Σινεμά: Οι ταινίες της εβδομάδας από 1/2/2018 - Κριτική Κων/νου Καϊμάκη (trailers)

Αόρατη κλωστή (Phantom Thread)(****)

Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας Άντερσον

Παίζουν: Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Βίκι Κριπς, Λέσλι Μάνβιλ

Η σχέση ενός συγκεντρωτικού σχεδιαστή ρούχων της υψηλής κοινωνίας στο Λονδίνο του 1950 και μια απλής κοπέλας της εργατικής τάξης, που γίνεται μούσα και ερωμένη του.

Η «Αόρατη κλωστή» είναι η πιο στρωτή αφηγηματικά (με την έννοια της άνετης παρακολούθησης της από τον θεατή) ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον («Έμφυτο ελάττωμα». «The master»). Την ίδια στιγμή είναι και η πιο απαιτητική, η πιο δύσκολη από όλες τις προηγούμενες δουλειές του. Στην προσπάθεια να αποκωδικοποιήσεις τα κρυφά νοήματα ή να εντοπίσεις τα μυστικά της, που ο Άντερσον τα κρύβει καλά όπως κι ο ήρωάς του πίσω από τη «φόδρα των ρούχων του», πολλές φορές πέφτεις σε αδιέξοδο. Η «Κλωστή» δεν αφορά όμως την υψηλή ραπτική και τους οίκους μόδας, όπως πιθανότατα θεωρήσει ο θεατής που θα διαβάσει την ιστορία που πραγματεύεται. Είναι μια ταινία βασισμένη μεν στη μοναχική ζωή του ισπανού μόδιστρου Μπαλενθιάγα (1895-1972), την οποία όμως χρησιμοποιεί ο αμερικανός σκηνοθέτης ως πρόσχημα για να θίξει κάποια άλλα θέματα που τον απασχολούν: η έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας –ο Άντερσον υπογράφει το δικό του «Οκτώμισι»– γίνεται ο καμβάς μιας παράξενης ταινίας γεμάτης ερωτήματα γύρω από το ερωτικό χτικιό (μακράν η πιο περίεργη αλλά και ρεαλιστική με το δικό της ιδιότροπο στιλ ερωτική σχέση που έχει απεικονιστεί στο μοντέρνο σινεμά), το γκρέμισμα του καθωσπρεπισμού αλλά και του τείχους μεταξύ ανδρών και γυναικών, και φυσικά της αναζήτησης της θέσης της γυναίκας στη (μελλοντική) κοινωνία. Από τις φετινές Χρυσές Σφαίρες έως τα Γκράμι και τα επερχόμενα Όσκαρ, όλες οι τελετουργίες του αμερικανικού θεάματος οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα: η νέα εποχή είναι η εποχή της γυναίκας. Η Aλμα είναι η πρώτη γυναίκα –μετά από την αδελφή του– που τολμά να αντιμιλήσει στον Ρέινολντς.  Ο χρόνος σας τελείωσε, λέει ο Άντερσον στους κυρίαρχους (άρρενες) θεσμούς εξουσίας. Η ισορροπία και ισονομία στις σχέσεις, η έννοια της τέχνης ως πυξίδα ζωής, οι γυναίκες που φέρνουν τον αέρα αλλαγής στο κορεσμένο και «καταραμένο» ανδροκρατούμενο μοντέλο καταξίωσης, οι κλυδωνισμοί στην καθεστηκυία τάξη αποδίδονται με μερικές ευφυείς σκηνές εικαστικού μεγαλείου, όπως εκείνες του γάμου μεταξύ των αριστοκρατών ή του πρωτοχρονιάτικου πάρτι που ο ντελικάτος Ρέινολντς αναζητά τη γυναίκα του σε ένα σκηνικό κακογουστιάς αλλά και ορμητικής ζωής. Η υποψήφια για 6 όσκαρ «Αόρατη κλωστή» έχει πολλά προτερήματα (ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε και το ειρωνικό χιούμορ, ειδικά στις σκηνές που ο ήρωας διαλύει τα κλισέ της μόδας όπως το «σικ») κι ένα ακαταμάχητο ατού: το απόσταγμα της υποκριτικής ευφυΐας του  Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ειδικά αν τηρήσει την «υπόσχεσή» του και δεν ξαναεμφανιστεί στη μεγάλη οθόνη. Ο 61χρονος Βρετανός κυριαρχεί με απόλυτο έλεγχο όλων των εκφραστικών του μέσων στον ρόλο του Ρέινολντς Γούντκοκ. Είναι γοητευτικός και απωθητικός μαζί. Η μισογύνικη σκληράδα στηνσυμπεριφορά του αντανακλά την έντονη ανασφάλεια και την απόλυτη εξάρτηση από την αδελφή του (μια θαυμάσια λιτή, γεμάτη εσωτερικότητα ερμηνεία από τη Λέσλι Μάνβιλ, που προτάθηκε για το Β΄ όσκαρ) φέρνοντας στον νου το φελινικό χαρακτήρα του μιούζικαλ «Nine». O δύστροπος, καταθλιπτικός και μονόχνωτος ράφτης της υψηλής κοινωνίας και των γαλαζοαίματων που υποδύεται, δεν επιτρέπει στον εαυτό του τίποτα να τον αγγίξει. Ούτε ο πόλεμος, ούτε τα φαντάσματα του παρελθόντος, ούτε οι μούσες που τις αλλάζει ανάλογα την εποχή που έρχεται. Η Άλμα, ύπουλα αλλά και αποτελεσματικά, θα προσπαθήσει να διεισδύσει στα απόκρυφα των δημιουργιών του και στα βαθύτερα σημεία της ψυχής του. Θα επιχειρήσει να τον «δηλητηριάσει» αλλά και να τον βοηθήσει να ξαναγεννηθεί σπάζοντας την κατάρα που τον βαραίνει. Στο ρόλο της τελευταίας η πρωτοεμφανιζόμενη και εκ Λουξεμβούργου προερχόμενη ηθοποιός Βίκι Κριπς είναι μια αποκάλυψη.

