Εις τους αιώνας των αιώνων - Του Απόστολου Βεργή*

Όταν οι δρόμοι γονατίζουν χαίρομαι• χαίρομαι διότι απ' εκεί και πέρα χάνεται κάθε περιορισμός μετακινήσεων καθώς, το λόγο έχουν οι αυτοσχεδιασμοί, ίσως και κάποιοι καλά ενημερωμένοι χάρτες. Θα πει μήπως αυτό: πιότερη λευτεριά; Θα πει οπισθοχώρηση; Πάντως, δημιουργία θα πει το να εργάζεται κανείς κι ύστερ' από τα τελειώματα τού χρόνου, σε εντελώς ανύποπτες στιγμές, Χριστούγεννα κι Ανάσταση που λέει και ο ποιητής Ελύτης.

Δεν ξέρω το πώς γίνεται, αλλά αυτός ο τόπος έχει λάβει την ευλογία να 'ναι γεμάτος με γιορτές: Γιορτές: θρησκευτικές, κοινωνικές ή πατριωτικές. - Και ειν' αυτό το πράγμα ευλογία; - Θα με ρωτούσε σίγουρα ένας Γερμανός εάν τον είχα δίπλα μου. - Δεν θα ντρεπόμουν να τού απαντήσω: Φυσικά και είναι ευλογία - γιατί , τις γιορτινές ημέρες φαίνεται το αν ένας τόπος ζει ή απλώς υπάρχει. Γιατί οι γιορτινές ημέρες είν' ελεύθερες ως προς τη χρήση - σ' αντίθεση με τις ημέρες διαμαρτυρίας και αγώνων τού εκάστοτε προλεταριάτου οι οποίες δρουν επιμεριστικά πάνω στον κόσμο: επιμεριστικά μα και θεατρικά, γεννώντας από τα κάτω νέες εξουσίες.

Και η σημερινή ημέρα την οποία και σάς ιστορώ είναι από τις γιορτινές, από αυτές κατά τις οποίες εμείς εδώ στην επαρχία όταν βγαίνουμε από τα σπίτια μας, σπανίως συναντάμε συμπολίτες μας και έτσι, τις βιώνουμε κοιτάζοντας τες με αμφιβολία, αμφιβάλλοντας για το τι είναι ο καθείς απ' τούς περαστικούς, συμπεραίνοντας ότι: στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει, όπως μας έλεγε ο ποιητής Σεφέρης, μέσα σ' ακόμα έναν από τούς αιώνες τής αιωνιότητας, διαψεύδοντας έτσι τούς γηγενείς και ξένους μάντεις, σύγχρονους μα και όχι.

Έτυχε να 'ναι κι ο καιρός καλός: γεμίσανε οι δρόμοι αυτοκίνητα με πινακίδες άγνωστες κι εγώ ως ένας από τούς λιγοστούς αυτόνομους δημιουργούς, αναρωτιέμαι: Η Ελλάδα ταξιδεύει, συνεχίζει να ταξιδεύει - όμως για πού; -Τουλάχιστον λόγω τού εορταστικού κλίματος είναι και οι ειδήσεις λιγοστές, με τις τηλεοράσεις μας, να προσφέρουν στο κοινό επαναλήψεις: Και εις τούς αιώνας των αιώνων συγχωριανοί, και εις τούς αιώνας των αιώνων. Άλλωστε είναι απολύτως σίγουρο πως θα φτάσει κάποτε και η στιγμή που πραγματική πατρίδα θα 'ναι οι σχέσεις μας, οι σχέσεις μας βρε παλιάνθρωποι, που ο καθένας από σας, επιβουλεύεται μια θέση σε μια κορυφή, παίζοντας θέατρο ή κοροϊδεύοντας κυνικά  τούς αφελείς - όχι όμως το χρόνο.

Σ' αυτό το σημείο ακριβώς, αρχίζει η φαντασία μου να δουλεύει δημιουργικά, αρχίζω να ανακαλώ, να σκάβω, να σπέρνω, να ποτίζω: Τελειώνοντας η φαντασία από τον άνθρωπο, τελειώνει και ο ίδιος. Παίρνω λοιπόν κάτι από παλιά Αθήνα, κάτι από βυζαντινή Θεσσαλονίκη, κάτι από Σμύρνη, από Πάτμο κι από Αμοργό, προσπαθώντας να χτίσω ένα όνειρο - εδώ ο κάμπος μου προσφέρει άφθονες εκτάσεις για να χτίζω τέτοια όνειρα γεμάτα ιστορία: εμφύλιοι, αντανακλάσεις, πόλεμοι και προσφυγιά: Μ' ένα λυγμό, λέει πώς θα τελειώσ' ο κόσμος μας ο ποιητής T.S. Eliot : όμως εμείς ως τότε θα χορεύουμε - όχι, δεν θα χορεύουμε συρτάκι  όπως οι πιο πολλοί από εσάς πηγαίνουν να σκεφτούν: με γυφτοτσιφτετέλια  τη βγάζαμε και με γυφτοτσιφτετέλια θα τη βγάζουμε - και εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Όσο για το “εμείς”; Ο ποιητής Καβάφης, πριν κάπου έναν ολόκληρο αιώνα πρότεινε τη λύση : Πλην Λακεδαιμονίων - λίγοι τον καταλάβαν τότε μα και σήμερα, λίγοι αντέχουνε τη μοναξιά του οδοιπόρου

*Συγγραφέας - Ποιητής