Το Τίμημα των Οραματισμών του Ερντογάν - Του Θωμά Σ. Σάρα*

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας, κατά την διάρκεια της αναρρίχησης του στα διάφορα στάδια της πολιτικής του καριέρας, παρουσίασε μια αξιόλογη ικανότητα παραπλάνησης των μαζών, υποσχόμενος την αναγέννηση της, πάλαι ποτέ, Οθωμανικής αυτοκρατορίας και την επί πλέον επέκταση της επιρροής της στον μεγάλο Ευρωπαϊκό χώρο. Αυτό, εξ άλλου, αποτέλεσε από ανέκαθεν το όνειρο όλων των Μουσουλμανικών χωρών. Μια πολιτική την οποία, κατά κάποιον τρόπο αποδέχθηκαν σχεδόν όλοι οι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς επίσης και ορισμένων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι στην πραγματικότητα υπήρξαν οι αποδέχτες τεράστιων οικονομικών δωρεών από τις ηγεσίες της Σαουδικής Αραβίας, των Εμιράτων, της Λιβύης του Καντάφι, της Τουρκίας και του Ιράν. Οι κρατούντες στις χώρες αυτές κατά την διάρκεια των τελευταίων πέντε δεκαετιών, κατόρθωσαν με την πολιτική της δωροδοκίας να εκμηδενίσουν κάθε προσπάθεια άσκησης  εθνικής πολιτικής από τις αντίστοιχες κυβερνήσεις, ενώ ταυτόχρονα κάτω από την κάλυψη των αποφάσεων του ΟΗΕ, πέτυχαν να διαβρώσουν την διεθνή πολιτική σκηνή επικαλούμενες την ανάγκη της παγκοσμιοποίησης. Προσωπικά, είχα την ευκαιρία την δεκαετία του 1980 να υποβάλλω έκθεσή μου στην Αθήνα στην οποία γινόταν ξεκάθαρη αναφορά ότι μέχρι το 2025 θα λάβαινε χώρα ένα μεταναστευτικό κύμα από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και Ασίας, προς τις χώρες της Ευρώπης, της τάξης των εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων. Πραγματικός στόχος και σκοπός αυτής της πληθυσμιακής μετακίνησης ήταν η διάβρωση των Ευρωπαϊκών κρατών και η επέκταση του Ισλάμ στα προπύργια του Χριστιανισμού και των άλλων μεγάλων θρησκειών. Ήδη από το 1985 σχεδόν όλοι οι Μουσουλμάνοι ιερωμένοι είχαν λάβει τις σχετικές εντολές για την κατήχηση και την, εάν παραστεί ανάγκη, “πιθανότητα πλύσης εγκεφάλου” των Μουσουλμανικών πληθυσμών, ή τελευταία επίσκεψή μου στην Βοσνία και Ερζεγοβίνη, αμέσως μετά το τέλος του πολέμου εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, ομολογώ την κατάπληξη μου από το γεγονός ότι όλοι οι λόφοι και οι Μουσουλμανικές κοινότητες είχαν γιομίσει με τζαμιά, εκατοντάδες από αυτά. Τις περιοχές εκείνες, ως γνωστόν, μάστιζε μια τρομερή ανεργία. Δεν ήταν δε λίγοι εκείνοι που απελπισμένοι είχαν στραφεί προς την Ευρώπη, σαν ένα καταφύγιο σωτηρίας για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Όταν λοιπόν κάποια στιγμή είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων της περιοχής, το πρώτο που ρώτησα ήταν εάν πράγματι οι πληθυσμοί αυτών των χωριών ήταν τόσο θρησκευόμενοι ώστε να έχουν αφιερώσει τόσες εκατοντάδες ισλαμικά τεμένη στην περιοχή. Ο τελευταίος άκουσε τον