Χωρίς τόλμη παύει η ελευθερία και.. δεν ξέρουμε κατά πόσο υφίσταται και η αρετή - Του Γιάννη Γκλάβατου

Δεδομένου του γεγονότος, ότι εδώ και αρκετό καιρό μεσούσης και διαρκούσης της κρίσης, διατυπώνονται κρίσεις αστόχαστες, μίζερες, επιζήμιες και ίσως εκπορευόμενες με κακή προαίρεση, θα θέλαμε να σημειώσουμε μερικές σκέψεις.

Ένας από τους κύριους στόχους είναι οι μαθητές, οι φοιτητές οι νέοι γενικά. Για τα νέα παιδιά τα οποία αποτελούν το μέλλον της χώρας μας αλλά και κάθε χώρας, αυτό που θα θέλαμε να πούμε, είναι πως μάλλον με μεγάλη συχνότητα εκτοξεύονται  κατηγορίες εναντίον τους όπως διαβάζουμε και ακούμε συνεχώς.

Από ποιους, γενικά πάντα μιλώντας, όμως εξαπολύονται αυτές οι ανούσιες ρήσεις; Κατά κύριο λόγο από αυτούς που με την στάση τους και τα «έργα» τους (και ομιλούμε για πρόσωπα που έκλεψαν με τις «πολυνομίες» τους, τα «μέσα» τους, τα ψεύτικα πτυχία, τα ταπεινά ιδεολογήματά, τις κουτοπονηριές και παρανομίες τους,  καταλύοντας  την πίστη στην  έννοια του δικαίου στις καρδιές των πολιτών),  ποίησαν την σημερινή μεγάλη κρίση. Κρίση που σαφώς μόνο μια απόληξή της είναι τα της οικονομίας. Και τώρα , κάποιοι εξ αυτών  αυτοονομάζονται και «αγανακτισμένοι». Αυτοί που στέρησαν από τους νέους (κάθε ηλικίας θα λέγαμε) το κυριότερο: το δικαίωμα στο όνειρο, στην ζωή.

Μερίδα από γονείς, δασκάλους, πολιτικούς, πολίτες. Αλήθεια τι παράδειγμα έδωσαν και γιατί τους επιτρέπουμε να κυκλοφορούν ελεύθεροι;

Η χειρωνακτική εργασία απαξιώθηκε. Πάλι όμως πιστεύουμε, ότι από τους πρεσβύτερους  έγινε αυτό. Και η τιμωρία όλων αυτών των καθαρμάτων(χωρίς εισαγωγικά η λέξη), η τιμωρία τους λοιπόν… υπάρχει, υφίσταται. Ποια είναι; Μα ο κόσμος που έφτιαξαν για τα παιδιά τους. Η ανεργία, η ασυδοσία, η κλεψιά, η πολιτική αλητεία, η περιρρέουσα κατάθλιψη και ο μαρασμός κάθε είδους.

Αυτοί μεγάλωσαν κακομαθημένους ενηλίκους με το παράδειγμά τους. Δυστυχώς πληρώνουν και πολλοί άλλοι που δεν έφταιξαν… ή έφταιξαν διότι δεν αντέδρασαν; Πχ ας θυμηθούμε τις τροποποιήσεις του συντάγματος, τον «λόγο» που έχει η κυβέρνηση στην εκλογή των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, το υποτιθέμενο "αναλογικό" όσο και "αντιπροσωπευτικό" εκλογικό σύστημα, τον νόμο περί(μη) ευθύνης υπουργών και συμμετόχων, την αντικατάσταση του όρου εργασία με τον όρο απασχόληση κτλ κτλ. Είναι πολλά.  Δεν έγιναν σε μια ημέρα όλα αυτά και δεν ενθυμούμαστε καμία σθεναρή αντίδραση… Καμία…

Φυσικά η τίμια χειρωνακτική εργασία πρέπει να λάβει την θέση που τις αξίζει, όπως και η πνευματική εργασία η οποία τάσσεται υπό και υπέρ της ουσιαστικής προόδου της ανθρωπότητος… νομίζουμε. Ούτε τα πτυχία, αλλά ούτε και η απουσία τους «κάνουν» τον άνθρωπο.

