Δημιουργοί στη ναφθαλίνη - Του Απόστολου Βεργή

Σχεδόν είχα ξεχάσει ότι κατά το παρελθόν υπήρξε εποχή που φωτογράφιζα μανιωδώς. Αιτία βασική: Η τεραστίων διαστάσεων αγάπη τού πατέρα μου για την φωτογραφία, για τον μυστήριο αυτό τρόπο με τον οποίο στιγμιότυπα τυπώνονται επάνω στο χαρτί και μένουν. Φυσικά, ειδικά τον πρώτο τον καιρό, τον ακολουθούσα - στην πραγματικότητα βοηθώντας τον  (ειδικά από τη στιγμή που αντιμετώπισε πρόβλημα με την κοντινή του όραση), πρώτα μαθαίνοντας και ύστερα δημιουργώντας. Από εκείνον έμαθα πολλά, ακόμα πιο πολλά έμαθα από παλιότερους φωτογράφους του τόπου μου, με τούς οποίους τότε έκανα παρέα. Μοιραία λοιπόν, στο πρώτο μου μυθιστόρημα ( την Μαρίνα)  όταν έψαχνα για να βρω ποιο θα 'τανε το επάγγελμα του πρωταγωνιστή, τον έκανα φωτογράφο, εντάσσοντας και την τέχνη τής φωτογραφίας στα θέματα του μυθιστορήματος αυτού.

Εκείνη η ρομαντική περίοδος ενασχόλησης μου με την φωτογραφία τελείωσε με δυο θανάτους. Πρώτα πέθανε ο πατέρας μου και ύστερα το φωτογραφικό φιλμ - διπλά ξεκρέμαστος τότε εγώ κοίταζα την Canon, την Pentax, τις τρεις μου Kiev, τις δυο μου Lubitel, την Fed 50 τού πατέρα μου και μελαγχολούσα. Μέχρι που ένας φίλος μου (από τη μεριά τής ποδηλασίας), μου έδειξε μια Nikon ψηφιακή που μόλις είχε αγοράσει. Ζήλεψα και αγόρασα κι εγώ μια ιδιόρρυθμη Olympus. Μέσα σε δέκα ολόκληρα χρόνια έκανα με αυτή μόνο τρεις - τέσσερις φωτογραφικές εξορμήσεις, όντας ακόμα απογοητευμένος - στην πραγματικότητα μη έχοντας κίνητρο, όπως καταλαβαίνω τώρα.

Γιατί χρειάζονται οι δημιουργοί τσιγκλίσματα για να αποκτήσουν θέληση να βγάλουν προς τα έξω πράγματα που μπορούν να κάνουν. Έτσι, αφού πρώτα έγραψα την Μαρίνα (σχεδόν μοναδικό - λένε - μυθιστόρημα), στην αρχή του χειμώνα που μας πέρασε, έχοντας προκληθεί κυρίως από εικόνες τις οποίες έβλεπα στο δίκτυο instagram και από συζητήσεις σε διάφορες ομάδες, έβγαλα από την ναφθαλίνη την γέρικη πια Olympus μου και σε συνδυασμό με μια καινούρια Samsung, άρχισα  να φωτογραφίζω πάλι σοβαρά - και με ματιά πιο έμπειρη από ότι κατά το παρελθόν: Δείγματα όσων έχω κάνει μέχρι τώρα, βλέπετε δημοσιευμένα καθημερινά στους φορείς κοινωνικής δικτύωσης που μετέχω - πιστεύω δε πως σύντομα ίσως μπορέσω να δημιουργήσω ένα λεύκωμα με ότι πραγματικά από αυτό το υλικό πιστεύω πως αξίζει πιο πολύ.

Τι θέλω να πω: Το θέμα είναι κάποιος να 'χει κίνητρα ευγενικά δημιουργίας και φυσικά κεντριά που να κεντρίζουνε τον δημιουργικό εγωισμό του. Κάτι, που σε αυτόν εδώ τον τόπο έχει αφεθεί στην τύχη και στους αυτοματισμούς: Η φτώχεια των μεταπολεμικών δεκαετιών έφερε ως αντίδραση έργα θρηνητικά (αλλά υπέροχα)  - η άνεση της ζωής του τέλους από τον εικοστό αιώνα και η αρχή του εικοστού πρώτου έφερε Άρλεκιν, σκυλάδικα (όμως άνευ σημασίας), ενώ και σήμερα οι πιο πολλοί απ' τούς πραγματικούς ανθρώπους των τεχνών αγωνίζονται εντελώς ατομικά - πλην κάποιων λίγων τυχερών που βρήκαν όρισμένους δρόμους. Όχι, δεν περιμένω από την πολιτεία να θεσπίσει κίνητρα - σε τέτοια περίπτωση αλίμονό μας. Περιμένω από την κοινωνία μας την ίδια, θέληση επιβράβευσης τού άριστου και όχι τού εμπορικού, όπως επίσης και εκτίμηση τού πραγματικού ώστε αυτό να αρχίσει να γεννάει: Η ναφθαλίνη σήμερα δεν έχει μέσα της μόνο φωτογραφικές μηχανές σαν την Olympus μου, έχει και αρκετούς πραγματικούς δημιουργούς που περιμένουν τη σειρά τους.