Αρχιεπισκοπή Αμερικής: Όταν ο δεύτερος γίνεται πρώτος και ο Πρώτος ως έσχατος εκπαραθυρώνεται…

Του Αλέξανδρου Ρεμούνδου*

(Μια αποτυχημένη συνταγή ώστε το πρόβλημα να παραμένει πάντα το ίδιο…)

Ό,τι εμείς οι άνθρωποι λέμε πόλεμο

για την πίστη και την πατρίδα,

τα κοράκια το λένε φαγοπότι

και ό,τι εμείς λέμε ήρωα,

τα κοράκια το λένε νόστιμο κρέας.

Ν. Καζατζάκης - Αδερφοφάδες

Διαβάζοντας τον τύπο και άρθρα στο διαδίκτυο για την κρίση στην εκκλησία της Αμερικής, αυτόματα ανεβαίνει στα χείλη μας το «παύσον εκκλησίας τα σκάνδαλα…», καθώς έχει αρχίσει να αναδύεται ξανά η από 30ετίας περίπου δυσοσμία σκοτεινών «διεργασιών» και δυσοίωνων εξελίξεων στην Εκκλησία της Αμερικής.

Ο Τύπος και το διαδίκτυο (1) περιγράφουν την κατάσταση ποικιλότροπα, ενώ ομόφωνα διατυμπανίζουν ότι η εκπαραθύρωση και του τρίτου κατά σειρά αρχιεπίσκοπου Αμερικής είναι «επί θύραις»!

Απορεί κανείς με τις συνεχείς εκπαραθυρώσεις που επαναλαμβάνονται από το 1996 μέχρι σήμερα με πλαίσιο το ίδιο περίπου σενάριο κάθε φορά (2). Θα νόμιζε κανείς ότι οι Κανόνες της Εκκλησίας - που θέλουν τους επίσκοπους ισόβιους - θα έπαιζαν κάποιο ρόλο στην περίπτωση αυτή. Οι Κανόνες όμως φαίνεται να έχουν χάσει την καθοδηγητική τους δύναμη και να ακολουθούν κατά πόδας την σημερινή εκκοσμικευμένη κοινωνία, όπου τα πάντα έχουν σχετικοποιηθεί και όλα εκτυλίσσονται ανάλογα με προσωπικούς σκοπούς και συμφέροντα.  Θα πίστευε κανείς ακόμη, - αφού οι Κανόνες έπαυσαν πια να παίζουν ουσιαστικό ρόλο - ότι κάποιο άλλο λογικό κριτήριο, κοινά αποδεκτό, θα ίσχυε σε παρόμοιες διαδικασίες όπου  κρίνεται η τύχη ενός αρχιεπίσκοπου. Η  πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Από την πρόσφατη ιστορία μαθαίνουμε με έκπληξη αλλά και πικρία ότι ούτε οι Κανόνες μετράνε, ούτε τα λογικά κριτήρια. Εδώ - είναι πια βεβαιωμένο - βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα φαινόμενο κυριολεκτικά χωρίς προηγούμενο σ' ολόκληρη την ιστορία όχι μόνο της Εκκλησίας της Αμερικής, αλλά και ευρύτερα.

Το φαινόμενο της διαρχίας

Οι καλά γνωρίζοντες - κι είναι λίγοι - αποδίδουν το περίεργο  αυτό φαινόμενο της συνεχούς εκπαραθύρωσης των αρχιεπίσκοπων Αμερικής στη διαρχία που επικράτησε στην Εκκλησία της Αμερικής τις τελευταίες δεκαετίες. Το θέμα αυτό το συνόψισε αριστουργηματικά ο Στάθης Βαλιώτης, γνωστός τραπεζίτης και ευεργέτης της Εκκλησίας (Νέα Υόρκη), σε πρόσφατη  αποφθεγματική δήλωσή του που αναστάτωσε την Ομογένεια της Αμερικής: "το πρόβλημα της Εκκλησίας της Αμερικής είναι ένα: πως τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει δύο Αρχιεπισκόπους, ο ένας είναι εκλεγμένος άγαμος στη Νέας Υόρκη και ο άλλος είναι έγγαμος και μένει κάπου στο Λόγκ Άϊλαντ. Ό,τι προσπάθεια κάνει ο εκλεγμένος την τορπιλίζει ο διορισμένος…" (3).