Βέβαια, θα πρέπει να κριθεί και το γεγονός ότι μια πλειάδα νεόπλουτων, συνήθως, πολιτών τάσσεται και συνηγορεί υπέρ της χειρωνακτικής εργασίας, αρκεί βέβαια να γίνει μια εξαίρεση για τους ιδίους, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Αυτή η μερίδα πολλές φορές είναι που διαρρηγνύει τα ιμάτιά της, για την ατραπό που οι μαθητές παίρνουν, διανθίζοντας τα συμπεράσματά τους με απεραντολογίες ηθικολογιών, αγνοώντας τα πάντα περί της ουσίας της πραγματικής ζωής. Και η πραγματική κοινωνία βρίσκεται(όπως φιλόσοφοι και επιστήμονες υπογραμμίζουν),  στην συναναστροφή με τους συν-πολίτες και μοίρασμα της χαράς και της λύπης.

Στις ανθρωπιστικές ενέργειες και όχι στα αντιπαραγωγικά και άστοχα φληναφήματα.

Το κενό διορθώνεται με το καινό. Το καινό(νέο), το οποίο θα προσφέρει δυνατότητες, ελπίδα, όραμα, πίστη που θα γεννήσει πράξεις. Διότι όταν όλη η κοινωνία βρίσκεται σε ανέλιξη και εμείς στο ίδιο επίπεδο βρισκόμαστε ως μέλη αυτής.

Έχουμε ξαναγράψει πως το μεγαλύτερο παραμύθι(ας μας επιτραπεί ο όρος)  είναι η φράση: «τίποτε δεν αλλάζει». Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπινου γένους διαψεύδει αυτό το, πονηρά στημένο, αισχρό ψεύδος. Αλλά… αλλά «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Ίσως γιατί χωρίς τόλμη παύει η ελευθερία και.. δεν ξέρουμε κατά πόσο υφίσταται και η αρετή.

Αποτελεί γεγονός πως βαρύ μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι εμείς οι πολίτες για τα τεκταινόμενα. Δεν αντιδράσαμε όταν το «κακό», έκανε τις πρώτες εφόδους. Φοβηθήκαμε, βολευτήκαμε, περιμέναμε από τους άλλους… μικρή σημασία έχει επί του παρόντος.

Σημασία έχει πώς θα ενεργήσουμε τώρα.

Ίσως δεν πρέπει να ξεχνούμε πως το όλον, είναι και αποτελεί το σύνολο των μεμονωμένων.  Πιστεύουμε πως αν δεν κατανοήσουμε την απλή αλήθεια, που ορίζει πως η ευτυχία του συν – ανθρώπου μας, είναι και δική μας ευτυχία… δεν θα δούμε και πολύ ευτυχία στην ζωή.

Ως επίλογο δίνουμε τον λόγο στον δάσκαλο: «Ότι λοιπόν ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό περισσότερο από τη μέλισσα και κάθε άλλο αγελαίο ζώο είναι φανερό. Διότι η φύση, κατά τη γνώμη μας, δεν κάνει τίποτα άσκοπα. Και απ' όλα τα ζώα μόνον ο άνθρωπος έχει το χάρισμα του έναρθρου λόγου. Ο άναρθρος λόγος φανερώνει το λυπηρό και το ηδονικό. Γι' αυτό τον διαθέτουν και τα άλλα ζώα (αυτή είναι η δυνατότητα της φύσης τους, να έχουν δηλαδή την αίσθηση του λυπηρού και του ηδονικού και αυτά τα αισθήματα να τα δηλώνουν το ένα στο άλλο). Όμως ο έναρθρος λόγος υπάρχει για να εκφράσει το συμφέρον και το βλαβερό και συνακόλουθα το δίκαιο και το άδικο επίσης. Διότι  αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπου σε σχέση με τα άλλα ζώα, δηλαδή αυτός μόνο να αντιλαμβάνεται τι είναι καλό και τι κακό, τι δίκαιο και τι άδικο και τα άλλα. Και η συμμετοχή-κοινωνία σ' αυτά θεμελιώνει την οικία και την πόλη». (Αριστοτέλης, Πολιτικά, Α, 1253a 7-18).