Μέθεξις - Της Σταυρούλας Πουλακάκη

Ήταν λίγο μετά τις εννέα το βράδυ που ανηφόριζα τα σοκάκια της πόλης για να βρεθώ στην Καζάρμα… Αλήθεια, πόσο καιρό έχω να πατήσω τα πόδια μου στον Ιερό τούτο χώρο;

Κάπως λαχανιασμένη, ολίγον φουριόζα στάθηκα  στην  ουρά  για  το  εισιτήριο. Δυο-τρεις γνωστοί που  συνάντησα έπειτα από  καιρό για να χαρούμε που σμίξαμε και να αναφωνίσουμε: τι γρήγορα που περνάει το γλυκό καλοκαιράκι.

Κι έπειτα, κατευθυνθήκαμε στο εσωτερικό του κάστρου. Ελαφρά ανησυχία για το πού θα βολευτούμε, κάτι ζακετούλες να βρούμε γιατί έχει  δροσιά  εδώ πάνω, κι ένας από τους συντελεστές εμφανίζεται στη  σκηνή για ένα σύντομο πρόλογο. Κάτι φώτα ρυθμίζονται κείνη τη στιγμή, λίγο κι ο ήχος. Ε…, ξεκινάει ,μια κυρία  περνάει από μπροστά μας για να βρει την παρέα της, μερικές καρέκλες τρίζουν, ένα αναψυκτικό ανοίγεται με γαργαλιστικό ψίθυρο…

– «παρακαλώ να κλείσετε τα κινητά». Ευτυχώς, πρόλαβα να το σκεφτώ, όπως και το αντικουνουπικό αυτοκόλλητο (αν και με τον αέρα απόψε μάλλον, δε θα μας κάνουν  την τιμή, οι θηλυκοί  κώνωπες) εντάξει, σιγουρεύομαι: αδρανοποίησα την τεχνολογία... ο φωτισμός, χαμηλώνει.

………………………………………………………………………

μια μικρή συσκότιση, όσο το ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων μας, και μετά όλοι οι προβολείς πάνω στο θίασο και ένα χειροκρότημα ζωηρό, παραταταμένο, χρωματιστό συνόδευε την Υπόκλιση. Σηκωθήκαμε αφού άρχισε να αδειάζει η πλατεία. Πλησίασα ασυναίσθητα τη σκηνή, ήθελα να σύρω μαζί μου κάτι, μια φωτογραφία ίσως.

-σας άρεσε; ακούω μια φωνή να με ρωτάει.

Όχι, μη μου την κάνετε αυτή την ερώτηση  Τ ώ ρ α ! δεν  έχουν καταλαγιάσει  ακόμα οι αισθήσεις, ο νους ακόμα βρίσκεται σε μέθη, που να συνταιριάξουν λέξεις με σκέψεις; Χρειάζομαι το χρόνο μου, να επανέλθω από κει που  ήμουν.

Η θυσία του Αβραάμ, το έμμετρο αριστούργημα του Β.  Κορνάρου από ντόπιους καλλιτέχνες.

Έχει χυθεί καμπόσο μελάνι σε μελέτες, κριτικές, αναλύσεις γι΄ αυτό το έργο. Υπάρχουν πιο ειδικοί για να βγάλουν συμπεράσματα. Τα μάτια του θεατή και συν- κοινωνού σε αυτή τη μυσταγωγία θα σταθούν σε ασήμαντα, μικρά, ανούσια ενδεχομένως για τους ειδήμονες.

Η  δ ο κ ι μ α σ ί α. το  Δ ί λ λ η μ α.

Η  Α ν τ ί θ ε σ ι ς  ανάμεσα στην Υπακοή και την Παρακοή.

Η  Βιβλική ιστορία είναι γνωστή, όλοι ξέραμε  την Έκβαση. Το τέλος θα ήταν, όπως ακριβώς στα παραμύθια: Τέλος καλό, όλα καλά. Κι ο θεατής θα ένιωθε την εξιλέωση. Το καλό, η υπακοή θα είχε ακόμα μια νίκη.  Αναμενόμενο το τέλος.

Μα, γιατί μας συνεπήρε τόσο αυτή η παράσταση με την αναμενόμενη χριστιανική διήγηση?

