Γ. Τσακίρης: H τέχνη είναι ο μόνος τρόπος διαφυγής και επικοινωνίας με τον εσώτερο εαυτό μας

Συνέντευξη στη Γεωργία Δαλιανά

Την «Ανθρώπινη Φωνή» του Ζαν Κοκτώ ανέβασε το Σπίτι του Ηθοποιού σε σκηνοθεσία της ταλαντούχας Ελένης Δούναβη και ερμηνευτές την Καίτη Φίνου και τον Γιώργο Τσακίρη.

Μια ιδιότυπη ενδιαφέρουσα και άκρως απαιτητική παράσταση πολλαπλών αντικατοπτρισμών που μας εμπλέκει σε μια αγωνιώδη αίσθηση ρευστότητας θυμίζοντάς μας πως το θέατρο είναι ταυτόχρονα ερώτηση και απάντηση, δύναμη και αδυναμία και κυρίως πένθος και αυταπάτη, δηλαδή η “αλήθεια” μας στα πιο τρομακτικά της βάθη.

Στο δραματουργικό πεδίο ο Γ. Τσακίρης ισορροπώντας άοπλος στις πιο βαθιές ρωγμές της τέχνης του, ανέσυρε φώτισε διέλυσε και ανασυνέθεσε με ιδιαίτερη ευαισθησία, την σκοτεινή καταχθόνια καταιγιστική και αμίλητη φιγούρα (γέννημα φαντασίας ή όχι της ηθοποιού) που κινεί τα νήματα ολόκληρου του έργου και βαραίνει ως τον θάνατο, χαρίζοντας μας ένα εξαιρετικό υποκριτικό εγχείρημα κελί και κλειδί για την εξέλιξη του.

Από τις 16/3 το θέατρο “Αλκμήνη” φιλοξενεί την “Εξομολόγηση” της Άννας Ματθαίου, έργο εμπνευσμένο από την Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Θάνου Σιδηρά και ερμηνευτές την Μαρία Αλιφέρη, τον Βύρωνα Κολάση, τον Ισίδωρο Σταμούλη, την Ιφιγένεια Θεοχαρίδη, την Εύα Γαλάνη και τον Γιώργο Τσακίρη.

Η ¨Εξομολόγηση” κείμενο στη σκιά της Σονάτας σμιλεμένο με μεράκι, ευαισθησία και ποιητικά υλικά με αλλεπάλληλες κλιμακώσεις και ισχυρότατους κραδασμούς μαγικό και συνάμα υποχθόνιο σε καθηλώνει και σε ταρακουνά σαν δυνατός άνεμος φορτισμένος με πολλές πραγματικότητες.

Υπέροχες ερμηνείες με τη Μαρία Αλιφέρη να κατακτά ίσως τον ακριβότερο ρόλο της καριέρας της και τον Γ. Τσακίρη καθηλωτικό στο ρόλο του έρωτα και της νιότης μέσα σ” αυτό το σκοτεινό αποπνικτικό βασανιστικό δωμάτιο της “θύμησης” που διαδραματίζεται το έργο.

“μη κοιτάς έμενα,εμένα η θέση μου είναι το ταλαντευμα-ο εξαίσιος ίλιγγος. Μονιασμένος με το χρόνο,συμφιλιωμένος με το βλέμμα,με τις γραμμές των χειλιών ,με πυκνωμένα τα μαλλιά….όχι,δεν φτάνει! Μετράω ένα, δυο τρία….τέσσερα κι είμαι εγώ η γυναίκα που πενθεί,ο άνδρας που θυμάται,η νιότη που χάθηκε!Υπερασπίζομαι την εποχή και την αποστολή μου. Πάντα νέος μπροστά στον καθρέφτη,με ένα φεγγάρι να καθρεφτίζεται στα μάτια μου και να γλυκαίνει την καρδιά μου”

Ο Γιώργος είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής “δήλος” της Δήμητρας Χατούπη. Τον έχουμε απολαύσει σε σημαντικότατα έργα όπως για παράδειγμα Ηρώ και Λέανδρος του Μουσαίου, Γέρμα και Χουάν του Φ.Γ. Λόρκα, το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι του Ο. Ουάιλντ, Λόρκα στο Μπαλκόνι σε  (αφιέρωμα στην ποίηση του Φ.Γ. Λόρκα), Ρωμαίος Εγώ Η Ιουλιέτα από το έργο Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Ο. Σαίξπηρ.

Με τον Τσακίρη δώσαμε ραντεβού στον αγαπημένο μου Πειραιά να μιλήσουμε για τη δουλειά του και τα σχέδια του και επιλέξαμε για να έχουμε ησυχία ένα ερειπωμένο κότερο. Η συνέντευξη που ακολουθεί είναι ότι προλάβαμε….πριν μας διακόψει το λιμενικό για άλλου είδους… συνέντευξη επειδή το πλοιάριο ήταν κατασχεμένο!!! Mon dieu!