Τό ίδιο βεβαιώνει σε βαρυσήμαντο άρθρο του και ο Αποστόλης Ζουπανιώτης, εκδότης-διευθυντής της εφημερίδας GreekNews: "επιμένουμε ότι το πρόβλημα της Αρχιεπισκοπής Αμερικής είναι πως έχει δύο Αρχιεπισκόπους. Αυτό φάνηκε στα έτη 1995-96 επί Ιακώβου, επιβεβαιώθηκε στη διετία 1997-99 με την Αρχιερατεία του Σπυρίδωνα και επαναλαμβάνεται με το Δημήτριο (…)" (4).

Βέβαια, το κομβικό πρόβλημα της διαρχίας, το είχαν επισημάνει και άλλοι στο παρελθόν. Σχετικές αναφορές είχαν γίνει, ήδη το Μάη του 1998, από τον  Μητροπολίτη Αγίου Φραγκίσκου Αντώνιο (5), αργότερα από τη γνωστή δημοσιογράφο-συγγραφέα Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη (6), αλλά και πιο πρόσφατα από τον ίδιο τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Σπυρίδωνα ο οποίος, σε συνέντευξή του στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης, έκαμε λόγο για «δικέφαλη διοίκηση» στην Εκκλησία της Αμερικής (7). Αλλά τώρα το θέμα βγαίνει ξανά στην επιφάνεια με ακατάσχετη ορμή καθώς το ζήτημα της εκπαραθύρωσης του Δημητρίου παίρνει καθημερινά όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.

Και για να υπάρξει πλήρης σαφήνεια, εξηγούμε με λόγια απλά και  κατανοητά, πως εκδηλώνεται στην πράξη  το φαινόμενο της δικέφαλης διοίκησης:

Παράλληλα με τον θεσμικό και επίσημο, πλην φαινομενικό, αρχιεπίσκοπο που  εκλέγεται από τη Σύνοδο του Πατριαρχείου, υπάρχει και δεύτερος αρχιεπίσκοπος, άτυπος αυτός και ανεπίσημος που ουσιαστικά είναι ο πραγματικός αρχιεπίσκοπος! Σήμερα φαινομενικός αρχιεπίσκοπος είναι ο Δημήτριος ενώ πραγματικός αρχιεπίσκοπος είναι ο ιερέας Άλεξ Καρλούτσος. Μάλιστα, στην περίπτωση που ο δεύτερος αρχιεπίσκοπος θεωρήσει τον επίσημο αρχιεπίσκοπο ως μη ευθυγραμμισμένο ή συνεργάσιμο, τότε ο επίσημος πλην φαινομενικός εκπαραθυρώνεται με διάφορα προσχήματα και προκατασκευασμένα σενάρια. Το αντίστροφο, βέβαια, είναι αδιανόητο και δεν συμβαίνει ποτέ.

Έτσι εξηγούνται αβίαστα οι συχνές τεχνητές  εκκλησιαστικές κρίσεις και οι επακόλουθες «παραιτήσεις» των αρχιεπίσκοπων Αμερικής που επαναλαμβάνονται κάθε λίγα χρόνια σαν πολυπαιγμένο έργο του παλιού ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου. Ο λόγος που παρόμοιες παράτυπες καταστάσεις δεν μαρτυρούνται  σε άλλες αρχιεπισκοπές ή μητροπόλεις του Πατριαρχείου, προφανέστατος: εκεί δεν υπάρχουν δεύτεροι και άτυποι αρχιεπίσκοποι... Η συνύπαρξη δυο αρχιεπισκόπων στην ίδια αρχιεπισκοπή αποτελεί φαινόμενο μοναδικό, χαρακτηριστικό μόνο της Εκκλησίας της Αμερικής.

