Βαδίζοντας παρέα με τον διάβολο - Του Απόστολου Βεργή*

Προωθημένος  κι ελεύθερος, χωρίς να φοβάμαι, χωρίς να σέρνομαι - ο σατανάς μου, έχει τραβήξει πάνω του όλους τους κεραυνούς, κάθε τι ξαφνικό, απρόοπτο, φανταστικό, πομπώδες. Χθες όλη μέρα περπατούσα μέσα στο Παρίσι, μετρούσα τα μουσεία του, τα ξακουστά καφέ του, τα μνημεία, τους σιδηροδρομικούς σταθμούς, τα γήπεδά του. Το βράδυ τελικά δεν καταλάβαινα τα πόδια μου, καθόμουν στο ξενοδοχείο και χάζευα στην τηλεόραση βλακείες: τηλεπαιχνίδια και ποδόσφαιρο και χίλια τόσα άλλα τέτοια... 《Πού βρίσκομαι;》 αναρωτιόμουν, ανακαλύπτοντας ότι η ιστορία, παρεμβαίνοντας, αλλάζει και την φύση, ανακαλύπτοντας ότι γνησιότητα υπάρχει κυρίως στην εξοχή, κάτω από τα δέντρα, δίπλα απ' τις πηγές, απ' τα ρυάκια, τα ποτάμια. Μού άρεσαν αρκετά από τα κτίρια - είν' και φορές που η ιστορία παρεμβαίνει δημιουργικά, δια των τεχνών• πάντοτε δια των τεχνών• δεν μένουν άλλα μέσα: Μού άρεσαν αρκετά από τα κτίρια• αναλογίζομαι πως και οι εποχές  που φτιάχτηκαν αυτά θα με ενδιαφέρουν: Οι εποχές, ο χρόνος, τα καζάνια του: πότε παράγουν σούπες νόστιμες και πότε άχαρο κατράμι.

Προωθημένος κι ελεύθερος, μιλώντας ψιθυριστά, χωρίς φωνή στεντόρεια σαν και αυτή του Εσρά Πάουντ, έχω βρεθεί να γράφω για τον σατανά - έχω βρεθεί, δεν το βαριέμαι, δεν απεργώ, η φύση (ως κεφάλαιο) δεν μού 'χει κάνει τίποτα, τίποτα, τίποτα. Μ' αποκαλύπτεται όλο και πιο πολύ μέρα με την ημέρα, σιγά - σιγά και τίμια - όχι: δεν κρύβεται, δεν θέλει από μένα να κρυφτεί• προφανώς πρέπει να περιμένει κάτι: Ο σατανάς μου, ο διάβολός μου, η πρακτική μερίδα της ζωής, η πράξη, οι πράξεις, οι πράξεις ολονών, όση αλήθεια δεν κρύβεται πίσω από τα ψέματα, πίσω από όσα βουνά λατρεύουνε τις καταιγίδες, πίσω από όσα παιδιά δεν ντρέπονται για αταξίες που 'χουν κάνει, πίσω από τις κυκλικές κουβέντες καλοπληρωμένων ποιητών, πίσω απ' το ψωμί, πίσω απ' το τυρί, πίσω από τον χορτασμό που είναι πάντα πρόσκαιρος, πίσω από τα τείχη. Από τα τείχη, τα όποια στοιχειωμένα τείχη - χώρους λατρείας του κακού, του φίλου μου του σατανά, του πιο λαμπρού κομάντο.

Ο σατανάς πράττει, ο σατανάς είναι η πράξη, ο πειρασμός, κάθε αδήλωτη ζημιά, κάθε μεγάλη λάκα θεμελίων - βρίσκεται κάτω από κάθε θεμελίωση, βρίσκεται πριν απ' αυτή, προηγείται: Το κακό προηγείται, το κακό δημιουργεί πεδία κάθαρσης, το κακό προετοιμάζει καθημερινά την ανθρωπότητα για μια καινούρια γέννησή της: κληρονομιά μίας κληρονομιάς και βάλε. Ο σατανάς είναι η πράξη, ο σατανάς είναι οι πράξεις μας, είναι και οι σκέψεις μας, είν' οι πιο γρήγορες από τις σκέψεις μας: η μπόμπα του εκδικητή μα και του θύτη (να πέσουν), η κατεδάφιση ενός αυθαίρετου ή και μιας εκκλησιάς (να γίνουν), το χιόνι ως καθαρτικό - το χιόνι ως δολοφόνος άστεγων παιδιών (να πέσει και αυτό),  ο αστιγματισμός ενός μοντέρνου καλλιτέχνη μα και ο αστιγματισμός του χάροντα που ρίχνει 《όπως - όπως》. Το κακό προηγείται, τι κι αν χτυπάνε τα ταμπούρλα οι τυμπανιστές• εμείς τολμάμε - κάποιοι από εμάς τολμούν: κάποιοι απ' τους πολλούς, κάποιοι για τους πολλούς - ω θύματα παράπλευρα που στις πρησμένες πλάτες σας βαστάτε τους αιώνες.

Ζωή αντί, ζωή για το 《αντί》• χρειάζεται κανείς να πορεύεται παρέα μ έναν σατανά για να αντιλαμβάνεται των ανέμων τις τροχιές που μεταβάλλονται μέρα με την ημέρα. Κι οι κοινωνίες... Κι οι κοινωνίες μας, κατακτώντας, προχωρούν -πεθαίνουν κατακτώντας, ορμώντας προς τον θάνατο, χωρίς ασπίδες, θώρακες και άλλα μπιχλιμπίδια. Ο σατανάς: η πράξη. Ο θάνατος; - Ο θάνατος: το αποτέλεσμα, το αποτέλεσμα των αποτελεσμάτων, ο μείζων χρόνος της ζωής που επεκτείνεται, που σέρνει, που σε σέρνει, που παγιώνει θέσεις οι οποίες δεν υπάρχουν, που παγιώνει μασκαρέματα - μα  μού το είχε πει ο σατανάς:《Κοίταξε να πεθάνεις όπως είσαι -Αυτός που Είσαι• κοίταξε να μην χαραμίζεσαι ως ψεύτικη κληρονομιά, ως νόμισμα πλαστό, ως άγαλμα υποκριτή αρχιερέα - κι αν είσαι τέτοιο πράγμα, ας μείνει από 'σε έν' άγαλμα κατάμαυρο, στεγνό, αηδιαστικά στεγνό και απεχθές - πλην όμως η αλήθεια》.

*Συγγραφέας - ποιητής