προβληματισμό μου και χαμογέλασε, μπορώ να σε διαβεβαιώσω , μου είπε, ότι όχι μόνον δεν τα επισκέπτονται οι πολίτες, μα ούτε και κάποιοι ιερωμένοι του Ισλάμ. Στα περισσότερα από αυτά έχουν εγκαταστήσει μαγνητόφωνα  με τις διάφορες προσευχές της ημέρας, τις οποίες τα προγραμματισμένα μηχανήματα μεταφέρουν από τα μεγάφωνα. Και τότε, ποιος ο λόγος αυτής της δημιουργίας ενός ολόκληρου ωκεανού ισλαμικών κέντρων, τόλμησα να ρωτήσω. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν εργασίες και ούτε εισοδήματα για να ζήσουν τις οικογένειες τους, και συνεισφέρουν για την ανέγερση τόπων λατρείας που δεν επισκέπτεται κανείς? Ο συνομιλητής μου, στο σημείο αυτό χαμογέλασε, κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο πρόσθεσε, τα χρήματα για την ανέγερση αυτών των τεμενών έρχονται από την Σαουδική Αραβία, το Ιράν, τα Εμιράτα και την Τουρκία. Απλά οι χώρες αυτές επενδύουν σε μια άσκηση πολιτικής εντυπωσιασμού των ντόπιων κατοίκων, μέσω του Ισλάμ. Σύμφωνα δε με τον συνομιλητή μου, από πληροφορίες που είχε γνώριζε ΄τοι ο πρέσβης της Τεχεράνης στην περιοχή, τις τελευταίες μέρες είχε μοιράσει στους ιερωμένους του Ισλάμ γύρω στα οκτώ εκατομμύρια δολάρια. Εδώ, μου είπε, γνωρίζουμε ότι τα μόνα έσοδα που έχουν οι κάτοικοι της περιοχής είναι οι δωρεές των χωρών αυτών καθώς επίσης η παράνομη μετακίνηση ανθρώπων στις χώρες της Ευρώπης και η παράνομη νομή της ξυλείας της περιοχής και τα ναρκωτικά. Και εφόσον έχετε αυτές τις πληροφορίες, γιατί δεν παίρνετε κάποιο μέτρο αποτροπής, τόλμησα να ρωτήσω. Επειδή η εντολή που έχουμε από τα Ηνωμένα Έθνη είναι απλά να φροντίζουμε για τη διατήρηση της ειρήνης και τίποτα άλλο. Για τα υπόλοιπα απλά γράφουμε αναφορές και ζητούμε εντολές. Ουδέποτε, μέχρι στιγμής, λάβαμε κάποια απάντηση σε αυτές μας τις αναφορές. Το βέβαιο είναι, από ότι είμαι σε θέση να γνωρίζω, ότι οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης πίστεψαν ότι για να επιτευκτή μια παρόμοια πολιτική θα έπρεπε να επιβληθεί κάποια πολιτική φυλετικής και θρησκευτικής σαλάτας, έτσι ώστε να αποφευχθούν μελλοντικοί πόλεμοι. Εκείνο όμως που δεν φρόντισαν να ερευνήσουν οι αρχιτέκτονες της νέας τάξης, ήταν οι αγαθές προθέσεις των Σαουδαραβών και των υπολοίπων επίδοξων παγκόσμιων ηγετών του Ισλάμ. Το μάθημα, ωστόσο, που έλαβε η Ευρώπη και οι ταγοί της παγκοσμιοποίησης ήταν συντριπτικό, καθώς έντρομη κάποιο πρωϊνό αντιμετώπισε τα ατέλειωτα ποτάμια των μεταναστών να κατακλύζουν τα λιμάνια και σύνορά της, ενώ παράλληλα δεχόταν αιματηρά κύματα επιθέσεων πάνω στου φιλήσυχους και αθώους πολίτες της. Βέβαιο παραμένει ωστόσο  το γεγονός ότι μέσα σε τρεις δεκαετίες η Τουρκία, κάνοντας χρήση ορισμένων προνομίων της, περί δήθεν προθέσεων της να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής κοινότητας , κατόρθωσε να