Στην τόσο απλή αυτή πραγματικότητα, τη δικέφαλη διοίκηση, συνοψίζεται λοιπόν ολόκληρη η ιστορία της Εκκλησίας της Αμερικής τα τελευταία τριάντα χρόνια!

Το ιστορικό της διαρχίας

Πώς τώρα φύτρωσε και ρίζωσε τόσο βαθιά η εξαμβλωματική εκκλησιαστική αυτή μορφή διοίκησης στην Εκκλησία της Αμερικής ώστε νάχει καταστεί μόνιμο και αξεπέραστο πρόβλημα τεραστίων διαστάσεων;

Ιστορικά η διαρχία επιβλήθηκε στην Εκκλησία της Αμερικής μετά από καθαρά προσωπική επιλογή και πρωτοβουλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, όχι με απόφαση της συνόδου του Πατριαρχείου. Με σαφή σκοπό την αύξηση των προσόδων εξ Αμερικής και περιορισμό της εξουσίας του Ιάκωβου προσπάθησε αρχικά η Κεφαλή του Φαναρίου να ανοίξει ειδικό πατριαρχικό γραφείο στην Ουάσιγκτον (1992), πράγμα που θα εξασφάλιζε και την τακτοποίηση του τότε παυθέντα (από τον Ιάκωβο) ελληνοαμερικανού ιερέα Άλεξ Καρλούτσου (8). Η σφοδρή όμως αντίδραση της ελληνοαμερικανικής κοινότητας ακύρωσε τα σχέδια του Βαρθολομαίου, ο οποίος, μη μπορώντας να μπάσει τον Καρλούτσο από την πόρτα τον έμπασε λίγο αργότερα από το παράθυρο, επιβάλλοντάς τον ως παχυλά μισθοδοτούμενο αξιωματούχο της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, ανεξέλεγκτο και με απ' ευθείας αναφορά στον ίδιο.

Και μερικά περί Καρλούτσου (9) για την Ιστορία:

Ο Βαρθολομαίος πρωτογνώρισε τον Καρλούτσο προς το τέλος της δεκαετίας του 80, όταν συνόδευε στην Αμερική τον από ημιπληγία πάσχοντα γέροντα Μελίτωνα, μητροπολίτη Χαλκηδόνας, για ιατρικές εξετάσεις.

Ο Ιάκωβος απέσπασε το μέχρι τότε "χαϊδεμένο παιδί" του, τον Καρλούτσο, ως συνοδό και βοηθό των επισκεπτών εκ Τουρκίας. Ο ρόλος του ήταν καθορισμένος και ξεκάθαρος: να "συμπαραστέκεται" στους Μελίτωνα και Βαρθολομαίο σε βάση καθημερινή και, στη συνέχεια, να δίνει στο αφεντικό του λεπτομερή αναφορά για τις συναντήσεις και κινήσεις τους.

Ο Καρλούτσος όμως, παραβαίνοντας τις εντολές του αφεντικού, συνάπτει ακατάλυτη «φιλία» με τον Βαρθολομαίο και από κατήγορος του Πατριαρχείου, όπως ήταν τότε όλοι «οι περί τον Ιάκωβο», μετατρέπεται σε κατήγορο και υπονομευτή του Ιάκωβου.

Χωρίς καθυστέρηση οδηγεί στο Φανάρι όσους εκατομυριούχους ομογενείς γνώριζε, κυρίως δυσαρεστημένους με τον Ιάκωβο, για να πραγματοποιήσουν τις πρόθυμες "ευλαβείς δωρεές" τους.

Είναι ο άνθρωπος που σχεδίασε και εξήγησε με πειστικότητα στον Βαρθολομαίο με ποιο τρόπο -χωρίς τη διαμεσολάβηση πια και έγκριση του αρχιεπίσκοπου Αμερικής- τα δολάρια των εκατομμυριούχων ομογενών της Αμερικής θα έρρεαν στα θυλάκια  του νέου προστάτη του μέσα από ανεξέλεγκτα και μη ανιχνεύσιμα κανάλια.

