Ανοικτή επιστολή στον κ. Τσιάρτα - Του Διονύση Γεωργάνου*

Κύριε Τσιάρτα  καλησπέρα σας,

Απορώ λίγο με τον εαυτό μου που μπαίνω στη λογική να σας απαντήσω βάζοντας το χέρι μου στη φωλιά του "φιδιού". Αλλά εξίσου, απορώ με τον εαυτό μου που δεν το έκανα νωρίτερα. Απορώ ειδικά γιατί η επιστολή δεν θα διαβαστεί ποτέ απο εσάς. Ίσως όμως "πει" κάτι σε κάποιους άλλους ανθρώπους.

Φωτο: Ο κ. Βασίλης Τσιάρτας

Διάβασα τις δηλώσεις σας προσεκτικά και αρχικά θύμωσα. Θύμωσα πολύ. Κι έκανα κι εγώ δηλώσεις αποκαθήλωσης του Τσιάρτα. Αλλά επειδή ο θυμός δεν πάει την κοινωνία μπροστά, αποφάσισα να σας γράψω.

Και αρχίζω χρησιμοποιώντας μια παραβολή, αν θέλετε. Έμαθα να το κάνω από τότε που άκουσα ότι το ίδιο έκανε κάποτε, και ο γιος ενός ξυλουργόυ που έγινε γνωστός όχι απο την λαμπερή καρίερα του ως τραγουδιστή, ή ποδοσφαιριστή βέβαια, αλλά από κάτι πιο ταπεινό. Γύριζε δεξιά και αριστερά μιλώντας στον κοσμο και τους γοήτευε, λέγοντας τους να αγαπούν και να σέβονται τον διπλανό τους. Να αγαπούν φτωχούς, λεπρούς, πόρνες, ακόμη και τον εχθρό τους. Τώρα πως έγινε δίασημος σε όλον τον κόσμο, διδάσκοντας αγάπη και αγκαλιά στο διαφορετικό, μη με ρωτάτε, είναι όντως απορίας άξιο  σε ένα κόσμο που αναλώνεται να μισεί.

Η παραβολή λοιπόν που σας υποσχέθηκα έχει ως εξής:

Ήταν κάποτε ένας πολύ πετυχημένος άνθρωπος, που στη ζώη του είχε αποθεωθεί από τον κόσμο και είχε καταξιωθεί με την μεγάλη καριέρα του. Μια δήλωση του εύκολα γινόταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Φυσικά, γιατί ο κόσμος τον εκτιμόυσε για όσα είχε προσφέρει στο χώρο του και κατ' επέκταση στην κοινωνία.

Μια μέρα ήρθε στο σπίτι ο αδελφός του πολύ στεναχωρημένος. Ο Βασίλης, έτσι λεγόταν ο διάσημος άντρας, τον ρώτησε τι συμβάινει.

"Άσε Βασίλη έχω μεγάλο πρόβλημα. Το παιδί..." του είπε ο αδερφός του. Ο Βασίλης πάγωσε. Ο ανιψιός του, που ήταν η χαρά της ζωής, το πιο γλυκό παιδάκι στον κόσμο, που πάντα είχε ένα χαμόγελο στο στόμα, και το σπίτι γέμιζε φως με τα γέλια και τα παιχνίδια του, είχε πρόβλημα.

Ο αδερφός του τον κοιτόυσε βουρκωμένος ανήμπορος να αρθρώσει λέξη. Πονούσε. "Ό,τι και να είναι θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Χρήματα έχω. Θα το πάμε στους καλύτερους γιατρούς το παιδί ..." Είπε ο Βασίλης και ένας κόμπος άρχισε να του σφίγγει, σα πυρακτωμένη θηλιά, το λαιμό. "Όχι, αυτό δεν αντιμετωπίζεται." του είπε ο αδερφός του και ξέσπασε απελπισμένος σε κλάμματα. "Και τι είναι που δεν αντιμετωπίζεται; Καρκίνος, σπάνια αρρώστια, λευχαιμία, τι; Λέγε που να σε πάρει ο διάολος!" Ο αδερφός του σήκωσε το κεφάλι, σκούπισε με την παλάμη του τα δάκρυά του, πήρε μισή ανάσα με όση δύναμη μπορούσε να αντλήσει και του είπε:

