Οχι στους πιστοποιημένα ανίατους - Του Χρήστου Γιανναρά

Ο​​ποτε κι αν γίνουν οι βουλευτικές εκλογές, όποιο από τα σημερινά κόμματα κι αν τις κερδίσει, όποια «συνεργασία» κομμάτων κι αν αναλάβει να κυβερνήσει, το σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Δογματισμός μια τέτοια απόφανση; Απαισιοδοξία; Αν «δογματίζει» και το θερμόμετρο όταν καταγράφει πυρετό, τότε ναι, είναι δογματικός αφορισμός η ζοφερή πρόβλεψη. Αν «απαισιοδοξεί» όποιος προβλέπει γύψο όταν υπάρχει κάταγμα, ναι, είναι απαισιόδοξη η πρόγνωση μετεκλογικής ακυβερνησίας.

Ας μην ξεχνάμε ότι την ευτελισμένη παντομίμα της «πολιτικής» δεν τη συντηρούν μόνο οι λίγοι, ψυχοπαθολογικά εξαρτημένοι από τα παραισθησιογόνα της εξουσίας. Πίσω από αυτούς υπάρχουν χιλιάδες, ή και εκατοντάδες χιλιάδων, που βιοπορίζονται ή και πλουτίζουν ανενδοίαστα (κερδοσκοπούν - τζογάρουν - ταμαχιάζουν) από το ανήθικο και δυσώδες κομματικό κουκλοθέατρο. Στρατιές δήθεν «δημοσιογράφων» σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, διαφημιστών, εργολάβων, τυπογράφων, σχεδιαστών, μεσαζόντων, σωματοφυλάκων, νταβατζήδων – χώρια οι στρατιές των χαριστικά διορισμένων στο δημόσιο, προσωρινά ή μόνιμα, για τις ανάγκες της κομματικής ολιγαρχίας και των βίτσιων της.

Πίσω και από αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδων υπάρχουν επιπλέον τα εκατομμύρια των «ψεκασμένων»: μάζες που, ακόμα σήμερα, υπαλλάσσουν και εναλλάσσουν την «πολιτική» με το ποδόσφαιρο, φανατίζονται τυφλά με κόμματα ντροπής και παγιωμένου εξευτελισμού, όπως ακριβώς και με «ομάδες» υποδεέστερες κάθε διαβάθμισης.

Συζητούν για κομματικά «στελέχη» και υποψήφιους υπουργούς, όπως διαπληκτίζονται και για ποδοσφαιριστές ή λαϊκούς τραγουδιστές, μόνο με βάση τις εντυπώσεις, τίποτα περισσότερο. Καθόλου τυχαία, οι κομματικοί αρχηγοί εκλέγονται πια με καθολικευμένη (οπαδών και αντιπάλων) ψηφοφορία – η μάζα πανεύκολα ποδηγετείται.

Οσοι πολίτες επιμένουν ακόμα στον ρεαλισμό της λογικής εντιμότητας, και όχι στην απάτη των κατά παραγγελία εντυπώσεων, ξέρουν ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει καταρρεύσει. Και ότι η παντομίμα που το συντηρεί δεν θα τολμήσει ποτέ τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να ξαναλειτουργήσει η ζωή στη χώρα.

Σίγουρα είναι πολλοί και με ζηλευτές συνθήκες καλοπέρασης όσοι συντηρούν την παντομίμα. Θα πολεμήσουν, με νύχια και με δόντια, κάθε απόπειρα ή και υποψία μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος.

Πρώτη από όλους, βέβαια, η σημερινή κυβέρνηση – η λογική και ο ρεαλισμός αποκλείουν το ενδεχόμενο να μεταμορφωθούν μετεκλογικά οι υπάλληλοι των «μνημονίων» σε μεταρρυθμιστές. Το ανάστημά τους μετρήθηκε, είναι δυστυχώς σπιθαμιαίοι. Τους συντήρησε τρία χρόνια στην παντομίμα η απουσία εναλλακτικού ενδεχομένου – η πολιτική αφασία και άπνοια της Ν.Δ. και του «Κέντρου». Στιγματισμένοι πια και με το φτηνιάρικο ξεπούλημα της Μακεδονίας για ψίχουλα νατοϊκής εύνοιας, όσους ψηφοφόρους κι αν εξαγοράσουν, το κόμμα τους έχει βγει οριστικά στο ιστορικό περιθώριο, συνώνυμο της ντροπής.