Ο Καρλούτσος, μέχρι που προέκυψε το θέμα Φεττουλάχ Γκιουλέν, φρόντιζε να πηγαινοέρχεται από την Κωνσταντινούπολη, να συνοδεύει τον Πατριάρχη στα ταξίδια του και να διαφημίζει, όπως μέχρι τώρα συνηθίζει, τη σχέση του με την Κεφαλή του Φαναρίου.

Στην καθημερινή πράξη απαιτεί να γνωρίζει και εγκρίνει τα πάντα στην Αρχιεπισκοπή και να δίνει εντολές με στυλ που πολλοί χαρακτηρίζουν "νταϊλίκι", χρησιμοποιώντας συχνά-πυκνά το όνομα του Βαρθολομαίου: ο "Πατριάρχης είπε...", «Ο Πατριάρχης θέλει αυτό, εκείνο ή το άλλο»,  κτλ κτλ.

Με τέτοια ανορθόδοξα μέσα κατόρθωσε ο Καρλούτσος  να τοποθετηθεί σιγά σιγά επικεφαλής όλων των ταμείων της Αρχιεπισκοπής Αμερικής.  Μέχρι και στην Πανορθόδοξη της Κρήτης συντόνιζε τα πρακτικά και προπαντός τα... οικονομικά θέματα της συνάντησης.

Ο Τύπος αναφέρεται συχνά στον Καρλούτσο σαν «πατριαρχικό επίτροπο» ή «αντιπρόσωπο του Πατριαρχείου» ή «πατριαρχικό νούντσιο» ή «πατριαρχικό κομισάριο» ή «χρηματοσυλλέκτη». και «εισπράκτορα του Πατριάρχη» στην Αμερική. Ο ίδιος - πληροφορούμαι - συστήνεται σε επίσημους κύκλους σαν «πατριαρχικός απεσταλμένος».

Η άποψη όσων ασχολούνται σήμερα με τον Καρλούτσο είναι κάθε άλλο παρά εγκωμιαστική. Θεωρείται γενικά ως ο κύριος υπαίτιος της διαρκούς αναταραχής που παρατηρείται στους κόλπους της Εκκλησίας της Αμερικής και, ειδικά, της εκπαραθύρωσης δυο αρχιεπισκόπων για την οποία συχνά επαίρεται σε ένδειξη ισχύος και επιρροής. Σοβαροί δημοσιογράφοι του προσάπτουν την κατηγορία για «ανεξέλεγκτη οικονομική αφαίμαξη της Ομογένειας» και τον παρουσιάζουν ως τον «βασικότερο υπαίτιο του σκανδάλου του Αγ. Νικολάου» (ενός τεράστιου οικονομικού σκάνδαλου με κατάχρηση δεκάδες εκατομμύρια δολάρια), «άτομο ανεξέλεγκτο, απεριόριστα φιλόδοξο και εμπλεκόμενο σε οικονομικές υποθέσεις πολλών εκατομμυρίων που ακόμα διερευνώνται από ορκωτούς λογιστές». Ο οξυδερκής αρθρογράφος Νίκος Σταματάκης μάλιστα προχωρά ένα βήμα παραπέρα παρατηρώντας ότι «είναι πλέον φανερό ότι ο «φάδερ Αλεξ» έχει αυτονομηθεί και δεν τον ελέγχει ούτε ο Αρχιεπίσκοπος αλλά ούτε και ο Πατριάρχης» (10).

Πάντως - για να μη χάσουμε την ουσία -  σε όλα τα οικονομικά ταμεία ο φάδερ Καρλούτσος… Όπου υπάρχει «παράς» για «διαχείριση» κι ο Carluccio πρώτος!

Αλήθεια, τι το ήθελε το παπαδιλίκι; Γιατί δεν γινόταν ένας «ένθεος» χρηματοπιστωτικός σύμβουλος;  Η απάντηση είναι απλή… Στην εκκλησία δεν υπάρχει χασούρα.