Και αναφέρω «μ α ς»  γιατί με βεβαιότητα, ομολογώ πως δεν ήμουν μόνο εγώ.

Μαγικά μας ρούφηξε με δύναμη υποταγής κάθε δικής  μας  ανάγκης, η απόλυτη προσήλωση στα δρώμενα, έτσι όπως αρμόζει σε καθετί Ιερό.

Κρεμαστήκαμε κυριολεκτικά από τα  Άνευρα χέρια- τα νεκρικά- της Μάνας, της «βαριόμοιρης», νιώσαμε το βάρος το ασήκωτο στους πεσμένους ώμους  της, είδαμε το πρόσωπό  της να γερνά αιώνες σε μια μόνο στιγμή.

Μαζί  ζυγιάσαμε με τον Πατέρα το μετεωρισμό ανάμεσα στην Υπακοή και την Απείθεια. Πόσες φορές αλήθεια, ταλανιστήκαμε μαζί του;

Πόσες στιγμές που ταυτιστήκαμε με τους συγχωριανούς του που τον εγκαλούσαν στη Λογική, στην Απείθεια προς τη Θεία Βούληση, πόσο ζηλέψαμε τη θέση των δουλικών που ήταν  μια ανάσα μακριά από τοις πρωταγωνιστές. "Μη σε έβρει", μονολογούσαμε, η μαύρη τύχη τους.

Κι ο γιος; Ο μονάκριβος; Ο αμνός, ο ανυποψίαστος, που εντέλει θα μάθει το φρικτό του ριζικό, μα θα χαμηλώσει το βλέμμα, θα παλέψει με την άγουρη νιότη  του, να αντιταχθεί στο Θέλημα, μα θα  αφεθεί …να ηττηθεί η δίψα του για τη ζωή. Δηλώνει υποταγή με τον πιο δραματικό τρόπο: με μοιρολόι, απόλυτα ταιριαστό  με τη θνητότητά μας.

Και Ιδού η   Κ ο ρ ύ φ ω σ ι ς…

Η σπάθα γυαλίζει στον αέρα πάνω από την αθωότητα. Χωρίς το Γιατί να έχει απαντηθεί! Κείνη τη φοβερή στιγμή που οι ανάσες είχανε κοπεί, επίτηδες ο αέρας λυσσομάνιαξε για τόσο δα  κι αν δεν τον ένιωθα στα μαλλιά μου που εμπόδισαν τη θέαση για χιλιοστά του δευτερολέπτου, θα πίστευα μες τη ζάλη μου, πως ήταν εφέ κατεργάρικο για περισσότερη ένταση στο δράμα (λες και τόση, δεν μας έφτανε!).

Ακόμη προβληματίζομαι, αν δεν γνωρίζαμε τη συνέχεια… πώς θα μας έβρισκε το Μετά;

Κι έπειτα … μια μικρή συσκότιση, όσο το ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων μας, και μετά όλοι οι προβολείς πάνω στο θίασο και ένα χειροκρότημα ζωηρό, παραταταμένο, χρωματιστό συνόδευε την Υπόκλιση.

Η    μ έ θ ε ξ ι ς   είχε επέλθει πανηγυρικά και τριγυρνούσε ανάμεσα  στα  αναμαλλιασμένα κεφάλια μας, μα τ’ορκίζομαι, δεν ήταν του αέρα αυτή η δουλειά!

Οι άνθρωποι που μπήκαν μέσα στα κουστούμια  τους, που κάλυψαν με μπογιάδες τα πρόσωπά τους, δεν ήταν ηθοποιοί, που διεκπεραίωναν έναν ρόλο με ιδιωματισμούς, με δυσκολονόητες λέξεις σαν γλωσσόδετα κομπολόγια..ήμασταν εμείς, που μέσα από την ψυχή τους ,μπήκαμε στο πετσί των βιβλικών ηρώων, και μεθύσαμε από το κρασί της μετάληψης του Ποιητή που μας φίλεψαν.

Γι΄ αυτό. Μη με ρωτάτε αν μ’ άρεσε…

Σταυρούλα Πουλακάκη.

Αύγουστος 2018