Μια στράτα χιλιοπατημένη… - Της Σταυρούλας Πουλακάκη

Μια  φορά  το  χρόνο,  τα  τελευταία   χρόνια,  τα  βήματα  μου  με  οδηγούν  σε  ένα  τόπο  τόσο  επιβλητικό  και  σκληροτράχηλο.

Εκεί  όπου  ο επισκέπτης συναντά  την  ιστορία  μέσα  σε χορταριασμένα  σοκάκια,  ανάμεσα  σε  μισογκρεμισμένα  αρχοντικά. Θαρρείς πως ξεπηδούν μορφές απόκοσμες, ζαλίζεσαι απ’ την αλλοτινή μυρωδιά του  φρεσκοζυμωμένου  ψωμιού σε  ξυλόφουρνο. Μια ανέμη τυλίγει την κλωστή,  ένας  χερόμυλος αλέθει  το  στάρι,  ένας  μισοξεραμένος  τραχανάς  λιάζεται  ακόμη  στο  δώμα… και  ο  μίτος  του  μύθου  ξετυλίγεται  αργά, όπως  τα  βήματα  μου.

Εκεί  όπου  ο  Άνθρωπος  ανάμεσα  σε  χαράκια  σηκώνει  τα  ροζιασμένα  του  χέρια  ψηλά και  με  τα  ιδρωμένα  από  τον  κάματο  χνώτα  του  ζητά  ουράνια  προσοχή.

Λίγο πιο κει,  ένα  κόκκινο  φως  διακρίνεται,  καθώς  φεύγει  η  τελευταία  ηλιαχτίδα αγκαζέ με το  σούρουπο.

Ένα  κόκκινο  επαναλαμβανόμενο  και  διακοπτόμενο  φως  αναβοσβήνει  σταθερά…

Το  κόκκινο σημαίνει  κίνδυνο, απαγόρευση, επιτάσσει  την  προσοχή,  προειδοποιεί… αυτή  η  ερυθρά  λάμψη  μου  αποσπά  την  προσήλωση  στο  θρύλο  και  τους  ψιθύρους  του.

…οι  Ανεμογεννήτριες, το  δάσος  με  τους  σύγχρονους  φάρους   της   στεριάς,  μοιάζουν να  διαταράσσουν  την  ησυχία.  Με  προσγειώνουν  στο  τώρα,  το  πολύβουο  τώρα,  γεμάτο  από  ανθρώπινες  μιλιές  και  γέλια.  Κι  ο  αέρας  απόψε,  κόπασε  για  να   τις  αφουγκραστεί… μόνο  για  σήμερα  γιατί  ο  οικισμός-φάντασμα  με  τους  ελάχιστους,  μόνιμους  κάτοικούς  του,  έχει  χαρές.  Οι  λιγοστές  αυλές  γέμισαν  με  φιλοξενία  εγκάρδια,  από  ανθρώπους  που  επιμένουν να  παλεύουν να  κρατηθούν  σε  αυτή  την  κορφή.

Είχε  γλιστρήσει αθόρυβα  από  την  μνήμη  μου,  άλλα  σήμερα  μια  καλή  φίλη-από  τα  παλιά - ανάρτησε  μια  δημοσίευση  με  το  τραγούδι  του #ΛεωνίδαςΜπαλάφας  #θέλωναχτίσωένασπιτάκι

Και  την  ευχαριστώ  γιατί ο  μηχανισμός  ανάκλησης  λειτούργησε  ακαριαία.  Ταυτόχρονα,  θυμήθηκα  το  παιδικό  ποίημα  του  Κωστή  Παλαμά… από  όπου  και  οι  στίχοι  του  εν  λόγω  τραγουδιού. Η  φωτογραφία  που  αιχμαλώτισα  από  εκείνη  την  επίσκεψη,  οπτικοποιήσε  αμέσως,  μελωδίες, νότες,  στίχους….

Κωστής Παλαμάς

Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι

Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι

στη μοναξιά και στη σιωπή.

Ξέρω μια πράσινη ραχούλα...

Δε θα το χτίσω εκεί.

Ξέρω στη χώρα τη μεγάλη

τον πλούσιο δρόμο τον πλατύ,

με τα παλάτια και τους κήπους...

Δε θα το χτίσω εκεί.

Ξέρω το πρόσχαρο ακρογιάλι,

όλο το κύμα το φιλεί,

κρινόσπαρτη είναι η αμμουδιά του...

Δε θα το χτίσω εκεί.

Ατέλειωτη τραβάει μια στράτα,

σκίζει μια χέρσα απλοχωριά,

σκληρά τη δέρνει το αγριοκαίρι

κι ο λίβας τη χτυπά.

Μια στράτα χιλιοπατημένη,

τον καβαλλάρη νηστικό,

τον πεζοδρόμο διψασμένο

θάφτει στον κουρνιαχτό.

Εκεί το σπίτι μου θα χτίσω

με μια βρυσούλα στην αυλή,

πάντα η γωνιά του θα καπνίζει

κι η θύρα του θα' ναι ανοιχτή.

Και  αντιλαμβάνομαι  ότι  το  παλιό  μετουσιώνεται  σε  μια  νέα  σύγχρονη  μορφή,  αν του εμφυσήσεις Αγάπη,  αν  το  νοιαστείς,  αν  το  σεβαστείς.

Αυτό  είναι  πολιτισμού τέχνη.

Ας  το  «ποστάρουμε»  στον  τοίχο  του  μυαλού  μας,  οι  νεώτεροι.

Σταυρούλα  Πουλακάκη.

Ιούλιος 2018.