Η εξουσιολαγνεία ως κερκόπορτα - Του Χρήστου Γιανναρά

​Η​ επιφυλλίδα γράφεται σε μέρες που ο ελλαδικός πληθυσμός αγωνιά (για πολλοστή φορά στα τελευταία σαράντα τέσσερα χρόνια), αν η Τουρκία θα αποφασίσει ή όχι την προσάρτηση ελληνικού χώρου, χερσαίου, θαλάσσιου, εναέριου.

Με το ολονύχτιο ψυχόδραμα στη Βουλή για την υπόθεση Novartis, το ελλαδικό πολιτικό σύστημα βεβαίωσε την Τουρκία (επίσης για πολλοστή φορά) ότι μια πολεμική σύρραξή της με την Ελλάδα είναι τελείως περιττή: Ο,τι κι αν ορεχθούν οι Τούρκοι, οτιδήποτε, οι ελλαδίτες πολιτικοί θα τους το παραχωρήσουν οπωσδήποτε, γιατί θα προέχει πάντοτε ο ευτελισμένος μεταξύ τους σκυλοκαβγάς. Μοναδική και απόλυτη σημασία για τους ελλαδίτες πολιτικούς έχει η εξουσία, όχι σε πόση γεωγραφική επικράτεια θα ασκείται.

Ετσι, στο Νταβός 2, ο Ανδρέας Παπανδρέου χάρισε αμαχητί στους Τούρκους την παραίτηση της Ελλάδας από κάθε δικαίωμα ερευνών για πετρέλαιο σε ολόκληρο το Αιγαίο – ακόμα και έξω από τη Σαλαμίνα. Ο Κ. Σημίτης αποδέχθηκε απροσδιοριστία συνόρων («γκρίζες ζώνες») σε ολόκληρο επίσης το Αιγαίο – αδύνατο πια να υψωθεί ελληνική σημαία σε βραχονησίδα. Καραμανλής ο βραχύς χάρισε στην Τουρκία το καθεστώς χώρας υποψήφιας για ένταξη στην Ε.Ε., άνευ όρων – χωρίς καν η Τουρκία να άρει την «απειλή πολέμου».

Και προγενέστερα: Μήπως είχε υπάρξει η παραμικρή αντίδραση του ελλαδικού πολιτικού συστήματος για τον βίαιο αφελληνισμό της Ιμβρου και της Τενέδου, για τη μεθοδική εξάλειψη του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης; Ακούστηκε ποτέ ελλαδική κυβέρνηση να προσφύγει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για τις προκλητικές παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάννης από την Τουρκία; Χρησιμοποίησε ποτέ ελλαδική κυβέρνηση, ως πολιτικό όπλο, τις διεθνείς διαπραγματεύσεις για αναγνώριση της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού και της εθνοκάθαρσης στη Μικρά Ασία και στην Ανατολική Θράκη;

Αυτή η αυτεξευτελιστική, μονιμοποιημένη ως αυτονόητη στάση των ελλαδικών κυβερνήσεων σε θέματα εξωτερικής πολιτικής ποια αιτιολόγηση μπορεί να έχει; Μάλλον μία και μόνη (και μακάρι να μπορούσε να αμφισβητηθεί): Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα κηδεμονεύονται (συχνά χωρίς προσχήματα) από αλλοδαπές «προστάτιδες» δυνάμεις. Η ελλαδική εξωτερική πολιτική πειθαρχεί (εκβιαστικά ή με ανταλλάγματα) στη στρατηγική «προστασίας» της περιοχής από το ΝΑΤΟ. Σε ποιο ποσοστό οι ελλαδικές κυβερνήσεις παραχωρούν την εθνική κυριαρχία (ή και την εδαφική ακεραιότητα) επειδή το απαιτούν οι στρατηγικές νατοϊκής «προστασίας» και σε ποιο ποσοστό επειδή εξασφαλίζουν έτσι οι ίδιες την εύνοια για παραμονή στην εξουσία, είναι ερώτημα «ταμπού». Το θέτουν μόνο οι ποικίλοι «περιθωριακοί», που δεν λογαριάζονται.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, είχαμε την ανατριχιαστικά εναργή εικόνα ενός παρδαλού γκρουπούσκουλου, που νόμισε ότι, επειδή το ευνόησαν οι συγκυρίες, μπορούσε να παίξει με ακροβασίες «ανεξαρτησίας», πολιτικής αυτονομίας, συλλογικής αξιοπρέπειας – να παίξει θέατρο. Αρκεσε ένας απειλητικός βρυχηθμός σε μία και μόνο νύχτα, για να μετασχηματιστούν οι λεονταρισμοί στην πιο πειθήνια και εξευτελιστική υποταγή που γνώρισε ποτέ κυβέρνηση συμβιβασμένων. Αποδείχθηκε, άλλη μία φορά, πως δεν υπήρχε τσαγανό πίστης σε τίποτα, ούτε καν σε χρεοκοπημένη ιδεολογία. Σταθάκης, Γαβρόγλου, Φίλης, Κοτζιάς, ίδιο πολιτικό κενό με Καμμένο, Χριστοδουλοπούλου, Πολάκη, Κατρούγκαλο, Καρανίκα.

