Γκαρσόνια με πτυχία ΑΕΙ - Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Πόσο μπροστά είμαστε σαν χώρα, πόσο πολιτισμένοι! Να σερβίρουν τον τουρίστα και τον Έλληνα γκαρσονακια επιστήμονες. Οποία τιμή  γι’ αυτούς… οποία ντροπή για μας… όχι βέβαια από την οπτική της εργασίας όχι.. αλλά από την οπτική της μόνιμης αναγκαίας εργασίας, μπρος στο σκοτάδι και το τέλμα της επιστημονικής επαγγελματικής τους πορείας ζωής .

Οι γνώσεις τους, τα όνειρά τους, η δίψα να εργαστούν στο αντικείμενό τους έσβησε.

Μετά τη χαρά και τη γιορτή της ορκωμοσίας του πτυχίου έρχεται η ζοφερή πραγματικότητα. Ανεργία, φτώχεια και το μόνο διεξοδικό επάγγελμα… προσωρινό μεν, αλλά με διάθεση μονιμότητας είναι ο δίσκος σερβιρίσματος.

Οι πτυχιούχοι που εργάζονται ως γκαρσόνια,  αναζητούν απελπισμένα αγγελίες στο αντικείμενό τους… όμως τίποτα… τίποτα.

Πως να τους πείσεις με ένα…

Κάνε υπομονή …

Δε γίνεται. Είναι εχθρική και μισητή πια αυτή η φράση. Ο δίσκος είναι πια η μόνιμη προσωρινή θέση. Οι ανάγκες μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης τον καθιστούν πολύτιμο.

Σαφώς η μόρφωση είναι αναγκαία για τη ζωή ενός ατόμου. Οι λόγοι πολλοί….. Εξέλιξη, γνώση, αντιμετώπιση ατόμων και καταστάσεων, καλύτερο βιοτικό και πνευματικό επίπεδο, πλουσιότερη αντίληψη των πράγματων κλπ.

Πείσε τώρα πατέρα  και μάνα το παιδί σου να γίνει γιατρός, δικηγόρος κλπ. για μια καλύτερη θέση στην κοινωνία. Δεν το τολμάς πια… γιατί θα το οδηγήσεις στην φτώχεια, στην ένδεια απαραίτητων . Άλλωστε  το γνωρίζει και το ίδιο το παιδί από τις ελλείψεις στη ζωή του, που κάποτε ίσως αυτές να μην υπήρχαν. Θα μου πείτε θα μείνει αγράμματο;;;

Όχι βέβαια….

Όμως υπάρχουν και τέχνες… υπάρχουν και τα μαγαζιά των πατεράδων… και ό,τι είναι πιασάρικο στην εποχή που διανύουμε. Τραγικό ίσως το τελευταίο, αλλά αληθινό.

Ό,τι και να ειπωθεί πια, παρηγοριά σ’ αυτά τα παιδιά δεν δίνεται. Μόνο μια ευχή… του γονιού προς αυτά και μια παράκληση προς τον Θεό να βρουν την τύχη τους….

Μια θεσούλα…σ' ό,τι σπούδασαν.

Ακούγεται αυτή η φράση μέσα σ’ ένα εξελιγμένο κράτος, ανασκαλεμένη από τα μεταπολεμικά χρόνια.

Η όποια δουλειά δεν είναι ντροπή… αντιθέτως τιμή και καμάρι… μα και τα όνειρα ενός φοιτητή είναι καρποφορία, ευλογία,  εξέλιξη για το γενικό σύνολο και την πατρίδα του… σεβαστά και αυτά.

Κάποτε ρωτούσαν.

Τι δουλειά κάνεις;

Σήμερα ρωτούν ….

Δουλεύεις;;;

Σε μια ερώτηση καθημερινή περιέργειας, πόσο άλλαξε το ύφος και η έννοια του ρήματος της ερώτησης… στην πρώτη… ξιπασιά. Στη δεύτερη ζήλεια σε κάθε είδους απασχόληση.

Το μεροκάματο πια να βγαίνει και να χαμογελάμε… λένε πια…

Όχι… λυπάμαι τα παιδιά… την αγωνία τους… την ατυχία τους… την υποδούλωσή τους στον δίσκο, ο οποίος δίσκος δίνει το δικαίωμα στον άξεστο καφετζή μοντέρνο ή παραδοσιακό, να προσβάλει και να εκμεταλλεύεται την ανάγκη αυτών των παιδιών… που σε άλλες εποχές, ο καφετζής ο ίδιος θα τους σέρβιρε τον δίσκο… θεωρώντας το τιμή που πίνουν καφέ στο μαγαζί του… κάποτε αυτά…

Τώρα διαφορετικά… δε θα πούμε όμως έχει ο καιρός γυρίσματα… γιατί μόνο κατηφοριές έχουμε σε κάθε τομέα της ζωής και της χώρας. Το μόνο που έχουμε σίγουρο, είναι ο δίσκος σερβιρίσματος… σε έξαρση κιόλας και με βιογραφικά και με προϋπηρεσία και με τίτλους… γκαρσόν Α… γκαρσόν Β... μπαριστας κλπ... χέρια έχουμε… μυαλά με πτυχία και με χέρια έχουμε… καφέδες όλοι πίνουμε… οπότε για όλους έχει ο χώρος….

Καλή δύναμη πτυχιούχε… ο δίσκος σου δίνει το ψωμί… θα ‘θελες βέβαια η επιστήμη σου, να σου το δίνει… αλλά αδυνατούν οι συνθήκες… όμως έχεις και ένα προβάδισμα… έναντι πολλών… στην ερώτηση…

Δουλεύεις;

Απαντάς … ναι.