προωθήσει, και μέχρις ενός σημείου, να κατακλύσει τις παραδοσιακά φίλες της χώρες, με Τούρκους μετανάστες. Μέσα στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, η Άγκυρα, φρόντισε να τους οργανώσει σε κοινότητες, να δημιουργήσει σχολεία και να ασκήσει κάθε δυνατή επίβλεψη πάνω τους με τη διάθεση κονδυλίων για τις διοργανωτικές ανάγκες αυτών των κοινοτήτων. Την ίδια πολιτική, εξ άλλου, εφάρμοσε  η Άγκυρα και στον βόρειο Αμερικανικό χώρο, όπου αρχικά από κοινού  και με την βοήθεια του Χότζα Φετουλάχ δημιούργησαν σχολεία και ακαδημίες για τους τουρκόφωνους μαθητές. Μια από αυτές, μάλιστα η “Ακαδημία του Νείλου”, διακρίθηκε για τις επιδόσεις της στο τομέα της παιδείας στην επαρχία του Οντάριο. Πριν δημιουργηθεί χάσμα μεταξύ του Φετουλάχ και Ερντογάν, οι δύο οργανώσεις, εκείνη της κοινότητας των τουρκόφωνων και της δια θρησκευτικής του Φετουλάχ, συστεγάζονταν στο ίδιο κτήριο στο βόρειο τμήμα του Τορόντο. Αργότερα, και καθώς άρχισαν τα πρώτα σημάδια σύγκρουσης μεταξύ των δύο ηγετών, το κίνημα του ιμάμη μετακόμισε στο κέντρο του Τορόντο σε ένα πανάκριβο κτήριο, όπου κατέχει τον μισό όροφο έναντι ενός πανάκριβου ενοικίου. Η αλήθεια είναι ότι μέσω του κινήματος αυτού ο Τούρκος πρόεδρος κατόρθωσε να πλησιάσει και να φέρει στην Τουρκία, αρκετές σημαντικές προσωπικότητες του Καναδά και των ΗΠΑ. Τα άτομα αυτά, πολιτικοί, δικαστικοί, ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι, αστυνομικοί, επισκεπτόταν τη χώρα προκειμένου να “διαπιστώσουν” τον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις που έχουν εφαρμοστεί στη χώρα.

Τουρκία VS Ελλάδα

Έχω αναφερθεί επανειλημμένως στα σφάλματα των Ελληνικών διοικήσεων να ασκήσουν ένα είδος απαράδεκτης πολιτικής σιωπής, έναντι των επιθετικών προθέσεων και ενός διπλωματικού πολέμου απαιτήσεων της Άγκυρας. Είναι γνωστό ότι τα σαράντα τελευταία χρόνια η Άγκυρα συνέχιζε να εκφράζει ψευδείς απαιτήσεις και μέσω των διπλωματών της να διαμορφώνει την διεθνή διπλωματία ευνοϊκά σε σχέση με τα υποτιθέμενα δικαιώματά της, χωρίς την παραμικρή αντίδραση από πλευράς των διπλωματών της Αθήνας. Οι τελευταίοι, δυστυχώς, είχαν εντολές να προσποιούνται ότι δεν ακούν ή δεν αντιλαμβάνονται για το τι συμβαίνει με την Άγκυρα, αφήνοντας έτσι ελεύθερο το τοπίο στις προπαγανδιστικές προσπάθειες των πρακτόρων της Άγκυρας. Στο σημείο αυτό ας μου επιτραπεί να αναφερθώ σε σχετική συνομιλία που είχα με τον υπουργό άμυνας του Καναδά στην Οτάβα. Όταν αναφέρθηκα στις επιθετικές και απαράδεκτες ενέργειες των διπλωματών της Άγκυρας, ο τελευταίος με άκουσε και δήλωσε ότι αυτό δεν αποτελεί δικό του πρόβλημα, αλλά μάλλον της Ελλάδας. “Αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει”, μου δήλωσε, “η Αθήνα δέχεται πιέσεις από τη συμμαχία και την Ουάσιγκτον να μην αντιδράσει στις