Γ.Δ. Αλήθεια Γιώργο, σε μια εποχή σαν τη σημερινή που οι αξίες είναι απατηλές και κηδεμονευόμενες, που η πραγματικότητα είναι πλασματική και διφορούμενη και που η Απληστία της Εικόνας ενοικεί στην Τρομοκρατία εσύ γιατί ασχολείσαι με την Τέχνη;

Γ.Τ Ακριβώς γι” αυτό. Επειδή σ” αυτούς τους καιρούς της ακραίας ωμότητας που η δικαιοσύνη της βίας κυριαρχεί και επιβάλλεται παντού η τέχνη είναι ο μόνος τρόπος διαφυγής και ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με τον εσώτερο εαυτό μας προτού βουλιάξουμε στον σωρό των κοινόχρηστων σκουπιδιών. Κι αν το θες είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να κρατήσει ακέραιο έκπληκτο και καθάριο το βλέμμα της παιδικής ηλικίας ανοιχτό σ” όλα τα θαύματα.

Γ.Δ. Είναι πιστεύεις η τέχνη μια εκδρομή στις ψευδαισθήσεις μας ή ένας διαρκής πόλεμος για αυτογνωσία;

Γ.Τ. Είναι και τα δύο. Όταν πέφτει η αυλαία ο χρόνος ξαναρχίζει αδυσώπητος. Από την άλλη η αυτογνωσία δεν είναι πολυθρόνα άνετη και χαλαρή, η αυτογνωσία για να στο πω με στίχο σου, ποιητικά, είναι ένα σκοτεινό σπαθί που θέλει αίμα για να λάμψει για να σου δώσει τη δυνατότητα να μην μπερδεύεις τον εαυτό σου με κάποιον άλλο.

Γ.Δ. Το κοινό που παρακολουθεί θεατρικές παραστάσεις έτοιμο για το χειροκρότημα και το λιθοβολισμό πόσο σε φοβίζει και πόσο σε μεταμορφώνει;

Γ.Τ. Είναι αλήθεια πως το καινούργιο είδος συναλλαγής και διαπραγμάτευσης έχει εισβάλλει και στο θέατρο όπως σε όλους τους τομείς. Εννοώ ότι για να προχωρήσει κάποιος και να γίνει αναγνωρίσιμος ανεξαρτήτως ταλέντου χρειάζεται να αλλάζει πρόσωπα, να υποχωρεί, να μικραίνει, να προδίδει εαυτόν και αλλήλους. Δε με αφορά αυτό το κομμάτι των κοινωνικών ανταλλαγών γιατί απλά δεν αντέχω τον καθρέφτη μου κομμένο στα δυο και αυτό το κοινό το εισπράττει και στο ανταποδίδει αργά ή γρήγορα.

Γ.Δ. Τι ρόλο πιστεύεις ότι μπορεί να παίξει η τέχνη σε όλες της τις μορφές στη σημερινή εποχή και ενοχή, μια που το σύστημα από “καταβολής φόβου” θέλει τους καλλιτέχνες κωφάλαλους, κούκλες στη βιτρίνα;

Γ.Τ Ανεξάρτητα από το όποιο εξουσιαστικό σύστημα και την τρομολαγνεία του, οι μεγάλοι καλλιτέχνες (η ιστορία της τέχνης το έχει αποδείξει) υπερασπίζονται την ελευθερία έκφρασης και γνώμης με οποιοδήποτε κόστος. Πνίγονται αν θες πρόθυμα αλλά δεν υποκύπτουν σε τέτοιους βιασμούς προκειμένου να εξασφαλίσουν μερίδιο στην αυταπάτη.

Γ.Δ Πόσο σε οργίζει αλλά και πόσο σε πεισμώνει η τρέχουσα πολιτική αθλιότητα και ήττα;

Γ.Τ Τους ευγενικούς μου χαιρετισμούς σε όλους αυτούς τους δυστυχείς που είναι δεμένοι πλάτη με πλάτη.

Γ.Δ. Τι ονειρεύεσαι; Αν και τα όνειρα προϋποθέτουν τη σύγκρουση με τον τρανό φοβικό εαυτό μας.

Γ.Τ Ονειρεύομαι ένα κόσμο ηλιόλουστο σαν ελληνικό τοπίο, με κοινή αίσθηση ευθύνης, αξιοπρέπειας, αυτογνωσίας, ένα κόσμο ελεύθερο χαρούμενο, δημιουργικό και ειρηνικό και παλεύω γι” αυτό μέσω της τέχνης μου, ειδικά τώρα που η ιστορία έχει αποκοπεί απ” την αλήθεια της και ο άνθρωπος από τη συνείδηση του.

Γ.Δ. Σ ευχαριστώ πολύ! Καλή δύναμη!

Πειραιάς, Κανάλι Ένα