Περί αριστεροφροσύνης του ΣΥΡΙΖΑ - Του Χρήστου Μπουσιούτα

Ένα τσούρμο ψευτοιδεολόγοι της δεκάρας, δημιούργησαν ένα πολιτικό κατασκεύασμα, ενώθηκαν σε ένα νοσηρό πολιτικό μείγμα χωρίς αρχές και συνοχή.

Σφιχταγκαλιάστηκαν με το πιο σάπιο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ και τους ακροδεξιούς του Καμένου για να ασκήσουν εξουσία, για να αλώσουν όπως ακριβώς και οι άθλιοι προηγούμενοι την δημόσια διοίκηση και να προσθέσουν και αυτοί το δικό τους λιθαράκι στην καταστροφή της χώρας.

Κάποιοι τύποι που ήταν αριστεροί γιατί δεν είχαν το χρήμα για να είναι δεξιοί.

Κάποιοι τύποι που ήταν μικροαστοί και είχαν το απωθημένο να γίνουν μεγαλοαστοί.

Κάποιοι τύποι που ήταν αντιεξουσιαστές γιατί δεν είχαν ακόμα εξουσία.

Κάποιοι τύποι με αριστερή φρασεολογία και τεράστιες δεξιές τσέπες.

Δεν με ενοχλεί ο δεξιός γραφικός Άδωνης Γεωργιάδης που τον βρίσκω και διασκεδαστικό.

Αλλά όλοι εκείνοι που έγιναν μέρος του συστήματος που πάλευαν να ρίξουν.

Και εσύ νόμισες ότι γνώρισες τους φλογερούς και ανιδιοτελείς επαναστάτες.

Τρίχες κατσαρές.

Η Αριστερά πάντα «έβγαζε» την γλώσσα στην εξουσία.

Αυτοί δεν την χλεύαζαν την εξουσία, την ΖΗΛΕΥΑΝ. Και όταν την κατέλαβαν έγινε αυτοσκοπός τους.

Αγωνιστές της «αριστεράς» και της φτωχολογιάς σε ένα μόνιμο και διαρκές φλερτ με την πλουτοκρατία, που εργάζονται ασταμάτητα σε βάρος του λαού και  της χώρας.

Ανίκανα ανθρωπάκια, εξουσιολιγούρηδες ιδιοποιήθηκαν την έννοια της αριστεράς για να βρει καρέκλα να κάτσει ο πισινός τους.

Πολιτικοί ανεύθυνης λαϊκής ανοησίας με επικάλυψη την αριστερή φρασεολογία για να γίνει ελκυστική, που επαναπροσδιορίζονται ανάλογα με τις συνθήκες.

Προς τους δανειστές ως νεοφιλελεύθεροι και «αριστεροί» για εσωτερική κατανάλωση.

Και μπροστά στην διατήρηση της εξουσίας δεν έχουν κανένα  ψυχικό κόστος, κανένα ηθικό δίλημμα να υπογράψουν οτιδήποτε τους ζητηθεί.

Σκοπιμότητες και κομματικός τυχοδιωκτισμός από «αριστερούς» της πορδής.

Ακούω την αριστερή ρητορική του Τσίπρα και μου θυμίζει λίγο από το σονέτο 66 του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: «Το κούφιο τίποτα, φαιδρό,  με κορδωμένο βήμα»

Η αριστερά δεν προσδιορίζεται μόνο από την ιδεολογία της, αλλά και από την συμπεριφορά των στελεχών της.

Είναι αριστερά ο Σταθάκης και ο Κατρούγκαλος;

Ήταν αριστερά η Κωνσταντοπούλου και ο Βαρουφάκης;

Είναι αριστερά οι «ψεκασμένοι» του Καμένου;

Είναι αριστερά το βαθύ ΠΑΣΟΚ;

Είναι αριστερά ο Προκόπης Παυλόπουλος;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνέχεια του ΚΚΕ εσωτερικού, θα τρίζουν τα κόκαλα του Λεωνίδα Κύρκου και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη.

Ένας πολυπληθής ατάλαντος θίασος είναι, που αυτοπροσδιορίζονται «Αριστεροί» και αλληθωρίζουν προς τον νεοφιλελευθερισμό.

Οι πολιτικοί σωτήρες δεν αποτελούν καινούριο φαινόμενο σε περιόδους κρίσης.

Ανίκανοι αγύρτες ανέβηκαν στις υψηλότερες βαθμίδες εξουσίας στο όνομα της δημοκρατίας και στα πλαίσια της κρίσης αυτής.

Ήταν οι άνθρωποι που περίμεναν στην σκιά, μέχρι την στιγμή που θα τους φωνάξουν να κάνουν μια «επανάσταση», που όχι μόνο δεν την έκαναν αλλά μεταλλάχθηκαν σε αυτό που ήθελαν να ανατρέψουν.

Τούτοι εδώ είναι αριστεροί όσο πατριώτες είναι οι Χρυσαυγίτες

Αριστερά είναι μόνο μια στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ. Είτε συμφωνεί κανείς μαζί του είτε όχι.

Παρ όλα τα λάθη του, τις αδυναμίες του, την εμμονή του στο χθες.

Αυτό είναι η ΜΟΝΗ αριστερά και δεν έχει παρακλάδια.

Η επίκληση της αριστεράς από ετερόκλητες συμμαχίες προσβάλει την μνήμη των αγωνιστών της.

Με την «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιέμαι αν μας βλέπουν από ψηλά ο Μανδηλαράς, ο Μουστακλής, ο Λαμπράκης, ο Καράγιωργας θα νιώθουν περηφάνια η ντροπή;

Ο αυτοπροσδιορισμός μπορεί να είναι κατοχυρωμένο ανθρώπινο δικαίωμα, αλλά μερικές φορές σε κάνει φαιδρό και γελοίο.

