Θέατρο: Reginald Rose, «Οι 12 ένορκοι» - Κριτική Νίκου Μπατσικανή*

Μετάφραση, Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη

Δραματουργική Επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη - Νότης Παρασκευόπουλος

Σκηνικά: David Negrin

Κοστούμια: Κική Μήλιου

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Περού

Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη

Φωτογραφία: Γιάννης Πρίφτης

Γραφιστική Επιμέλεια: Γιάννης Στιβανάκης - Σπύρος Δαπέργολας

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα, Κατερίνα Κωνσταντέλλου

Βοηθός Eνδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη

Δημόσιες Σχέσεις: Άντζυ Νομικού

Ερμηνείες (με αλφαβητική σειρά): Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Γιώργος Γιαννόπουλος, Μάνος Ζαχαράκος, Τρύφων Καρατζάς, Θανάσης Κουρλαμπάς, Περικλής Λιανός, Κωνσταντίνος Μπάζας, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Νίκος Ορφανός, Τάσος Παπαδόπουλος, Αλέξανδρος Πέρρος, Ορέστης Τρίκας.  Συμμετέχει ο Αλέξης Σταυριανός

Στα 1957, ένας δεκαεξάχρονος αλλοδαπός κατηγορείται πως σκότωσε τον πατέρα του, μετά από έντονη λογομαχία, σε μια φτωχογειτονιά της Νέας Υόρκης. Δώδεκα ένορκοι συσκέπτονται για να κρίνουν αν ο έφηβος είναι αθώος ή ένοχος. Τυχόν καταδίκη του σημαίνει θανατική ποινή και η απόφαση πρέπει να είναι ομόφωνη. Ενώ η πρώτη ψηφοφορία είναι 11 – 1 εναντίον του, οι αμφιβολίες ενός ενόρκου και τα επιχειρήματά του ανατρέπουν, σιγά σιγά, και τη γνώμη των υπολοίπων. Κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο, με συγκρούσεις και συνεχείς ανατροπές, όχι μόνο μεταξύ των διαφωνούντων αλλά κι ενός εκάστου με τη συνείδησή του, αφού δεν είναι απολύτως βέβαιοι για την ενοχή του, έστω κι αν οι μάρτυρες της υπόθεσης και κάποια στοιχεία φωτογραφίζουν τον κατηγορούμενο ως δολοφόνο. Εκείνη την εποχή, στις ΗΠΑ, λόγω του ρατσισμού, απαγορευόταν στους μαύρους να είναι ένορκοι, ενώ ούτε γυναίκες οριζόντουσαν, αν κι επιτρεπόταν από τον νόμο. Το έργο έγινε ταινία στα 1957, σε  σκηνοθεσία Σίντνεϊ Λουμέτ, με πρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα. Ταινία, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής απέσπασαν πολλά βραβεία στην Αμερική.