Διαρχίας επακόλουθα

Το φαινόμενο της διαρχίας, της άσκησης δηλ. της (μιας μόνο) εξουσίας από δυο καπετάνιους ταυτόχρονα δημιουργεί, όπως είναι φυσικό, σοβαρά προβλήματα και συνεχείς τριβές. Δυο κεφάλια στο ίδιο τσουβάλι δε χωράνε... Σχετικά ο Ν. Σταματάκης παρατηρεί τα εξής: «Ούτε καν μια πιτσαρία δεν θα μπορούσε να δουλέψει εάν τα δύο αφεντικά της δεν έχουν καθαρές αρμοδιότητες… Πώς λοιπόν να λειτουργήσει η Εκκλησία μας με την τόσο πολύπλοκη οργάνωση όταν ο επίσημος ηγέτης της ... συγκρούεται παρασκηνιακά με τον κρυφό Αρχιεπίσκοπο και «αντιπρόσωπο του Πατριαρχείου...;» (11).

Αλλά πέραν απ' το το στενό θέμα των συγκρουόμενων αρμοδιοτήτων η διαρχία φαίνεται νάχει ολέθριες επιπτώσεις σε όλες τις εκφάνσεις της εκκλησιαστικής ζωής. Σ' αυτήν αποδίδεται κατά κανόνα η όλη κακοδαιμονία που δέρνει την Εκκλησία Αμερικής από το 1990 και εξής. Το έργο της Εκκλησίας έχει περιορισθεί πλέον σε καθαρά οικονομικές δραστηριότητες. Η Εκκλησία έχει μετατραπεί σε οικονομικό μηχανισμό. Σε πρακτικό επίπεδο, οι συνέπειες των επιλογών αυτών είναι ορατές και δια γυμνού οφθαλμού: στασιμότητα, οικονομική κακοδιαχείριση,  ασταμάτητες καταχρήσεις και άλλα φαινόμενα καχεξίας και παρακμής που χαρακτηρίζουν τον εκκλησιαστικό βίο στην Αμερική. «Θα πρέπει ο Οικουμενικός Πατριάρχης - σημειώνει σχετικά ο Απ. Ζουπανιώτης- να διαβεβαιώσει την Ελληνοαμερικανική Κοινότητα ότι αφού πλέον το κακό με τους δύο Αρχιεπισκόπους «τρίτωσε», δεν θα επαναληφθεί ξανά, για το καλό της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και του Ελληνισμού. Οι «εξυπηρετήσεις» των «εξυπηρετικών» ιερέων σημαίνουν πελατειακό κράτος κι αυτό προκαλεί διαφθορά, κρίση και μαρασμό σε κράτη και οργανισμούς. Το ζούμε 30 χρόνια στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής» (12).

Παράλληλα, οι διαρκείς διοικητικές κρίσεις επηρεάζουν άμεσα και ένα άλλο βασικό χώρο της ζωής της Εκκλησίας, εκείνο των πιστών και τη σχέση τους με την Εκκλησία. Το αντιλαμβάνεται πάραυτα ο παρατηρητής με μια απλή επίσκεψη στους ναούς με το περιορισμένο πια εκκλησίασμά τους. Σήμερα μόνο ένα μικρό τμήμα της Ομογένειας (15-16%) διατηρεί ακόμη σχέσεις με την εκκλησία. Αυτό δείχνουν οι  στατιστικές (13).

Ο κόσμος αγανακτισμένος απομακρύνεται όλο και περισσότερο διαπιστώνοντας με αποστροφή τη φιλοχρηματία του κλήρου όσο και τα συνεχή σκάνδαλα «άλλου τύπου»…   Ιερείς, επίσκοποι, αρχιεπίσκοποι, κοινοτικά συμβούλια, όλοι μιλάνε για χρήματα και μόνο. Επίσης το κήρυγμα που απαραίτητα πρέπει να γίνεται στους ναούς αντικαταστάθηκε πλέον κατά μεγάλο μέρος από σύντομες πλην φορτικές ιερατικές "προτροπές για δωρεές". Οι περισσότεροι ιερείς και επίσκοποι έχουν μετασχηματιστεί σε χρηματοπιστωτικούς μάνατζερς που έχουν ξεχάσει οριστικά την πνευματική αποστολή τους. Έτσι ο κοσμάκης συνεχίζει να φεύγει για να μην επιστρέψει πλέον, βρίσκοντας - οι περισσότεροί τους - θρησκευτική θαλπωρή σε άλλες εκκλησίες, συνήθως  προτεσταντικές.

