Εμείς και η μοίρα μας - Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Συχνά ομολογούμε, ότι την μοίρα μας την κάνουμε εμείς. Με τη χαρά της γέννησης κάθε ατόμου έρχονται οι μοίρες να το μοιράνουν κατά τη λαϊκή παράδοση και μυθολογία.

Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ <<αυτή που κλώθει>>, γνέθει το νήμα της ζωής, (συμβολίζει το παρόν), η δεύτερη Μοίρα, η Λάχεσις <<το παρελθόν>> το ξετυλίγει, (μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα «λάχει» στον καθένα) και η τρίτη Μοίρα, η Άτροπος <<το κόβει>>, όταν έρθει η ώρα (συμβολίζει το μέλλον).

Πιστεύεται ότι οι Μοίρες είναι οι δυνάμεις που ευθύνονται για τα καλά και τα κακά της ζωής του κάθε θνητού, από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του.

Στην Μοίρα υπακούουν μέχρι και οι θεοί, οι οποίοι έχουν όμως τη δύναμη να την αλλάζουν. Μια αλλαγή τέτοια θα διατάρασσε την αρμονία του σύμπαντος και του ίδιου του ανθρώπου.

Λέγεται ότι << ο άνθρωπος γεννιέται, δε γίνεται>>. Από γλυκύτητα και τρυφερότητα στην παράδοση και στην πίστη των παππούδων μας το ασπάζομαι. Στην πραγματικότητα όμως η ζωή είναι σκληρή και απαιτητική σ’ έναν ανώμαλο στίβο επιβίωσης… γι’ αυτό το προσπερνώ.

Όλοι γεννιόμαστε από γονείς οι οποίοι υπήρξαν και αυτοί παιδιά μιας οικογένειας κληρονομώντας τα χαρίσματα τους ή όχι .Ομοίως και μείς κληρονομούμε το DNA τους, το χαρακτήρα τους όπως  και τον τρόπο αντιμετώπισης ζωής, αξιών, προτεραιοτήτων και στάση απέναντι σ’ ότι απαρτίζει τον όρο ζωή.

Βγαίνουμε στην κοινωνία έχοντας όνειρα, στόχους και την δυναμική των νιάτων. Όμως υπάρχει πάντα και ένα νήμα ισορροπίας ...ένα κράτημα : η λογική. Αν μ αυτή βαδίζουμε, αν αυτή είναι αφέντρα μας, τότε στη μεστή μας ηλικία την ευλογούμε δοξάζοντας συνάμα και τον Ύψιστο.

Τύχη την ονομάζουμε  και της χαμογελούμε απελευθερωμένοι από το βάρος χρόνων, ωρών, ημερών του παρελθόντος, του παρόντος, οραματιζόμενοι ένα ευοίωνο μέλλον.

Αν όμως είχαμε δυσκολίες, αποτυχίες, λάθη αγωνιζόμενοι κάτω από το πρίσμα της λογικής, συμβαίνει το εξής ανατρεπτικό: Αλαφρωμένοι από τύψεις, ότι … δεν  προσπαθήσαμε, δεν μοχθήσαμε στον αγώνα , ενώ παλέψαμε,  ήρθαμε τρίτοι ίσως και τελευταίοι, όμως αναφερόμαστε με δικαιοσύνη στην τύχη. Μένει μόνο  μια πικρία και ένα παράπονο… γιατί όχι και μείς ?. Προσπάθησε άνθρωπε….ποτέ δεν είναι αργά. Κάποτε θα τερματίσεις.

Επίσης αν στη ζωή μας τη νεανική και την μεθύστερη υπήρξαμε κυφήνες, είτε γιατί μας προσφέρθηκαν όλα απλόχερα, είτε γιατί ζούσαμε τα εφήμερα και για το αύριο το κοντινό ή το μακρινό αδιαφορούσαμε, πιστεύοντας στην αιωνιότητα προσφοράς των άλλων, κάνοντας τον απολογισμό μας, τότε   σαν ένα <<συμβαίνει>>  το αντιμετωπίζουμε. Καταριόμαστε την τύχη μας ,τη μοίρα μας, το ριζικό μας. Το εσώτερο βλέμμα και η απόδοση ευθύνης σε μας τους ίδιους απουσιάζει. Φταίνε οι άλλοι, το πεπρωμένο και χαριτολογώντας…φταίει και η κοινωνία.

Αν πέτυχουμε ή όχι στη ζωή μας καλό ή μη, όση αγάπη λάβουμε ή αχαριστία και μίσος, όσο καλή οικογένεια ή μη έχουμε, όσα χρήματα ή μη αποκτήσουμε, όση εκτίμηση ή μη έχουμε, δε φταίει η τύχη μας. Δε φταίει η μοίρα μας ….

Φταίχτες είμαστε εμείς οι ίδιοι…<<γεννιόμαστε μεν, γινόμαστε δε>>. Η λογική, ο σεβασμός, η θέληση για αγώνα κατάκτησης στόχων, η πιστοποίηση των δικών μας λαθών και η αγάπη στον άνθρωπο, στη φύση, στο Θεό και στην πατρίδα ολοκληρώνουν τον άνθρωπο και τον ετοιμάζουν για έναν παράδεισο πλούσιο ή φτωχό πάνω στη γη.

Κάθε μέρα και μια μάχη. Κάθε ενέργεια στέφεται και με αποτυχία. Κάθε πράξη κρύβει και ένα λάθος. Κάθε συναίσθημα κρύβει και μίσος. Όλα μέσα στον κύκλο της ζωής.

Όμως όταν πρυτανεύει η λογική και η καθαρότητα σε κάθε απόφαση, σκέψη, στόχο τότε ορίζουμε εμείς και την μοίρα μας. Φτιάχνουμε το ριζικό μας. Δεν αποφεύγουμε το πεπρωμένο μας αλλά συνεργαζόμαστε μαζί του.

Αν δεν ακολουθούμε αυτή την οδό, καταριόμαστε εμάς, γιατί γεννηθήκαμε ,την τύχη μας, τη μοίρα μας γιατί δε μπορέσαμε ν’ αποφύγουμε το πεπρωμένο…το ριζικό…

Ένα μας συμφέρει να λέμε…έτσι ήταν γραμμένο και απαλλασσόμεθα ευθυνών, τύψεων κλπ.  Τοιουτοτρόπως … η ζωή συνεχίζεται για μας μέχρι το θάνατο …ανάλογα το καντηλάκι του καθενός πόσο λαδάκι θα ‘χει… η αιτιολογία των παθητικών χρόνων της ζωής μας.

Εμείς και η μοίρα μας…Αναλόγως όμως το …<<εμείς>> …