικά ταξίδια με αυτοσχέδια μέσα που θυμίζουν ανέφελες εποχές των παιδικών του χρόνων, σαν έρμαιο των ίσκιων που τον περιβάλλουν αλλά και του δικού του ίσκιου που εν προκειμένω λειτουργεί σαν ενέχυρο του θανάτου μέσα του.
Ο ποιητής μοιάζει να περιφέρεται σαν ένας άνθρωπος συναισθηματικά στερημένος, χωρίς πατρίδα, χωρίς επίγειο έρεισμα, με τον ορίζοντα να φωνάζει πνιγηρός, μην προσφέροντας διέξοδο ανάσας. Με αυτό το δεδομένο, ωστόσο, όταν οποιαδήποτε απόπειρα φυγής αποδεικνύεται απλώς μια προσωρινή παράκαμψη του αδιέξοδου, όταν διασαλεύονται οι αντικειμενικές διαστάσεις του χρόνου και οι έννοιες, έρχονται οι στιγμές που δημιουργούνται οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ποίηση. Η πραγματικότητα διασπάται και τεμαχίζεται όλες οι απώλειες – πραγματικές αλλά και νομιζόμενες – σημαδεύουν τον ποιητή στον κρόταφο, οδηγώντας σε ακραίες καταστάσεις. Είναι, όμως και η στιγμή κατά την αιφνίδια έλευση – έκρηξη της οποίας τα προσωπικά αδιέξοδα, η προσωπική οδύνη, διαστέλλονται, με συνέπεια η ατομική εμπειρία να αποκτά διαστάσεις προσωπικού βιώματος, οπότε και οι όποιες αποφάνσεις του σχετικά με τη μοίρα του ανθρώπου, αποκτούν ένα ευρύτερο και γενικότερου ενδιαφέροντος εκτόπισμα.
Τα βιβλία του Δ.Α. Δημητριάδη έχουν τη δύναμη της ανάγκης. Ο εμπύρετος λόγος του μας καλεί. Στους δύσκολους καιρούς μας, μας καλεί να σκεφτούμε και να μιλήσουμε.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
