Κατασχέσεις…μάστιγα εποχής - Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Οκτώ χρόνια μνημονίου καταπλάκωσαν τα πάντα. Σαν ταφόπλακα τα καλύπτει η οικονομική κρίση που ξεκίνησε  το 1974 και στα χρόνια 1981 – 1993 κορυφώθηκε, οδηγώντας μας στα μνημόνια του 2009 μέχρι σήμερα με καταστροφικές συνέπειες.

Μέσα στις συνθήκες αυτής της οικονομικής κρίσης γεννήθηκε μια νέα βαθιά κοινωνικοπολιτική διαίρεση, που οι συνέπειές της είναι αντιληπτές σε πολλά επίπεδα. Αυτό δεν αποδίδεται στην Ε.Ε, ούτε στους ξένους γενικότερα, αλλά κυρίως στις δικές μας αδυναμίες ως χώρα και ως πολιτικό σύστημα όπως η οργάνωση του κράτους, η αντιμετώπιση του προσφυγικού, η κοινωνική δικαιοσύνη, η προώθηση των εθνικών θεμάτων, οι επενδύσεις, η αύξηση εργασίας κλπ.

Η αδυναμία της κυβέρνησης να προστατεύσει τα συμφέροντα των πολιτών της και της χώρας, οδήγησαν σε εθνικό, κοινωνικό, πολιτιστικό εξευτελισμό. Αύξησαν τους φόρους δεκάκις φορές, κούρεψαν ότι μπορούσαν από το εισόδημα των Ελλήνων, υποβιβάζοντάς τους σε πένητες με πορεία μέχρι τα σκουπίδια γι’ ανεύρεση φαγητού,  έξωσης από τις οικίες τους λόγω αδυναμίας πληρωμής των οφελών και οικονομικής δυσπραγίας γενικότερα. Κατασχέσεις σωρηδόν δίχως φιλότιμο. Πώς να πληρώσει κάποιος, όταν το κράτος τον απολύει, τον φορολογεί βάναυσα και τον καθιστά άνεργο?

Αυτά βέβαια είναι αναπάντητα ερωτήματα. Ποιος μπορεί να πει την αλήθεια? Κανείς... Παραμύθια μόνο αντιμνημονιακά και αναίσθητα χαμόγελα από ανεύθυνα άτομα της εν ενεργεία κυβέρνησης. Έτσι ο φουκαράς «λαουτζίκος»  δέχεται τις συνέπειες.

Πάντα για ένα κεραμίδι στο κεφάλι του δούλευε ο Έλληνας και για ένα κομπόδεμα για ώρα ανάγκης. Αυτά ονειρευόταν. Έβαλε κεραμίδι στο κεφάλι του, έκανε κομπόδεμα με πολύ εργασία και δάνεια, πλήρωνε τους φόρους του. Κι όμως το χειλάκι του δε μπόρεσε ή και δε πρόλαβε να γελάσει… γιατί ήρθε η κατοχή του μνημονίου. Αναγκάστηκε να το πληρώσει και να το πληρώνει ακόμη με το αίμα του και τη ζωή του πολλές φορές. Συνέπεια του μνημονίου είναι οι εγκληματικές και απάνθρωπες κατασχέσεις καταθέσεων και ακινήτων, από ανθρώπους που αδυνατούν να πληρώσουν. Οι κατασχέσεις είναι πια το μοναδικό έσοδο του κράτους. Κατάντια! Το ανθρώπινο στοιχείο εδώ εξαφανίστηκε. Η ανάγκη εξόφλησης του Ελληνικού χρέους προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες θέλει την περιουσία σου Έλληνα. Το σπίτι όπου μένεις με την οικογένειά σου, τις καταθέσεις σου για μια ώρα ανάγκης, το μισθό του. Έλληνα σ’ απογύμνωσε πια η πατρίδα… το γράφω όσο πιο κόσμια μπορώ… μη χρησιμοποιήσω την γνωστή έκφραση του λαού μας, Έλληνα  μη παρακαλάς, γιατί στα πρόσωπα που απευθύνεσαι είναι… ντουβάρια πια. Εσύ πονάς εκλιπαρώντας για αναίρεση κατάσχεσης και   αυτοί ήδη σε κοστολογούν βάζοντας σε στη στοίβα με τα έσοδα…και αφαιρώντας σε από την άλλη στοίβα του χρέους.

Πονά η ψυχή του λαού μας για την κατάντια αυτή. Αλλοιώνεται η κοινωνία μας… δημιουργώντας  μια άλλη κοινωνία όμοια με την εποχή εκείνη, που ήρθαν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες στην πατρίδα μας/τους… Έτσι έχουμε πια τους κατέχοντες και τους μη έχοντες. Πρώην νοικοκυραιοι βρίσκονται  προσφυγές στους δρόμους της ιδίας της πόλης τους πένητες, εν δυνάμει αυτόχειρες, που ο αριθμός αυτών που το έπραξαν είναι τρομακτικός. Θυσία όλων και όλα για μια ανελέητη και σαρκοβόρα κυβέρνηση… με θύματα τους πολίτες μιας όμορφης και δοξασμένης στους αιώνες πατρίδας… σπέρνοντας δυστυχία πόνο και απογοήτευση με αβεβαιότητα.

Το μνημόνιο είναι   ο δήμιος, η ζωή του Έλληνα και το βιός του είναι τα θύματα και το αντιμνημονιακό παραμύθι είναι το «διότι» .

Εις μάτην όλα…

Ταφόπλακα οκτώ χρόνων πάνω μας …μόνο μνημόσυνα κάνουμε…αναστάσιμες λαμπάδες άγνωστο πότε θ’ ανάψουμε…

Μια χώρα ρημαγμένη, ένας λαός πονεμένος.

Η Ελλάδα εν ετει 2017.