Όλα τα μάθαμε λάθος... - Του Χρήστου Μπουσιούτα

Από μικροί εκπαιδευτήκαμε να ακολουθούμε τα «πρέπει» και τα «θέλω» των άλλων

Πρώτα των γονιών μας, μετά των δασκάλων, αργότερα των συντρόφων, των φίλων μας, της κοινωνίας και της πολιτείας

Διαμορφώσαμε τις συμπεριφορές, την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα μας, ανάλογα με το περιβάλλον, τις συνθήκες, τους ανθρώπους που συναναστραφήκαμε και όχι σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες, τις δικές μας αξίες και τα δικά μας θέλω.

Γιατί….

Μάθαμε για την ελευθερία από ανθρώπους που ήταν δέσμιοι των συμβάσεων  σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Που δεν είχαν την δυνατότητα να δρουν κατά βούληση. Αιχμάλωτοι της ιδιοτέλειας, της μικροπρέπειας και των συμβιβασμών, προσδοκώντας προσωπικά οφέλη.

Μάθαμε για την δικαιοσύνη από ανθρώπους που την καταπατούσαν που δεν την σέβονταν, που την χρησιμοποιούσαν από την θέση ισχύος που κατείχαν, σαν υποχείριο όργανό τους. Έτσι μάθαμε και εμείς να την αμφισβητούμε και να μην την εμπιστευόμαστε.

Μάθαμε για την δημοκρατία από ανθρώπους που δεν την υπηρέτησαν ποτέ, μόνο την επικαλούνταν. Ο ένας την τράβαγε από εδώ, ο άλλος την τράβαγε από εκεί, την έκαναν κουρελού. Και στο όνομα αυτής της ξεσκισμένης δημοκρατίας διέπρατταν τα μεγαλύτερα εγκλήματα.

Μάθαμε για την αλήθεια από ανθρώπους που δεν ήταν ειλικρινείς, που έκρυβαν πράγματα πρώτα και κύρια από τον εαυτό τους και μετά από τους άλλους. Που το ψέμα ήταν κυρίαρχο στοιχείο του χαρακτήρα τους και η σκάλα αναρρίχησής τους σε αξιώματα.

Μάθαμε το δίκαιο από ανθρώπους που το έκαναν πλαστελίνη στα χέρια τους και το έπλαθαν κατά πως τους βόλευε. Του έδιναν το δικό τους σχήμα, την δική τους μορφή, το δικό τους μπόι,  αυτό που τους συνέφερε. Έτσι μάθαμε ότι: «Κανείς δεν πήγε μπροστά με τον σταυρό στο χέρι», έτσι πορευτήκαμε και εμείς.

Μάθαμε για την τιμή από ανθρώπους που δεν είχαν τσίπα και φιλότιμο πάνω τους. Που απαιτούσαν την τιμή από τους άλλους και όχι από τους εαυτούς τους.

Την τιμή δεν την έβλεπαν σαν αξία. Την χλεύαζαν.

Μάθαμε για το καθήκον από ανθρώπους που αγνοούσαν την έννοια της θυσίας και της προσφοράς. Που δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν την διαφορά του από το συμφέρον.

Μάθαμε για την ιδεολογία από ανθρώπους που δεν είχαν οράματα. Που δεν τους ενδιέφερε ένας καλύτερος κόσμος, ένα καλύτερο αύριο. Που σαν μοναδικό στόχο είχαν την δική τους άνοδο με οποιονδήποτε  τρόπο, την δική τους επικράτηση και επιβίωση.

Μάθαμε για την επανάσταση από επαναστάτες την πορδής.

Από ανόητους φαφλατάδες που στην πρώτη δυσκολία έβαζαν την ουρά κάτω από τα σκέλια. Που μαζί με τα λάβαρα της επανάστασης είχαν έτοιμη και την τιμή πώλησής της. Που γίνονταν χειρότεροι καθεστωτικοί από εκείνους που ήθελαν να ανατρέψουν.