Η παράσταση που σκηνοθέτησε η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη (μετάφραση  της ιδίας, ενώ τη δραματουργική επεξεργασία έκανε σε συνεργασία με τον Νότη Παρασκευόπουλο) υπήρξε ευφάνταστη και η μεταφορά του έργου εύστοχη, καθώς κατάφερε να κρατάει αμείωτη την προσοχή των θεατών, όπως ένταση και αγωνία κλιμακώνονται σταδιακά. Στη σκηνή, συνεχώς, ήταν εμφανής η παρατεταμένη αμφιβολία και  η κλυδωνιζόμενη στάση των έντεκα ενόρκων, στοιχεία που αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα και τα πιστεύω τους, αλλά, πάνω απ’ όλα την ευθύνη να στείλουν στο εκτελεστικό απόσπασμα έναν νέον άνθρωπο, χωρίς να είναι σίγουροι. Όλα αυτά επιτυγχάνονται χάρη και στις μεστές ερμηνείες όλων των ηθοποιών, με το βάρος να πέφτει στα δύο άκρα, που είναι, από τη μια, ο ένορκος ο οποίος αμφιβάλλει (Μάνος Ζαχαράκος) και προσπαθεί να πείσει τους υπόλοιπους και, από την άλλη, ο πλέον άκαμπτος (Θανάσης Κουρλαμπάς) της αντίθετης άποψης. Οι ηθοποιοί, οι οποίοι ερμηνεύουν τους υπόλοιπους ρόλους, προσέφεραν τους καλύτερους εαυτούς τους, για να πείσουν στις υπαναχωρήσεις τους, κλεισμένοι στο ασφυκτικό περιβάλλον ενός δωματίου. Ο αειθαλής Τρύφων Καρατζάς -πάντα με στέρεο ταλέντο- πλαισιώθηκε με επιτυχία από τους, επίσης, καταξιωμένους: Περικλή Λιανό, Γιώργο Γιαννόπουλο, Κωνσταντίνο Μουταφτσή, Νίκο Ορφανό, Κωνσταντίνο Αρνόκουρο, Τάσο Παπαδόπουλο, Κωνσταντίνο Μπάζα, αλλά και τους ταλαντούχους, νεώτερους: Ορέστη Τρίκα και Αλέξανδρο Πέρρο, υπό το άγρυπνο βλέμμα του αστυνομικού (Αλέξης Σταυριανός), έξω από την πόρτα. Όλοι τους κινήθηκαν άψογα, υπό τις οδηγίες  της  Χριστίνας Φωτεινάκη, και το αποτέλεσμα ήταν εμφανές στο κατάμεστο Θέατρο Αλκμήνη, όπου η παράσταση παίζεται για 4η σεζόν,  έχοντας αποσπάσει δύο Βραβεία  του «All4fun» (καλύτερου Ανδρικού Ρόλου και Καλύτερης Παράστασης) αλλά και το 34ο Κορφιάτικο Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Το σκηνικό του David Negrin έδωσε «βάθος» και αληθοφάνεια, βοηθώντας στην σταδιακή εξέλιξη της πλοκής, όπως και τα κοστούμια εποχής (Δεκαετία του ’50) της Κικής Μήλιου. Υποβλητικοί οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου και ωραία η πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Περού, συνέτειναν στην όμορφη ατμόσφαιρα της παράστασης. Οι θεατές κάλεσαν τους ηθοποιούς πολλές φορές στη σκηνή, στο τέλος της βραδιάς, και το άξιζαν, οπότε και δικαιολογημένα  τα συνεχή sold-out, από την αρχή ανεβάσματος μέχρι τώρα.

Ιανουάριος 2018

«Αλκμήνη»

Αλκμήνης 8-12, Πετράλωνα

Τ/φ.: 210 3428650

Ρέτζιναλντ Ρόουζ, 1920 – 2002: Αμερικανός  συγγραφέας  και σεναριογράφος τηλεοπτικών και κινηματογραφικών έργων, με  ιδιαιτέρως μεγάλη επιρροή στα τηλεοπτικά προγράμματα της δεκαετίας του 1950. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μανχάταν, όπου τέλειωσε τη βασική του εκπαίδευση. Στη συνέχεια παρακολούθησε το City College (τώρα μέρος του City University of New York)  και αργότερα υπηρέτησε στον Στρατό των ΗΠΑ (1942-46), όπου έγινε υπολοχαγός. Έκανε δυο γάμους και απέκτησε έξι παιδιά. Έργα του απέσπασαν βραβείο Έμμυ (Emmy) για το «Teleplay» και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ (Oscar ή Academy Awards) σεναρίου στο «Οι 12 ένορκοι», το οποίο έγινε ταινία από τον Σίντνεϊ Λουμέτ (Sidney Arthur Lumet, 1924 – 2011), με πρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα (Henry Jaynes Fonda, 1905 - 1982). Για χρόνια, στη μικρή οθόνη αμερικανικού καναλιού παιζόταν εβδομαδιαίο δικαστικό δράμα του.  Έκανε, επίσης, τέσσερις ταινίες με τον Βρετανό παραγωγό Φρανκ Ο’ Λόιντ (Frank William George Lloyd, 1886 - 1960): «Οι Άγριες Χήνες, Οι Λύκοι (Κυρίαρχοι) των θαλασσών, Ποιος Τολμά να Κερδίζει, Ο άντρας από τη Δύση». Βιβλία του: «Thunder On Sycamore Street, Undelivered Mail, Twelve Angry Men». Πέθανε το 2002, από καρδιακή ανεπάρκεια. (Πηγή: Βικιπαίδεια).

*Νίκος Μπατσικανής, κριτικός Θεάτρου

(μέλος Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών - Θεατρικά Βραβεία Κάρολος Κουν, Ευρωπαϊκά Βραβεία Θεάτρου - Χορού)