Άλλη σοβαρή επίπτωση  είναι η εκμετάλλευση του θέματος της παρουσίας και δράσης «δεύτερου αρχιεπίσκοπου» στο χώρο της μιας και  ίδιας Εκκλησίας από  μερίδα του ελληνοαμερικανικού Τύπου με στόχο την ανακίνηση του ζητήματος της ανεξάρτητης - αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αμερικής, τη δημιουργία σύγχυσης και την υποκίνηση, ει δυνατόν, εκκλησιαστικών επεισοδίων και αναταραχών.

Βαρύ το τίμημα για την συντήρηση ενός και μόνου «πατριαρχικού νούντσιου»...!

Διαρχία απροσπέραστη

Η όλη αυτή κατάσταση που προέκυψε ως συνέπεια της διαρχίας, περιγράφεται συνήθως, ως «εξαιρετικά ανησυχητική», «αντικανονική», «ανώμαλη», «θλιβερή», «τραγική», ακόμη και «οικτρή».

Δεν είναι λίγοι αυτοί που ακατάπαυστα διατυπώνουν απόψεις και γνώμες για τη βελτίωση των πραγμάτων προτείνοντας μάλιστα προσωρινά ή οριστικά μέτρα για τη λύση αυτού του νεοφανούς «γόρδιου δεσμού» στο εκκλησιαστικό σκηνικό της Αμερικής.

Αλλά η κατάσταση δεν φαίνεται βελτιώσιμη ή εύκολα ανατρέψιμη καθώς στη σκακιέρα κάθονται τα ίδια πάντα πρόσωπα, οι εμπνευστές και πρωτεργάτες της διαρχίας, με τα ίδια πάντα σχέδια που θέλουν την Εκκλησία χρηματοπαραγωγικό εργαστήριο και όχι πνευματική όαση για τους διψασμένους και ταλαιπωρημένους της ζωής.

Και όσο ο εκούσια ή ακούσια κατευθυνόμενος Τύπος θα αποφεύγει να θίξει το πραγματικό θέμα της Εκκλησίας της Αμερικής (που είναι αυτό της διαρχίας και όχι άλλο) και όσο θα επιδίδεται στην καλλιέργεια της πολιτικής του «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε», δηλ. στην επιφανειακή περιγραφή της εκκλησιαστικής κατάστασης στην Αμερική, στην κατασκευή φανταστικών σεναρίων, στη ακατάσχετη διαδοχολογία, αλλά και στην προβολή άσχετων παραπλανητικών απόψεων του κάθε «ειδήμονα» ή εγκάθετου,  οι πρωταγωνιστές του διαρχικού θέατρου θα συνεχίσουν ανενόχλητοι την επικερδή παράστασή τους.

Είναι πλέον βέβαιο ότι όσοι αρχιεπίσκοποι Αμερικής κι αν αλλάξουν, η δράση εγκάθετου «δεύτερου αρχιεπίσκοπου», «βεζίρη στη θέση του βεζίρη» θα συνεχίσει να δημιουργεί τεράστια προβλήματα και στο μέλλον, διαιωνίζοντας έτσι μία αθεράπευτη κρίση.

Επαναλαμβάνω:

Το πρόβλημα δεν είναι ο θεσμικός Αρχιεπίσκοπος.

Ο δεύτερος αρχιεπίσκοπος, ο άτυπος, είναι το πρόβλημα.