Μάθαμε για την ευθύνη από ανθρώπους που ελάχιστα τους ενδιέφερε η συμμετοχή, το χρέος απέναντι στον άλλον, στον γείτονα, στην κοινωνία.

Που δεν είχαν πει ποτέ: «Φταίω. Έχω και εγώ ευθύνη».

Μάθαμε για την συνείδηση από ανθρώπους που δεν είχαν ηθικά διλήμματα, που αρνούνταν να υπηρετήσουν αρχές, ανθρώπινες αξίες και το δίκαιο.

Μάθαμε για το ήθος από ανθρώπους που η αρετή ήταν άγνωστη λέξη γι αυτούς και δεν ήταν μέσα στα στοιχεία του χαρακτήρα τους. Που δεν είχαν αμερόληπτη και τίμια συμπεριφορά.

Μάθαμε για τον πόνο από ανθρώπους που για να κάνουν καριέρες δεν δίσταζαν μπροστά σε τίποτα. Καρδιά από πέτρα. Χωρίς ευαισθησίες και συναισθήματα.

Που πατούσαν για να ανέβουν πάνω στην δυστυχία των άλλων, που τις περισσότερες φορές οι ίδιοι είχαν προκαλέσει.

Μάθαμε την χαρά από ανθρώπους που τα έζησαν όλα μισά. Μισή ευτυχία, μισό χαμόγελο, μισή απόλαυση. Όλα μισά, μέσα στην μετριότητα. Νιώσαμε την χαρά σε λάθος πράγματα. Αναδείξαμε το σαχλό, ωραιοποιήσαμε το σάπιο και μετά αναρωτιόμαστε τι μας βρωμάει.

Ξεχνώντας αυτό που έλεγε ο Α. Αϊνστάιν «Μην πασχίζεις να γίνεις άνθρωπος επιτυχίας, αλλά άνθρωπος αξίας.» Και θα καταδειχθεί βεβαίως η γελοιότητά μας, που μάθαμε τα πάντα για τις τιμές, αλλά τίποτε για τις αξίες.

Παγιδευτήκαμε σε θεωρίες, απόψεις και ιδέες που απείχαν πολύ από μας.

Αναγκαστήκαμε να ακολουθούμε το κοπάδι, να μη διαφέρουμε, να μην αντιδρούμε.

Ακόμα και τον έρωτα τον μάθαμε από ανθρώπους που δεν τον γνώρισαν, που δεν συστήθηκαν μαζί του ουσιαστικά ποτέ, που τον ταύτισαν με την ανηθικότητα, με το πρόστυχο, το χυδαίο, θεωρώντας τον μέσα στην άγνοια τους ντροπή.

Οι περισσότεροι τον έμαθαν ενοχικά, φοβικά.

Κάποιο άλλοι «φτηνά».

Και λίγοι τον έζησαν πραγματικά.

Έτσι πνίξαμε το παιδί που είχαμε μέσα μας, τον δικό μας εαυτό.

Μέχρι που έρχεται μια στιγμή έστω και αργά και τα φέρνει όλα τούμπα.

Σε βγάζει από το τέλμα και κάνεις την επανάσταση σου

Αντιστέκεσαι σε όλα αυτά.

Θέλεις πίσω αυτά που έχασες.

Αρνείσαι πια να απορρίψεις την αθωότητα, την χαρά, την ενέργεια και τον ενθουσιασμό του μικρού παιδιού.

Και ξυπνά το παιδί που υπάρχει ακόμα μέσα σου.

Που λαχταρά να πάρει αέρα

Να ζήσει …

Και από απλός θεατής  γίνεσαι πρωταγωνιστής στο έργο της ζωής.

Εσύ πια προσπαθείς να ελέγχεις το παιχνίδι.

Γίνεσαι κύριος του εαυτού σου και τους στέλνεις όλους στον διάολο.