Dolphin Man (**1/2)

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Χαρίτος Σενάριο: Λευτέρης Χαρίτος, Γιούρι Αβέρωφ. Φωτογραφία: Στέλιος Αποστολόπουλος

Η σχέση του με τη θάλασσα και η φιλοσοφία ζωής του Ζακ Μαγιόλ, του ανθρώπου που ενέπνευσε τον Λικ Μπεσόν για τη πιο διάσημη ταινία του, το «Απέραντο γαλάζιο».

Ευπρεπέστατο, καλογυρισμένο και εύστοχο στις περισσότερες καλλιτεχνικές του προσθέσεις, το ντοκιμαντέρ του Λευτέρη Χαρίτου (πρώτο του ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους) καταφέρνει να αποδώσει πλήρως τη μυθιστορηματική σχεδόν ζωή του γάλλου πρωταθλητή άπνοιας Ζακ Μαγιόλ και κυρίως να μας κάνει κοινωνούς του πάθους του για τη θάλασσα και τα όρια που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη περιπετειώδης φύση. Αυτό το πάθος ορίζει (και καθορίζει στο συγκινητικό φινάλε) τη ζωή του Μαγιόλ για τον οποίο μιλούν φίλοι, συνεργάτες και «συγγενείς» –σαν τους  παγκόσμιους πρωταθλητές κατάδυσης Γουίλιαμ Τρούμπριτζ και Ουμπέρτ Πελιτσάρι– από την Ελλάδα και τις Μπαχάμες ως την Ελμπα της Ιταλίας και την Ιαπωνία. Στοn ρόλο του αφηγητή ο Ζαν-Μαρκ Μπαρ, που υποδύθηκε τον Μαγιόλ στο «Απέραντο Γαλάζιο» του Λικ Μπεσόν.

Ο άνδρας που έριξε τον Λευκό Οίκο (Mark Felt: The Man Who Brought Down the White House) (*)

Σκηνοθεσία: Πίτερ Λάντεσμαν

Παίζουν: Λίαμ Νίσον, Ντάιαν Λέιν, Μάρτον Κσόκας, Τομ Σάιζμορ

Η προσωπική ιστορία του Μαρκ Φελτ, του ανθρώπου που υπήρξε το «βαθύ λαρύγγι» στο σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ.