ενέργειες αυτές της Άγκυρας, προκειμένου να αποφευχθούν νέα προβλήματα στις μεταξύ του σχέσεις. Το αντιλαμβάνομαι και το γνωρίζω ο ίδιος από προσωπικές μου εμπειρίες. Όλοι, κατά περιόδους δεχόμαστε παρόμοιες πιέσεις, πλην όμως, σε διαβεβαιώ ότι αποδεχόμαστε αυτές τις πιέσεις μέχρις ενός σημείου. Εάν όμως διαπιστώσω ότι οι απαιτήσεις τους στρέφονται κατάφορα εναντίον των συμφερόντων του Καναδά, όχι και λίγες φορές τους δήλωσα ότι κάτι παρόμοιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, δεδομένου ότι αντίκειται στα συμφέροντα του Καναδικού κράτους και λαού.” Μια παρόμοια στάση όμως προϋποθέτει την αποφασιστική στήριξη ολόκληρης της κυβέρνησης, δεδομένου ότι δεν αποτελεί υπόθεση ενός μόνον υπουργείου. Δυστυχώς, η Αθήνα, επί πενήντα ολόκληρα χρόνια, ακούει πλην όμως δεν τολμά να υψώσει τη φωνή της, λόγω του ότι επί δεκαετίες η  γεωγραφική τοποθεσία της Τουρκίας στα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης, την καθιστούσε τόσο απαραίτητη για τα συμφέροντα και τα στρατηγικά και οπερετικά σχέδια του ΝΑΤΟ. Το 1974, εξ άλλου, μέσω της γενικής γραμματείας του ΝΑΤΟ, επί Λουνς, υπήρξε κοινή συμφωνία μεταξύ των Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Ανδρέα Παπανδρέου για την παραχώρηση της διοίκησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου στην Άγκυρα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, για την απόφαση αυτή τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και η Ουάσιγκτον επιβαρύνθηκαν με ένα μεγάλο ποσόν, το οποίο δόθηκε στους τρεις προκειμένου μέρος να διαμοιρασθεί στα στελέχη των κομμάτων τους, και έτσι να προχωρήσει η συμφωνία. Από τα κύρια στελέχη των δύο κομμάτων, η Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Γεώργιος Παπανδρέου, εργάσθηκαν από κοινού για την επιβολή της ιδέας της Έλληνο-Τουρκικής φιλίας. Σύμφωνα με το σχέδιο διαμοιράστηκαν εκατομμύρια δολάρια στα πρωτοκλασάτα στελέχη τους προκειμένου να αποδεχτούν την ανάγκη που έβλεπε η συμμαχία. Θυμάμαι μάλιστα, όταν κάποια στιγμή απηύθυνα την σχετική ερώτηση στον τότε γενικό γραμματέα της συμμαχίας Λουνς,  ο τελευταίος ένα στρατιωτικό ύφος διέταξε τους δύο άνδρες της προσωπικής του συνοδείας (ΑΜ), να με συλλάβουν, δεδομένου ότι αναφερόμουν σε απόρρητα αρχεία της συμμαχίας. Κατόρθωσα να ξεφύγω από εκείνη την παγίδα χάρις στην παρεμβολή του τότε υπουργού εξωτερικών του Καναδά Λόυδ Άξγουορθη, ο οποίος με παρέμβασή του δήλωσε ότι στον Καναδά δεν διώκονται οι δημοσιογράφοι για οποιαδήποτε ερώτηση και εάν υποβάλλουν. Εκείνο, ωστόσο, που μου δίδαξε αυτό το συμβάν ήταν ότι πράγματι οι πληροφορίες μου ήταν σωστές. Μήνες αργότερα, με την ευκαιρία της επίσκεψης του τότε υπουργού εξωτερικών της Ελλάδας στο Τορόντο, είχα την ευκαιρία να του απευθύνω προσωπικά την ερώτηση εάν οι πληροφορίες