Δυστυχώς, πικρή αλήθεια, ανίκανη για πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις αποδείχθηκε και η αξιωματική, ακόμα σήμερα, αντιπολίτευση. Το απέδειξε, «δίχως αιδώ ή λύπην», στο μακρό χρονικό διάστημα των δεκαετιών μετά την αποχώρηση του ιδρυτή της: Στην τριετή «παρένθεση» καταγέλαστης απομίμησης του ανδρεϊσμού (1990-1993), στο ρεζιλίκι της ράθυμης απραξίας και του εγκληματικού υπερδανεισμού πέντε χρόνων ηγεσίας Καραμανλή του βραχέος (2004-2009), στην τριετή πρωθυπουργία Σαμαρά που ρητόρευε ακατάσχετη καυχησιολογία, ενώ κορυφωνόταν η φρίκη του «μνημονιακού» ενδοτισμού.

Για τα κωμικά παράγωγα (υποπροϊόντα) του πασοκικού εφιάλτη: τις απεγνωσμένες προσπάθειες να συμφωνήσουν οι επίγονοι σε «ηγέτη» που θα εξασφάλιζε την προσδοκία αέναης παράτασης του πλιάτσικου, πρόλαβε ευτυχώς να αποφανθεί ο Χάρρυ Κλυνν. Κάθε άλλο σχόλιο περιττεύει, η σοφή του ρήση τα είπε όλα. Ιστορικό όμως έγκλημα (η λέξη κυριολεκτεί) παγιώθηκε η αβελτηρία της Ν.Δ.: Δεν μπόρεσε ποτέ να αντιληφθεί ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν κοινωνικό σύμπτωμα, δεν ήταν κόμμα. Ηταν ο αμοραλισμός και ο μηδενισμός μετασκευασμένοι σε δίχως αναστολές λαϊκισμό.

Πρόλαβε να το αντιληφθεί (καθυστερημένα αλλά όχι αργά) ο «Συνασπισμός», το «εγγράμματον» παράγωγο του ΠΑΣΟΚ. Και μάλιστα η «ριζοσπαστική» του πτέρυγα, η καθ’ όλα έτοιμη «να τα δώσει όλα» στον αντίπαλο δίχως τον παραμικρό δισταγμό. Με αντάλλαγμα τη μέθη της εφήμερης, αλλά παγκόσμιας δημοσιότητας: αστέρες στο διεθνές παλκοσένικο τα χθεσινά λουμπενάκια – φιγουράρουν από τον Λευκό Οίκο ώς το Βερολίνο και από τις Βρυξέλλες ώς το Πεκίνο. Προφανώς με ασφυκτικές προθεσμίες, όπως προβλέπεται πάντα για λεμονόκουπες. Και χωρίς επίγνωση, τι σημαίνει να περάσεις στην Ιστορία σαν «κωλοτούμπας».

Σύνοψη λοιπόν του προεκλογικού προβληματισμού μας: Οταν μια κοινωνία προικισμένη από τους θεούς με τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια Ιστορίας, με γλώσσα και καλλιέργεια, που, σίγουρα, «δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιωτέραν»,

όταν την παιδεία των παιδιών της κοινωνίας αυτής τη διαχειρίζεται συμπτωματικός ξιπασμένος της «μοδερνιάς» και αντιπολίτευση δεν υπάρχει,

όταν το όνομα γης πατρώας, της ίδιας κοινωνίας, το ξεπουλάει σε διεθνή συμφέροντα ένας σαλτιμπάγκος της διπλωματίας,

όταν το ψωμί και τη στέγη, άλλος αμοραλιστής σαλτιμπάγκος της οικονομίας, τα παραδίνει να τα λυμαίνονται διεθνείς τοκογλύφοι,

τότε το πρόβλημα δεν είναι τι θα ψηφίσουν τα θύματα στις οψέποτε εκλογές, αλλά πότε θα ωριμάσει ο απελπισμός τους.

Έντυπη

Η Καθημερινή