Ο ΠΑΟΚ που αγάπησα - Της Έλενας Ακρίτα

Η οικογένειά μου είναι ΑΕΚ λόγω μικρασιατικής καταγωγής. Κι η μητέρα μου το ίδιο, αν και Θεσσαλονικιά. Εγώ πάλι στην εφηβεία μου αυτονομήθηκα κι έγινα ΠΑΟΚ. Πολύ όμως. Παρέμεινα πιστή στην ομάδα μου όλα αυτά τα χρόνια. Και παραμένω. Μέχρι να με πυροβολήσει ο Ιβάν Σαββίδης.

Στη δεκαετία του '80, νεαρή τότε κι ερωτευμένη με θεσσαλονικιό συνάδελφο, κάθε 15 μέρες ανεβαίναμε στην Τούμπα. Ειδικά το 1985 ζήσαμε μεγάλες στιγμές όταν η ομάδα κέρδισε το πρωτάθλημα - πού να ξέραμε πως θα κάναμε μαύρα μάτια να το ξαναδούμε. Τους θυμάμαι σαν τώρα να πανηγυρίζουν με τις ασπρόμαυρες στολές και στις μπλούζες χορηγό τα χαλιά Πέρσικα. Ο Σκαρτάδος, ο Γιούρισιτς, ο Αλαβάντας, ο Στεργιούδας, ο Κωστίκος με το προχώ για την εποχή σκουλαρίκι...

Οταν το 1986 πήρα συνέντευξη από τον Γιώργο Κούδα με το ζόρι συγκράτησα την Κατινίτσα μέσα μου να μη ρωτήσει τον άνθρωπο για τον έρωτα και τον γάμο του με τη Μαρί Μπονέ. Το football icon και η femme fatale, δέκα χρόνια πριν, είχαν ζήσει το απόλυτο ερωτικό θρίλερ. Τέλος, δεν θα ξεχάσω τρεις νεαρές δημοσιογράφους, τη Ρένα Θεολογίδου, την Ντέπυ Γκολεμά κι εμένα να συμπληρώνουμε σχολαστικά το ΠΡΟ-ΠΟ της εβδομάδας. Και να χάνουμε το 13άρι γιατί κάποιος σούπερ αθλητικός συντάκτης μάς έπεισε τελευταία στιγμή να αλλάξουμε το Χ μας.

Τα θυμάμαι όλα αυτά με αφορμή την εντολή Βασιλειάδη για διακοπή του πρωταθλήματος. Οχι, είν' ωραίος δεν το συζητώ, είναι άρχοντας. Πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι. Μπουκάρει ένας - ΕΝΑΣ ΛΕΜΕ - στο γήπεδο με περίστροφο και την πληρώνουν όλοι. Περιφρονεί ο Σαββίδης νόμους κι αστυνόμους και τιμωρείται π.χ. ο ΠΑΣ Γιάννινα. Ή η ΑΕΛ, ο Πανιώνιος ή η όποια ομάδα τέλος πάντων. Και όχι μόνο τιμωρείς τους άσχετους, αλλά στερείς και τη δουλειά στις τόσες οικογένειες που ζουν από το ποδόσφαιρο.

Δηλαδή. Μένεις εσύ τώρα στο Αίγιο και κάποιος γείτονάς σου κλέβει το παγκάρι της εκκλησίας. Οι Αρχές, αντί να συλλάβουν τον ένοχο, τιμωρούν τους 20.000 κατοίκους που είναι αθώοι. Αυτό ακριβώς πράξατε κι εσείς, γλυκέ μου κύριε Βασιλειάδη: κάνει φάουλ ο επιθετικός του Παναιτωλικού και κόβετε το δικό μου πόδι. Για παραδειγματισμό - του άλλου μου ποδιού ενδεχομένως.

Υπάρχει και ο βλακώδης αντίλογος:

«Ελα μωρέ χρόνια τώρα γίνονται τέρατα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτό σας πείραξε;»

Οχι, αυτό δεν μας πείραξε, αλίμονο, γιατί να μας πειράξει; Αφού στην τελική ο Σαββίδης δεν μας πυροβόλησε, δόξα τω Θεώ να λέμε. Να του ζητήσουν και συγγνώμη οι παίκτες που είναι ακόμα εν ζωή. Κι εδώ να πούμε ένα μεγάλο «μπράβο» στον αρχηγό της ομάδας Βεϊρίνια που αντιμετώπισε στα ίσα τον πιστολέρο της καρδιάς μας. Σε αντίθεση με τους βουλευτές Θεσσαλονίκης που δεν έβγαλαν λεξούλα για τα έκτροπα. Κιχ. Εκτός από τον Γιώργο Λαζαρίδη των ΑΝΕΛ και τον Αριστείδη Φωκά της Ενωσης Κεντρώων που μας μαλώσανε κι από πάνω. Ο,τι να 'ναι.

Λοιπόν, για να τελειώνουμε με τις φαιδρότητες. Οπως όλες οι ομάδες, έτσι κι ο ΠΑΟΚ δεν ανήκει μόνο στον πρόεδρό του. Ανήκει και στους φιλάθλους του. Κυρίως στους φιλάθλους του. Που αγαπούν και στηρίζουν τις ομάδες τους. Γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι «11 ηλίθιοι που κλωτσούν μια μπάλα», όπως λένε μερικοί. Είναι ένα συναρπαστικό άθλημα που απαιτεί, εκτός από το ταλέντο, τεχνική, γνώση και στρατηγική. Και σε αυτούς τους φιλάθλους λογοδοτεί ο Σαββίδης. Και ο κάθε Σαββίδης.

Τον ΠΑΟΚ εμείς δεν τον αγαπήσαμε σε παρελθόντα χρόνο. Εξακολουθούμε να τον αγαπάμε. Γιατί ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνο δικός σας, κύριε Σαββίδη. Είναι και δικός μου.

Κι ας μην οπλοφορώ.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

ΤΑ ΝΕΑ