μου ισχύουν. Ο τελευταίος αφού μου άκουσε δήλωσε απλά ότι είναι “προτιμότερο να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα και να κοιμόμαστε ήσυχοι τη νύχτα, παρά να κρατάμε ότι μας ανήκει δικαιωματικά και να μη μπορούμε να κλείσουμε μάτι τη νύχτα από το φόβο επίθεσης κάποιου κακόβουλου γείτονα.” Ή ομολογία του υπουργού επιβεβαίωνε πλέον την απόφαση της Αθήνας να αποδεχθεί τις απαιτήσεις της Άγκυρας. Μέσα στα πλαίσια αυτών των σχεδίων είχαν δημιουργηθεί ορισμένοι οργανισμοί, και είχαν προσεγγίσει κυρίως το σώμα των δημοσιογράφων προκειμένου μέσω αυτών να γίνει η σχετική “διαφώτιση” της κοινής γνώμης. Οι δημοσιογράφοι του Αιγαίου ευεργετήθηκαν με οικονομικά οφέλη προκειμένου να αναφέρουν στην αρθρογραφία τους τα οικονομικά πλεονεκτήματα των κατοίκων των νησιών από τις συναλλαγές τους με την κοντινή Τουρκία. Άλλος, ένας δεύτερος οργανισμός ήταν τα περίφημα πανελλήνια δημοσιογραφικά σεμινάρια της Σαμοθράκης, με τα οποία γινόταν πλύση εγκεφάλου στους συμμετέχοντες, για την ανάγκη της Έλληνο-Τουρκικής φιλίας. Δυστυχώς για αυτούς, ξαφνικά ξέσπασε η μεγάλη οικονομική κρίση, η οποία, μεταξύ άλλων δημιούργησε προβλήματα ύπαρξης και αποδοχής και αυτού του πολιτικού κατεστημένου της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ, ουσιαστικά διέλυσε στις εκλογές, η δε ομάδα του Συνασπισμού δεν υπήρξε μέτοχος στο μοίρασμα των εκατομμυρίων της προδοσίας. Ως εκ τούτου δεν έδειξε καμία διάθεση να τηρήσει τις υποσχέσεις των δύο κομμάτων που διαμοιραζόταν προηγουμένως τη νομή της εξουσίας. Το γεγονός αυτό, όπως ήταν επόμενο εξόργισε την Άγκυρα, η οποία αρνήθηκε κάθε περαιτέρω αναμονή και έθεσε ανοικτά τις απαιτήσεις της στη συμμαχία. Το ευτύχημα και πάλι ήταν η δομή της δικομματικής κυβέρνησης των Αθηνών, και η άρνησή της να αποδεχθεί τις απαιτήσεις της Άγκυρας. Έτσι λοιπόν, φθάσαμε στο στρατιωτικό πραξικόπημα της Τουρκίας το οποίο έγινε αιτία να ξεσκεπαστεί το προσωπείο του Έρντογαν, ως μαινόμενου ταύρου σε υαλοπωλείο. Τώρα ο Τούρκος πρόεδρος πιστεύει ότι θα λύσει τις διαφορές του με την Αθήνα κάνοντας επίδειξη των στρατιωτικών του πλεονεκτημάτων. Τα σχέδια του προβλέπουν τελικές αποφάσεις αμέσως μετά το δημοψήφισμα το οποίο και αναμένει να κερδίσει. Που είναι βέβαιο ότι θα το κερδίσει έστω και με μικρή πλειοψηφία. Πλην όμως η νίκη αυτή θα αποτελέσει απλά μια νέα μορφή Πύρρειου νίκης, δεδομένου ότι θα ξεσπάσει ένα νέο πραξικόπημα το οποίο θα οδηγήσει την Τουρκία σε έναν άγριο και σκληρό εμφύλιο σπαραγμό. Αυτή θα είναι και η τελευταία πράξη της πολιτικής παντοδυναμίας του Έρντογαν, η οποία και θα οδηγήσει κυριολεκτικά στην διάλυση της Τουρκικής επικράτειας και την αντικατάστασή της με πέντε μικρές διοικήσεις στην περιοχή.

Ας έχουμε λοιπόν λίγη υπομονή.

* Εκδότης της επιθεώρησης "Πατρίδες" (Τορόντο)