Για το χρηματιστήριο του φωτός - Του Απόστολου Βεργή*
Κι όμως, βρέθηκαν• βρέθηκαν άνθρωποι οι οποίοι μού ζητήσαν να μη βλέπω - σωστότερα, να βλέπω μόνο ήλιο, να αγνοώ τα σύννεφα, να αγνοώ τις λάσπες με τις οποίες φόρτωσε τη χώρα μου ο χρόνος: τη χώρα μου και όλο τον πλανήτη. Ήταν δικοί μου, ήταν συμπατριώτες μου. Ήταν; Σίγουρα ήταν τυφλοί και ως τυφλοί (με την κακή, τη μεταφορική την έννοια) πορεύονται σε αυτό τον κόσμο: κύριοι καθώς πρέπει, καλοντυμένοι, καλοχτενισμένοι, βολεμένοι, μορφωμένοι. Μορφωμένοι; - Κάθε που ο ήλιος υποδεικνύει βόλεμα, μην ψάχνετε για μόρφωση: έχει πάει περίπατο μακριά, πολύ μακριά απ' την πραγματικότητα κι από τους τόπους των τραγωδιών χωρίς μία συγνώμη. Ναι, είναι ωραίος ο παράδεισος, κάθε παράδεισος είν' όμορφος - κανείς όμως παράδεισος δεν αξίζει στους χαζοχαρούμενους, στους ηλιθίους εραστές των μακαρίων νήσων: Η ζωή μας ξεκινάει πάντα απ' τις στάχτες της, από τις λάσπες που πατά, από τα πνεύματα των θυμάτων του ολοκαυτώματος, από της Σμύρνης την καταστροφής (η οποία κι επαναλαμβάνεται), από το αίμα των νεκρών παιδιών που χάνονται στους εμφυλίους.
Εραστές (λέει) του λαμπρού, του όμορφου: παρά-εραστές, ένοχοι δίχως τύψεις, ένοχοι - όχι κατηγορούμενοι• και η πραγματική η ομορφιά και η αγάπη: αξίες οι οποίες πρέπουν σ' όσους κατανοούν, στους βετεράνους των πολέμων, σε όσους έχουν πάθει, σε όσους χόρεψαν στη ζωή τους με το διάβολο έστω και μια φορά, στους άστεγους, σ' αυτούς που σπούδασαν για να μην έχουν ύστερα δουλειά, στους πτωχευμένους. Άλλωστε (μπανάλ αλλά μία πραγματικότητα), το φως βγαίνει μέσα απ' το σκοτάδι - το πρόβλημα είν' ότι κάπου ανάμεσα στις 5 και τις 8 τ' απόγευμα, νυχτώνει πάντα.
Αλλά και η αντίσταση αρχίζει απ' το μαύρο, πολλές φορές και κάποια αντεπίθεση: οι δυο τους, στο μαύρο κρύβονται πιο καλά απ' ότι στα πάρκα ή στα ουρητήρια των καφετεριών. Κι εγώ που έχω καταργήσει τις ευχές, καταλαβαίνω ότι η πιο αγνή αγάπη δε μιλάει, είναι βουβή και επικοινωνεί μόνο όταν αξίζει• είναι σαν τα πανέξυπνα σκυλιά: καταλαβαίνει τα αφεντικά της και σαν τα αντικρίσει τρέχει σ' εκείνα για να παίξει.
Φυσικά, αλίμονο, υπάρχει και το φως. Πόσο υπάρχει και για πόσο; Για πόσο χρόνο και για πόσο ουρανό - και σε ποια τιμή; Πού είναι το χρηματιστήριο του φωτός; Ποιος το διοικεί; Ποιος το χειραγωγεί; Ποιοι είν' αυτοί που παίζουνε τα ρέστα τους εντός του; - Δεν φτάνει ένας Προμηθέας, δεν φτάνουν δυο, πρέπει να είν' αυτοί πολλοί και να 'χουν μάθει την πραγματικότητα καλά και ν' αγαπάνε την αλήθεια.
* Συγγραφέας - ποιητής
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