Οι ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ που γνώρισα εγώ δεν πρόδιδαν τις αξίες τους.

Τις υπερασπιζόντουσαν με όποιο προσωπικό κόστος.

Βασανιστήρια, εξορίες, προπηλακισμούς, κοινωνικούς αποκλεισμούς και με την ίδια τους την ζωή.

Ούτε υπέγραφαν «δηλώσεις  μετανοίας» στους βασανιστές τους, για να αποφύγουν την «Μακρόνησο».

Τούτοι εδώ είναι «Αριστεροί» εκ του ασφαλούς.

Τους τα είχε πει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης υπουργός ακόμα του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάιο του 2015 λίγους μήνες πριν υπογράψουν το δικό τους μνημόνιο:

«Δεν υπάρχει κάτι πιο ξένο και αποτροπιαστικό για μένα από το δόγμα: η εξουσία για την εξουσία.

Η κυβέρνηση δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά εργαλείο για να αλλάξει θετικά την κοινωνία. Αν αυτό δεν μπορούμε να το πετύχουμε, το καλύτερο που θα έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε την κυβερνητική σκυτάλη…..

Η Αριστερά δεν θα λερώσει τα χέρια της μέσα σε μια συμφωνία αντεργατικού και νεοφιλελεύθερου «βούρκου»»

Για λίγη «δόξα», αναγνωρισιμότητα και εξουσία δεν τον άκουσαν.

Προτίμησαν να προδώσουν τις αξίες και τα ιδανικά που έλεγαν ότι υπηρετούσαν, υπογράφοντας για μια καρέκλα τις δικές τους «δηλώσεις μετανοίας» εν έτη 2017.

«Ο κάτωθι υπογεγραμμένος… κλάσεως… εκ… και διαμένων εις… δηλώ υπευθύνως και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως και χωρίς να ασκηθή βία τα κάτωθι:

Ουδέποτε υπήρξα αριστερός και ουδεμίαν σχέσιν έχω με το συνωμοτικόν …κτλ ….»

Αριστεροί της «πορδής», με κατουρημένα παντελόνια που ισχυρίζονται ότι βράχηκαν.

Ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε: «Αν θέλεις να δεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσε του δύναμη και εξουσία»

Τότε αποκαλύπτονται όλα. Οι Αλήθειες, τα ψέματα, οι αγωνιστές και οι σαλτιμπάγκοι .

Τότε βγαίνει στην επιφάνεια το θράσος των ανθρώπων που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους για τίποτα. Που προτιμούν να πεθάνουν παρά να αναγνωρίσουν τα λάθη τους.

Την πατήσατε «Αριστερά» συντρόφια του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθατε σαν άνθρωποι με ωραίο παρελθόν, γίνατε άνθρωποι με  καταστροφικό παρόν και θα εξελιχτείτε σε ανθρώπους με ανύπαρκτο μέλλον.

Ένα συνονθύλευμα «Αριστερών» που μας έταξαν μια άλλη ζωή και μας έδωσαν αυτή που εξαχρειώνεται από την φτώχια, την δυστυχία, την εξαθλίωση και τον φόβο.

Και ενώ οι οπαδοί δοξολογούν ακόμα τον «Αριστερό» Αλέξη και ταπεινώνουν τους εαυτούς τους, ο «Αριστερός»  τους σκάβει τον λάκκο για άλλη μια φορά προσπαθώντας να τους πείσει πως ότι κάνει, το κάνει για το καλό τους.

Ξεχνώντας ότι επικίνδυνος δεν είναι μόνον όποιος σε ρίχνει στο λάκκο με τα φίδια, αλλά και εκείνος που προσπαθεί να σε πείσει ότι ο λάκκος δεν έχει φίδια.

Είμαστε ένας λαός απόλυτα πιστός στα κόμματα, στις ψευτοιδεολογίες τους, στις ιδεοληψίες τους, στις ανοησίες τους, που προσβάλουμε εμείς οι ίδιοι με την πολιτική μας συμπεριφορά την νοημοσύνη μας, που «ευνουχίζουμε» την ευφυΐα μας.

Μέχρι πότε οι άνθρωποι θα δοξάζουν εκείνους που έγιναν «μεγάλοι» και «σπουδαίοι» σε στιγμές ευκαιρίας;

Μέχρι πότε θα εντυπωσιάζονται από τα πυροτεχνήματα και τους κομήτες που διαρκούν τόσο λίγο;

Εμένα πάντα με φόβιζαν οι κομήτες, είχα μια εικόνα καταστροφής γι αυτούς και ποτέ δεν πίστεψα στους ουρανοκατέβατους σωτήρες.

Μέχρι πότε θα τιμούν σαλτιμπάγκους και τσαρλατάνους που ανέβηκαν στις υψηλότερες βαθμίδες εξουσίας εκμεταλλευόμενοι «ανώμαλες» καταστάσεις χρησιμοποιώντας σαν σκάλα τα ψέματα;

Μέχρι πότε όπως έλεγε ο Τζωρτζ Όργουελ: «Σε μια εποχή που κυριαρχεί το ψέμα, η αλήθεια θα θεωρείται ενέργεια επαναστατική»;

Δυστυχώς υπάρχουν περισσότεροι λόγοι να λες ψέματα από το να λες αλήθειες κι αυτό το ξέρουν καλά οι δημαγωγοί που βγαίνουν στην επιφάνεια μέσα από την ανάγκη του κόσμου να ζήσει μια καλύτερη ζωή, να ακούσει μια καλή είδηση, να απαλλαγεί από το σάπιο χθες ….

Για μια ελπίδα ρε γαμώτο….