Πού είναι ο Χριστός; - Του Νίκου Δήμου

Ακούω τα κλάματα και τις απελπισμένες οιμωγές των μικρών παιδιών που χωρίζει ο Τραμπ από τους γονείς τους, βλέπω τα λιπόσαρκα πρόσωπα των προσφύγων που μέρες τώρα γύριζαν στην Μεσόγειο περιμένοντας να τους δεχθεί κάποιο λιμάνι, ακούω τον θρήνο των Ιταλών Ρομά που απειλούνται με απογραφή και διωγμό, μαθαίνω για τις τραγικές συνθήκες στα ελληνικά στρατόπεδα των φυγάδων…

…κι εγώ, ο άθεος Χριστιανός, αναρωτιέμαι:

Πού είναι ο Χριστός; Πού είναι οι εκκλησίες τις οποίες ίδρυσαν οι μαθητές του; «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» δεν έλεγε ο Ιησούς; Ή μήπως δεν είναι κάποιος πλησίον μας, επειδή έχει άλλο χρώμα, άλλη γλώσσα, άλλη θρησκεία;

Πού είναι η Καθολική Εκκλησία, ταμπουρωμένη μέσα στα αμύθητα πλούτη της, στο Βατικανό; Πού είναι ο Πάπας Φραγκίσκος, που παραδίδει μαθήματα αγάπης και φιλαλληλίας; Πού είναι οι φλογεροί τηλε-ευαγγελιστές των ΗΠΑ που θα έπρεπε να είχαν αφορίσει τον Τραμπ για την απάνθρωπη συμπεριφορά του; Πού είναι οι Ορθόδοξες εκκλησίες, τα πλούσια πατριαρχεία (με πρώτο των Ιεροσολύμων), η Ρωσική Ορθοδοξία, που αναβιώνει με τον Πούτιν; Πόσους μετανάστες και πρόσφυγες έχουν σώσει; Πόσους έχουν περιθάλψει, πόσους έχουν ταΐσει;

Δέχομαι πως οι πολιτικοί μας είναι λαϊκιστές, μισαλλόδοξοι, ανάλγητοι και άκαρδοι. Δέχομαι πως οι λαοί της Ευρώπης και της Αμερικής έχουν ντοπαριστεί από αυτούς τους πολιτικούς και δείχνουν πια μόνο τον εγωισμό και φιλοτομαρισμό τους. Και οι κραυγές του μίσους, του ρατσισμού, της έχθρας σκεπάζουν πια τις λίγες εξαιρέσεις.

Αλλά οι «άνθρωποι του Θεού»; Οι λειτουργοί μιας θρησκείας της Αγάπης; Γιατί δεν ξεκινάνε μία σταυροφορία παγκόσμια που να ξεσηκώσει τους πιστούς – και τους άπιστους; (Ίσως έτσι να γίνουν κι αυτοί πιστοί). Γιατί δεν πιέζουν αφόρητα τις πολιτικές ηγεσίες; Γιατί δεν ανοίγουν τα κεμέρια τους, τα θησαυροφυλάκιά τους, να φτιάξουν χώρους υποδοχής ανθρώπινους, για να κουρνιάσουν οι κυνηγημένοι;

Πόσον καιρό έχουν να διαβάσουν την «Επί του Όρους Ομιλία»;

Αυτή η εποχή, όπου μέγας πλούτος και απόλυτη φτώχεια διαγκωνίζονται, είναι η κατεξοχήν στιγμή για να λάμψη η ποιότητα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Αλλά οι λειτουργοί της απουσιάζουν!  Πάπες και Πατριάρχες, Επίσκοποι και Καρδινάλιοι, Μητροπολίτες και Ηγούμενοι, υπνώττουν.

Κι έμεινα εγώ, ένας άθεος Χριστιανός, να χτυπάω μία καμπάνα.

Και να θυμάμαι το υπέροχο κείμενο του «Κατά Ματθαίον»:

«ἐπείνασα γὰρ καὶ  ἐδώκατέ  μοι  φαγεῖν,  ἐδίψησα  καὶ  ἐποτίσατέ  με,  ξένος  ἤμην  καὶ  συνηγάγετέ με, γυμνὸς  καὶ  περιεβάλετέ  με,  ἠσθένησα  καὶ  ἐπεσκέψασθέ  με,  ἐν φυλακῇ  ἤμην  καὶ  ἤλθετε πρός  με.

τότε  ἀποκριθήσονται  αὐτῷ  οἱ  δίκαιοι  λέγοντες·  κύριε,  πότε  σε  εἴδομεν πεινῶντα   καὶ  ἐθρέψαμεν,  ἢ  διψῶντα  καὶ  ἐποτίσαμεν;  πότε  δέ  σε  εἴδομεν  ξένον  καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ ἤλθομεν πρός  σε;

καὶ  ἀποκριθεὶς  ὁ  βασιλεὺς  ἐρεῖ  αὐτοῖς·  ἀμὴν  λέγω  ὑμῖν,  ἐφʹ  ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε».

Αλλά λειτουργίες ξέρουμε, χρυσοποίκιλτα άμφια γνωρίζουμε, ψαλμωδίες αναπέμπουμε, το Ευαγγέλιο διαβάζουμε – αλλά χωρίς να προσέχουμε και να καταλαβαίνουμε τι λέει.

«των αδελφών μου των ελαχίστων…»

Ντροπή!

Doncat.blogspot.com