Μόνο συμπάθεια… - Του Νίκου Δήμου
Ο άνθρωπος που έφυγε πρόσφατα για το μεγάλο και οριστικό ταξίδι, δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο γνώρισμα. Σε όλους τους τομείς ήταν λίγο πάνω από τον μέσον όρο – αλλά όχι τόσο που να ενοχλεί. Ήταν αρκετά ευφυής, αρκούντως μορφωμένος και καλλιεργημένος, καλός συνομιλητής, ευχάριστος στην παρέα και σωστός στη δουλειά του.
Ξεχώριζε κυρίως με το να μην ξεχωρίζει: ήταν αθόρυβος, ήρεμος και, σε όλους ιδιαίτερα συμπαθής.
Αυτή του η ιδιότητα τον βοήθησε να πετύχει παντού. Χωρίς να είναι πολύ αποτελεσματικός στην δουλειά του, χωρίς να συμβάλει με νέες προτάσεις και ιδέες, χωρίς μεγάλες πρωτοβουλίες, κατάφερνε να γίνεται αγαπητός σε όλους τους συναλλασσόμενους. «Τι συμπαθητικό παιδί ο Κ.!» άκουγες συχνά και από όλους. Κι αργότερα: «Τι συμπαθής άνθρωπος!».
Το ίδιο και οι συνάδελφοί του στη δουλειά. Τον συμπαθούσαν χωρίς εξαιρέσεις. Σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπου υπήρχαν συχνές τρικυμίες, γύρω του η θάλασσα ήταν λάδι.
Συνηθισμένος να κινούμαι ανάμεσα σε έντονα αρνητικά και θετικά συναισθήματα, τον θαύμαζα πως γλιστρούσε, ψάρι μέσα στο νερό, αθόρυβος ανάμεσα στον κόσμο. Μία άλλη μορφή του «λάθε βιώσας» αλλά χωρίς κρυψίνοια.
Τον γνώρισα καλά, συνεργάστηκα μαζί του και πάντα είχα αυτή την αίσθηση ηπιότητας. Μερικές φορές η ανεμελιά του προκαλούσε προβλήματα – αλλά τα έλυνε με ένα αμήχανο χαμόγελο. Άλλοι μπορεί σε ανάλογες περιπτώσεις να κινδύνευαν με απόλυση – αλλά θα ήταν αδιανόητο ακόμα και να σκεφθεί κανείς κάτι τέτοιο, γι αυτόν τον τόσο συμπαθή άνθρωπο.
Μετά χαθήκαμε – τον έβλεπα σπάνια, στη χάση και τη φέξη. Αλλά πάντα κράταγε αυτή τη χάρη. Ήταν σαν φίλος με όλους, έστω κι αν ελάχιστα τον γνώριζαν. Όλοι τον θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο. Ο γνωστός που με πήρε τηλέφωνο να μου αναγγείλει τον θάνατό του μου είπε: «ξέρω πως θα σου κοστίσει, γιατί ήσασταν πολύ φίλοι».
Λάθος. Ουδέποτε ήμασταν πολύ φίλοι και τώρα είχα χρόνια να τον δω – αλλά η εικόνα που είχαν οι τρίτοι ήταν στερεότυπα ίδια για όλους.
Κατά βάθος πρέπει να ήταν μοναχικός κι ας απέπνεε φιλία και ζεστασιά. Η συμπάθεια που προκαλούσε σε όλο τον κόσμο, τελικά τον κρατούσε σε απόσταση. Σε ίση απόσταση από τους άλλους. Όμως είχε μία γλύκα που σου έκανε καλό.
Δεν ξέρω αν ήταν ευτυχισμένος. Αλλά η ζεστασιά που εξέπεμπε ήταν κάτι θετικό μέσα σε έναν ψυχρό και σκληρό κόσμο. Θα λείψει από αρκετούς, υποθέτω. Άφησε πίσω του και ένα έργο: μικρό, αλλά ιδιαίτερα συμπαθητικό…
Υποψιάζομαι πως δεν θα ήθελε να αναφέρω το όνομά του.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
