Γυρεύοντας ψύλλους στ’ άχυρα!

Ό,τι μισώ περισσότερο, ό,τι σιχαίνομαι, ό,τι μου προκαλεί αποστροφή και κάνει τη ζωή μου αφόρητη: η κατινιά! Η μικροπρέπεια, η φτήνια της σκέψης, η ξιπασιά, οι εκπτώσεις στην αξιοπρέπεια, η μιζέρια των αισθημάτων, η καχυποψία απέναντι σε όλους και όλα, το κουτσομπολιό, η κατηγόρια χωρίς αποδείξεις, η κουτοπονηριά, η αμορφωσιά, η βλαχιά!

Ό,τι αγαπώ από καρδιάς, ό,τι λατρεύω, ό,τι κάνει τη ζωή μου όμορφη: η αξιοπρέπεια! Το ευθύβολο βλέμμα, το αγέρωχο πνεύμα, η γενναιοδωρία αισθημάτων, η ειλικρίνεια, η ευγένεια της ψυχής και των τρόπων, η ΠΑΙΔΕΙΑ.

Κι επειδή αναμφίβολα, λέγοντας όλα τα παραπάνω, πολλοί θα θεωρήσουν ότι διακατέχομαι από έπαρση κι ελιτισμό, σπεύδω να κάνω μερικές διευκρινίσεις, ελπίζοντας να διασκευάσω τις εντυπώσεις.

Η ομορφιά βρίσκεται στην απλότητα.

Οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή (όπου μορφή ≠ ομορφιά)

Είμαστε όλοι ισότιμοι, αλλά όχι ίδιοι.

Η βλαχιά δεν έχει να κάνει με τον τόπο καταγωγής ή διαμονής∙ ευδοκιμεί από το μικρότερο χωριό έως την πιο ακριβή γειτονιά της πρωτεύουσας.

Η μόρφωση δεν ταυτίζεται απαραιτήτως με την ΠΑΙΔΕΙΑ. Αν, βεβαίως, η ΠΑΙΔΕΙΑ συνδυάζεται και με μόρφωση, ακόμα καλύτερα.

Κατανοώ ότι κάποιοι άνθρωποι για διάφορους λόγους δεν είχαν πρόσβαση στις ψηλές βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ουκ έστι προς θάνατον. Αλλά, έχω υπ' όψη μου (κι ας το έχουν κι εκείνοι) ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια.

Οι ξερόλες, άλλωστε, δεν είναι καθόλου του γούστου μου, το γιατί το «οίδε» ο Σωκράτης πολύ πριν από μένα.

Την ευγένεια των τρόπων την έχω απόλυτη ανάγκη και δεν με ενδιαφέρει αν είναι πηγαία ή επίπλαστη.

Οι άνθρωποι που πορεύονται με σκυφτό κεφάλι και το βλέμμα στη γη είναι αξιολύπητοι.

Οι αγέλαστοι άνθρωποι μου προκαλούν αντιπάθεια.

Ο μεγαλοϊδεατισμός και η αμετροέπεια είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα με την πραγματική αξία του ατόμου.

Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι!

Ο ατυχήσας άνθρωπος δεν καθίσταται αυτομάτως «κακομοίρης».

Η κακομοιριά, η μίρλα και η μιζέρια είναι άκρως τοξικές.

Οι άνθρωποι που έχουν πραγματικό πόνο ψυχής σπανίως το διατυμπανίζουν.

Ψιμύθια και λοιπές στολές παραλλαγής, το μόνο που κάνουν είναι να τονίζουν πως κάτωθεν υπάρχει κάτι που πρέπει να κρυφτεί.

Είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτική με τους ανθρώπους που διαφημίζουν την ευτυχία τους. Αναρωτιέμαι αν προσπαθούν να πείσουν τους άλλους ή τον εαυτό τους.

Αντιπαθώ τους μαχαλόμαγκες, τους ωχαδερφιστές, τους δήθεν και τους Ελληνάρες που μπερδεύουν τη ναυμαχία της Σαλαμίνας με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, βγάζουν τα κόμπλεξ τους πάνω στον κάθε ταλαίπωρο επήλυδα και πετούν το άδειο κουτί από τσιγάρα στο δρόμο.

Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια. Δεν μπορώ (ούτε και θέλω) να κάνω παρέα με όλους. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι!

Με αηδιάζουν οι άνθρωποι που αρέσκονται στην κριτική, κουνούν συνεχώς το δάχτυλο και ασχολούνται με τις ζωές των άλλων. Όποιος είναι γεμάτος από τη ζωή του, δεν φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν.

Αδιαφορώ παντελώς για τη γνώμη της κοινωνίας για μένα. Κάνω ό,τι κρίνω σωστό και ό,τι μου αρέσει, σεβόμενη πάντα τα δικαιώματα των άλλων. Η ζωή μου ανήκει σε μένα και μόνο σε μένα (και δυστυχώς είναι λίγη και λήγει!).

Λατρεύω τους ανθρώπους εκείνους που εκπέμπουν θετική ενέργεια.

Απεχθάνομαι όσους επιχαίρουν για την αποτυχία των άλλων, θεωρώντας ότι έτσι ανεβαίνουν οι δικές τους μετοχές.

Θαυμάζω εκείνους που σκορπίζουν απλόχερα την ΑΓΑΠΗ τους, χωρίς «πώς» και «γιατί».

Αντιπαθώ την ιδιοτέλεια, την υστεροβουλία, τη μικροπρέπεια, την αδιακρισία, την κολακεία, το γλείψιμο, το κάρφωμα.

Οι ήρωές μου αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεών τους, υπερασπίζονται τα πιστεύω τους, υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι στους ολίγιστους.

Υποκλίνομαι στη Γνώση, ποτέ στο χρήμα.

Αγαπώ την κλασική μουσική, τα ζώα, τη φύση, την ποίηση, το διάβασμα, τα αρώματα και την ησυχία μου.

Και, ΝΑΙ. Είμαι περήφανη για τον τρόπο που μεγάλωσα και την ΠΑΙΔΕΙΑ που πήρα. Μήπως πρέπει να απολογηθώ γι' αυτό;

Εν κατακλείδι, σε μια εποχή που τα ρετάλια έγιναν παράδειγμα προς μίμηση και μοστράρουν στα εξώφυλλα, οι αξίες και οι αρχές πετιούνται στον Καιάδα, τα πάντα κλυδωνίζονται κι εξανδραποδίζονται, η υποκουλτούρα κυριαρχεί, η ανθρωπιά έγινε άγνωστη λέξη και το ήθος είδος εν ανεπαρκεία - σ’ αυτή τη φαύλη εποχή λοιπόν – λέω να πάρω ένα φανάρι και, σαν άλλος Διογένης, να γυρίζω τις γειτονιές και τις ρούγες κρατώντας μια πινακίδα που να γράφει: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ!  Όχι, όχι, δεν είμαι μόνη! Θα συνταχθούν πολλοί μαζί μου. Το ξέρω, δεν είμαστε λίγοι. Είμαστε απλώς αποκαμωμένοι και αθόρυβοι.