"Από καιρό με βασάνιζε η υποψία, αλλά έκλεινα τα μάτια και προσευχόμουν να μην είναι αλήθεια. Πριν από καιρό όμως όταν του έκανα μια παρατήρηση πως δεν κάνουν έτσι οι άντρες, μου είπε ότι δε θέλει να είναι άντρας αλλά κορίτσι. Γκρεμίστηκε ο κόσμος γύρω μου. Τον χαστούκισα. Βάζοντας τα κλάμματα, άρχισε να φωνάζει ότι κορίτσι είναι, ξανά και ξανά. Του έκλεισα το στόμα. Φοβήθηκα ότι θα γίνουμε ρεζίλι στη γειτονιά. Του κρατούσα το στόμα με τόση δύναμη σαν να μην πίεζα το στόμα του αλλά τα λόγια που είπε. Ήθελα να τα συνθλίψω μαζί με τον θυμό και τον πόνο μου. Όταν κατάλαβα ότι το παιδί κοντεύει να σκάσει τον άφησα αμέσως. Έτρεξε κλάιγοντας και κλειδώθηκε στο δωμάτιό του. Το ίδιο απόγευμα αποφασίσαμε με τη μάνα του να το πάμε σε γιατρό. Και ο ένας γιατρός έφερε τον άλλον. Ψυχολόγοι ψυχίατροι, ορμονικές εξετάσεις, ψυχολογικά τεστ. Όλοι μας είπαν ότι το παιδί γεννήθηκε αγόρι αλλά μέσα του ένοιωθε κορίτσι. Δεν ήταν καπρίτσιο του παιδιού. Έτσι γεννήθηκε. Και..." Το βλέμμα του αδερφού του πάγωσε σαν να είχε δεχτεί σφαίρα και συνέχισε. " Και ότι έπρεπε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την εγχείρηση αλλαγής φύλου. Το δικό μου παιδί έχει γεννηθεί έτσι, καταλαβαίνεις;!" Το κεφάλι του αδερφού του έγειρε βαρύ, κοιτάζοντας το πάτωμα μιλώντας πια στον εαυτό του." Ξέχνα μαλάκα ότι ήξερες για το φυσιολογικό και το ανώμαλο. Ξέχνα ότι ήξερες για τον Αδάμ και την Εύα. Έτσι απλά. Και φάτο στη μάπα. Και αν αύριο μου πουν ότι είναι παιδεραστής, να το δεχτώ κι αυτό;" Η φωνή του έχασε κάθε χρώμα. Ήταν πια σαν να μιλούσε σε ένα άδειο δωμάτιο χωρίς τοίχους. Χαμένος και μόνος. "Χθες το βράδυ μέσα στην απελπισία μου φευγαλέα μεν αλλά μου πέρασε από το μυαλό να πάρω ένα περίστροφο να το σκοτώσω. Να το σκοτώσω και μετά να σκοτωθώ". Σταμάτησε να μιλά. Απόκαμε. Ίσως ο νοητός ήχος της πιστολιάς να έβαλε ένα τέλος.

Ο αδερφός του, ο Βασίλης σήκωσε το κεφάλι του, που κρατούσε σκυμμένο ανάμεσα στα χέρια του και κοίταξε τον αδερφό, σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά και του είπε:

"Θες να μου πεις ότι το παιδί δεν είναι άρρωστο... Ότι του παιδιού τη ζώη δεν την απειλεί ο καρκίνος. Ότι το γλυκό του χαμόγελο δεν θα το σκοτώσει μια σπάνια αρρώστια. Ότι τα γέλια, τα παιχνίδια του και το φως που γεμίζει το σπίτι μας δε θα το σβήσει μια λευχαιμία. Αλλά ο ίδιος του ο πατέρας. Γιατί; Γιατί γεννήθηκε διαφορετικό; Για ό,τι θα πει ο κόσμος; Ποιος κόσμος; Ο αγγελικά πλασμένος. Αυτός θα ορίσει την ευτυχία του παιδιού σου; Του παιδιού μας; Σήμερα που άνθρωποι οι οποίοι γεννήθηκαν διαφορετικοί διαπρέπουν, έχουν ζωές κανονικές όπως όλοι, γιατί το αξίζουν όπως όλοι! Σήμερα που η αλλαγή φύλου καλύπτεται νομικά; Σήμερα ντρέπεσαι για το παιδί σου; Αν ντρέπεσαι για αυτό το αγγελούδι και προτιμάς να το δεις νεκρό παρά ευτυχισμένο, τότε υπάρχει λύση για σένα αδερφέ μου. Υπάρχει λύση, ώστε κι εσύ να είσαι καλά και αυτό."

Ο αδερφός του δεν μπορούσε να μιλήσει. Δεν μπορούσε να χωνέψει αυτά που άκουγε. Το βλέμμα του όμως διψούσε για την απάντηση. Ποια είναι αυτή η λυτρωτική λύση; Η τελευταία πρόταση του αδελφού του όμως, ήλθε σαν κεραυνός παρά σαν λύτρωση.  "Αν δεν το θέλεις έτσι το παιδί και στα χέρια σου δεν θα μπορέσει να ζει ευτυχισμένο, το παίρνω εγώ... Θα το υιοθετήσω εγώ κι εσύ μπορείς να κλείσεις την πόρτα και να μην το ξαναδείς, ποτέ, κι ας έρθει σε μένα να μου πει ο οποιοσδήποτε για Εύες και Αδάμ, για τι είναι φυσιολογικό και τι όχι και την απάντηση την έχω έτοιμη και για σένα και για κάθε σκατόψυχο εκεί έξω: φυσιολογικό έιναι τα παιδιά να μεγαλώνουν αγκαλιασμένα μόνο από αγάπη γι' αυτό που είναι, για να μάθουν κι αυτά μεγαλώνοντας να αγαπούν και να αγαπιούνται."

Κι εδώ τελείωνει η ιστορία. Με τα λόγια αυτού του Βασίλη. Αν καταλάβατε κάτι απο αυτήν, ξανασκεφτείτε τις δηλώσεις σας. Και μετά αν θέλετε κλείστε την πόρτα σε όσα παιδιά γεννήθηκαν έτσι. Ξανασκεφτείτε αν αξίζει να μεγαλώνουν αγαπημένα, όπως ακριβώς είναι. Και αν τους αξίζει, όπως σε όλους τους ανθρώπους, όταν μεγαλώνουν να αγαπιούνται και να αγαπούν ζώντας ισότιμα.

Ένας συνάνθρωπος

* Ο κ. Γεωργάνος έχει σπουδάσει Γλωσσολογία στη Μ. Βρετανία κι έχει εργαστεί ως κειμενογράφος επί εικοσαετία