Για τους Αετούς - Του Απόστολου Βεργή*

《Βρώμικος είν' ο κόσμος μας, βρώμικη κι η πολιτική》 έλεγ' η μάνα μου και ξεμπέρδευε απ' όλα, κι άνοιγε διάπλατα τον χρόνο της για να χωρέσουν μέσα του κουτσομπολιά, κεντήματα, χοροί και ότι άλλο την ευχαριστούσε. Είχε τον τρόπο της να αδιαφορεί και να το δείχνει, να αντιφάσκει πρώτ' αδιαφορώντας και έπειτα σχολιάζοντας τον κόσμο παρέα μ' άλλα μέλη του, σχολιάζοντάς τον όμως με τα δικά της μέτρα, με τη δικιά της ηθική, με τη δικιά της οπτική, με τη παρέα της: ανθρώπους που 'ζησαν μαζί τα ίδια γεγονότα. Μιλούσε δηλαδή με συγκεκριμένους ανθρώπους  για συγκεκριμένα πράγματα: ένα περιορισμένο μενού πίσ' από το οποίο κρύβονταν: Άμυνα; Αδιαφορία; Τι είχε μέσα στο μυαλό της άραγε; Αυτή η έλλειψη σιγουριάς μου για εκείνη, με έκανε καχύποπτο: Τάχα να κρύβονταν μέσα της κάποιος τρομοκράτης; - Πονηρή, πολλή πονηρή αυτή η σκέψη μου - αλλά, γιατί όχι; Σουρεαλιστικό ε; Τάχα (λέει) να έχει σκάσει κάπου μια μπόμπα  - και η βομβίστρια να είναι μια (υποθετικά) ασήμαντη κυριούλα από αυτές που μαγειρεύουν, πλέκουν, κεντούν και το κους-κους δεν σταματούν ποτέ, πότε σχολιάζοντας το νυφικό που φόραγε μια νύφη, πότε τα χάλια μιας απέναντι και πότε το φαΐ που έκαψε μια κουμπάρα το περασμένο μεσημέρι. Μήπως όλοι οι άνθρωποι του αύριο θα λειτουργούν με τέτοιους τρόπους; Θα μάς μιλούν για το Α ενώ θα είναι έτοιμοι να πράξουν το Ω με την πρώτη ευκαιρία; - Ας πούμε πως απέναντι σε τέτοιους μια λύση είν' οι δοκιμές: ΟΚ, αλλά οι δοκιμές παράγουν αφειδώς πληγές: Αντέχεις; Αντέχω; Εντέλει μήπως πρέπει να κάνουμε κι εμείς το ίδιο; Ποιοι; Εμείς; Εμείς - όλοι; Όλοι; Όλοι να προσποιούμαστε; Όλοι ηθοποιοί; - Γίνεται, αυτό το πράγμα γίνεται, γίνεται κατά κόρον - γιαυτό και τα πιο πολλά απ' τα πολιτικά εγκλήματα είναι τυφλά, γιαυτό και τις πιο πολλές φορές  καταλήγει να κυριαρχεί επί των συνόλων κάποια μονάδα: η μονάδα δηλαδή, που τόσο την περιφρονούν οι λογάδες, οι πιο άθλιοι εκ των πολιτικών, οι τύραννοι και οι φονιάδες, φυσικά και οι φονιάδες γιατί, σε τελική ανάλυση, μονάδα (μεταξύ άλλων) σημαίνει και ζωή, σπόρος, λουλούδι, καρπός, άνοιξη, καλοκαίρι.

Δηλαδή, στο μέλλον θα 'χουμε να κάνουμε με τύπους μεταμοντέρνας τρομοκρατίας; Γιατί όχι; Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα, απ' το να δούμε  “βασιλιά” τον μέθυσο τής γειτονιάς μας, μέχρι και να μάς δείχνουν με το δάχτυλο (ως κάτι που το πιθανότερο δεν είμαστε) προτού μας μαχαιρώσουν. Και βέβαια οι μάζες, εκτός από τα σύνολα χαχόλων οπαδών, είναι και υποσύνολα από λαγούμια: διαλέγεις ένα από αυτά, διαλέγω ένα από αυτά, κρυβόμαστε, κουλουριαζόμαστε σαν τα χειμερινά τα φίδια κι ετοιμάζουμε το πιο καλό φαρμάκι: φαρμάκι για το παρελθόν, φαρμάκι και για τις στιγμές χαμού που φτιάχνοντ' απ' τον χρόνο. Δηλαδή, καρτέρι; - Καρτέρι, ναι καρτέρι από 'δω και μπρος, θα στήνουμε καρτέρια οι δημιουργοί - αλλά θα πρέπει να 'χουμε και εφεδρείες, και εφεδρείες επί των εφεδρειών, να 'μαστε έτοιμοι για πόλεμο (που λεν ολοκληρωτικό), για πόλεμο πνευματικό, γιατί, στο τέλος ότι θα απομείνει θα 'ναι πνεύμα.

Σε λαγούμια μες στις μάζες μα, με ψυχολογία διαφορετική από εκείνη των συνόλων, με ψυχολογία αετών που κρύβονται ανάμεσα σε όρνια. Γιατί τα όρνια δίνουν εαυτό για να κερδίσουνε ψοφίμια την ώρα που οι αετοί ψάχνουν για ζωντανή τροφή• ψάχνουν για ζωντανή τροφή για να διατηρούν κι οι ίδιοι τη ζωντάνια τους, ψάχνοντας, πολεμώντας. Κι οι μάζες: σύνολα από όρνια, κατασπαράσσουν άψυχα κουφάρια, κατασπαράσσουν άψυχα κουφάρια τα οποία τούς προσφέρονται με την οκά από τούς ηγεμόνες τους: Τρών' οι μαζάνθρωποι κουφάρια και μάλιστα αισθάνονται και υπερήφανοι, σχεδόν θεοί, θεοί ολόγυμνοι με τα σώματά τους να 'ναι άθλια, σταφιδιασμένα: Γελούν οι αετοί, γελούν και περιμένουν... Αφήνουν το χθες των κουφαριών στα όρνια και, πού και πού, πετούν ψηλά, πολύ ψηλά, ελέγχοντας τον κόσμο.

*Συγγραφέας - Ποιητής