Περισσότερο κι από την απόπειρα απόδοσης τιμών στις παραδοσιακές αξίες της αγνής αμερικανικής ψυχής , το φιλμ προκαλεί δυσφορία με την απόπειρα αγιοποίησης του Φελτ, ενός ανθρώπου που κινείται μόνο και μόνο από την απέχθειά του για το σύστημα των «κλεφτών και απατεώνων», το οποίο σημειωτέον υπηρέτησε για περίπου 30 χρόνια, πριν καταλήξει στον οριστικό (;) αφορισμό του. Κι αν αγιοποίηση του Φελτ δύσκολα χωνεύεται εκείνο που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο είναι η ερμηνεία του Λίαμ Νίσον. Ο πάλαι ποτέ ικανός ερμηνευτής του «Μάικλ Κόλινς» και της «Λίστας του Σίντλερ» μετά από τις αρπαχτές τύπου «Αρπαγής» έχει χάσει αμετάκλητα την επαφή του με την υποκριτική. Στο ρόλο του Φελτ είναι απελπιστικά κακός και μονοδιάστατος.

Ο άνθρωπος των σπηλαίων (Early Man) (***)

Σκηνοθεσία: Νικ Παρκ

Με τις φωνές των: Νίκος Αξιώτης, Κώστας Δαρλάσης, Δημήτρης Μακαλιάς, Ηλίας Ζερβός, Εβελιν Ασουάντ, Δαβίδ Μαλτέζε

Τοποθετημένη χρονικά στις απαρχές του κόσμου, όταν προϊστορικά πλάσματα και μαλλιαρά μαμούθ κατοικούσαν στη Γη, η ιστορία του Νταγκ και του βοηθού του Χόγκνομπ, στην προσπάθεια να ενώσουν τη φυλή τους απέναντι στην εχθρική απειλή του Λόρδου Νουθ.

Οι δημιουργοί του αξιολάτρευτου «Γουάλας και Γκρόμιτ» επιστρέφουν με άλλη μια ταινία (προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένη στα ελληνικά) που ζωντανεύει τις κούκλες από πλαστελίνη και προσφέρει απίθανες κωμικές και περιπετειώδεις σεκάνς όπου το προϊστορική περίγραμμα συναντά το μεσαιωνικό έπος και στην ούγια μπαίνει μια απίθανη σατυρική ματιά πάνω στην ποδοσφαιρική Premier League και τα ιερά και όσια της βρετανικής παράδοσης. Δεν φτάνει σε αξία το «Γουάλας και Γκρόμιτ» αλλά και πάλι καταφέρνει να κερδίσει με ευκολία το χαμόγελο του θεατή χάρη στις αφοπλιστικές πρωταγωνιστικές φιγούρες και το φλεγματικό χιούμορ, που ειδικά στην περίπτωση των εκφωνητών του ποδοσφαιρικού ματς στο φινάλε, απογειώνονται με τις απερίγραπτες ατάκες τους!

Ημέρες ιρανικού κινηματογράφου

Στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (1-4 Φεβρουαρίου) παρουσιάζεται ένα αφιέρωμα στο σύγχρονο κινηματογράφο του Ιράν. Θα προβληθούν οκτώ ιρανικές ταινίες (έξι μυθοπλασίας και δύο ντοκιμαντέρ) παραγωγής των τελευταίων ετών, που πραγματεύονται πτυχές της καθημερινής ζωής σε διάφορα μέρη του Ιράν και εστιάζουν στον Άνθρωπο με τον τρόπο του ποιητικού, αισθητικού, χαμηλόφωνου, διεισδυτικού και ουμανιστικού ιρανικού κινηματογράφου. Την εκδήλωση διοργανώνει το Μορφωτικό Κέντρο της Πρεσβείας της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν στην Αθήνα, με αφορμή την τριακοστή ένατη επέτειο της νίκης της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν. Στην Αθήνα θα βρεθεί, ως προσκεκλημένος της Πρεσβείας, ο Mohammad Ghanefard, σκηνοθέτης της ταινίας έναρξης «Τhe Last Supper» που θα παρουσιαστεί σε πανευρωπαϊκή πρεμιέρα την Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου στις 20.00.

Athens Voice