Και αντιπολίτευση σε αυτή τη συμφορά, ποιοι; Σπιθαμιαίοι, που δεν κατορθώνουν ούτε και να ψελλίσουν εναλλακτική πρόταση, συγκεκριμένη ελπίδα αλλαγής στην παιδεία, στη δημόσια διοίκηση, στο ασφαλιστικό, στην υγεία, στη δημόσια ασφάλεια, στον ολοκληρωτισμό της πρωθυπουργικής απολυταρχίας που θέσπισε το παπανδρεϊκό Σύνταγμα του 1985. Νομίζουν ότι ολόκληρη η κοινωνία συγκροτείται από ανεγκέφαλους κάφρους που θέλουν το Κοινοβούλιο να αναπαράγει το γήπεδο, η αντιπολίτευση να εξαντλείται στην τεχνητή έξαψη, στα νευράκια και στις τσιρίδες, σε καταγγελτική μονομανία και ολοκληρωτική απουσία αντιπρότασης.

Στο κωμικο-τραγικό μας Ελλαδέξ, το πολιτικό σύστημα έχει αλωθεί από ανθρώπους που κυριολεκτικά νοσούν ανίατη εξουσιομανία. Το νόσημα εξουδετερώνει ακόμα και την ευφυΐα των θυμάτων του. Φτάνουν άνθρωποι ικανής ευφυΐας να μην καταλαβαίνουν ποιο πειστήριο βεβαιώνει την αθωότητα και ποιο την ενοχή: Οποιος δεν έχει λερωθεί με χρηματοληψία από τη Novartis, ακούει ψύχραιμος τη στημένη συκοφαντία, χαμογελάει συγκαταβατικά και, απαθέστατος, ζητάει να δικαστεί το συντομότερο. Δεν εμφανίζεται πανικόβλητος στο βήμα της Βουλής, με χαμένον εντελώς τον αυτοέλεγχο της αξιοπρέπειας, ξεσπώντας σε διαπληκτισμούς με τον (θλιβερό κατά πάντα) πρόεδρο και αραδιάζοντας πληθωρικά τεκμήρια της αθωότητάς του, αλλά διπλάσιες τις αγοραίες ύβρεις για τους πολιτικούς του αντιπάλους, σε κατάσταση ανεξέλεγκτης εξαλλοσύνης. Η συμπεριφορά προδίδει αδυσώπητα τόσο την αθωότητα όσο και την ενοχή.

Κυκλοφορεί ως φήμη αποφθέγματος του Τουργκούτ Οζάλ και συνιστά, σε κάθε περίπτωση, τετράγωνης λογικής πρόβλεψη: «Τα προβλήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα λυθούν από μόνη τη δυναμική των δημογραφικών δεδομένων». Δημογραφική κατάρρευση, το χωριό είδος υπό εξαφάνισιν, ο γλωσσικός εκβαρβαρισμός τεκμήριο αδυσώπητης υπανάπτυξης, παιδεία του χαβαλέ που προγραμματικά ετοιμάζει λούμπεν προλεταριάτο.

Το επίπεδο του ελλαδικού Κοινοβουλίου καθορίζει τον ρεαλισμό των τουρκικών απειλών.

Έντυπη

Η Καθημερινή