Αλήθεια ποιος Ορθόδοξος Επίσκοπος όπου γης, θα ήταν διαθέσιμος για επόμενος Πρώτος Αμερικής αν «φαγωθεί» και ο τρίτος κατά σειρά αρχιεπίσκοπος; Ποιος θάθελε να αναλάβει, γνωρίζοντας αυτό το καθεστώς «της ιδιότυπης διαρχίας» που τον «άγει ως πρόβατο επί σφαγή»;

Στοχασμοί επώδυνοι…

Με όσα παρατέθηκαν παραπάνω δεν επιδιώκουμε να εκθέσουμε κανένα εκκλησιαστικό θεσμό, επομένως ούτε την Μητέρα Εκκλησία... Προσπαθήσαμε να αξιολογήσουμε αντικειμενικά την διαρχική πολιτική που, σαν προσωπική επιλογή της Κεφαλής του Φαναρίου και όχι σαν πρωτοβουλία της συνόδου του Φαναρίου, εφαρμόσθηκε συνειδητά στην Αμερική τα τελευταία τριάντα χρόνια. Είμαστε της άποψης ότι, όσον αφορά την Αμερική, πρέπει να αναθεωρηθούν οι επιλογές και ενέργειές της Κεφαλής του Φαναρίου. Η αρχιεπισκοποφαγία και οι ίντριγκες δεν πρέπει να συνεχιστούν...  Πρέπει να αποφευχθεί η μετατροπή της Εκκλησίας της Αμερικής σε οίκο εμπορίου, με επικεφαλής μια παρακμιακή ελίτ διαχειριζόμενη μία οικονομική «επιχείρηση»...

Ο Πρώτος του Φαναρίου πρέπει να ακούσει, με ευρύ πνεύμα και ανοιχτή καρδιά, την αγωνία του ελληνορθόδοξου πληρώματός στη νέα ήπειρο. Είναι καιρός με καθαρές σκέψεις, εκφρασμένες με σαφήνεια, να επαναφέρει την Ορθόδοξη βιωματική και πνευματικότητα σε όλα τα επίπεδα της εκκλησίας της Αμερικής, καταργώντας αμέσως τα συντηρούμενα «ειδικού τύπου» κέντρα και παράκεντρα εξουσίας, τους «νούντσιους», τους «κολλητούς»  και τους «δραχμομαζόχτρες οικονομικούς κομισάριους» που αγοράζουν εύνοια και ισχύ προσφέροντας λύτρα. Είδαμε που οδήγησαν την Εκκλησία της Αμερικής αυτές οι πρακτικές. Και διαπιστώσαμε τα επιζήμια επακόλουθά τους:  απομάκρυναν δια παντός τον πιστό και μη λαό από την Εκκλησία, ενώ η Εκκλησία εξ ορισμού είναι για όλους και καλεί διαρκώς όλους στις αγκάλες της.

Αλλά και αν δεν υπάρχει θέληση να ληφθεί υπόψη ο πονεμένος λαός, το σώμα των πιστών, δεν μπορεί η εκκλησιαστική ηγεσία να εθελοτυφλεί και να μη θέλει ν' αντιληφθεί αυτό που όλοι αντιλαμβάνονται: ότι οι διαρκείς και επαναλαμβανόμενες κρίσεις στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής μειώνουν το κύρος της και την αποδυναμώνουν σε τέτοιο βαθμό που το ανοσοποιητικό της σύστημα να μην αντέχει πια. Κι αυτή η τραγικότητα -μη γελιόμαστε-αντανακλά στην ίδια τη Μητέρα Εκκλησία και ειδικότερα στον ηγέτη της.

Το συνεχές  - από το 1990 έως σήμερα και με πρωτοβουλία πάντοτε της Κεφαλής του Φαναρίου - φάγωμα των εκλεγμένων Αρχιεπισκόπων για χάρη του δεύτερου  εγκάθετου "επίτροπου" ή χρηματοσυλλέκτη,  θρέφει κουλτούρα πελατειακή, καλλιεργεί κλίμα διαρκούς ίντριγκας, (με ανάμιξη καιροσκοπικών εκκλησιαστικών και κάθε είδους εξωεκκλησιαστικών κέντρων με αδιαφανείς ατζέντες) και οδηγεί μοιραία σε ανώμαλες εξελίξεις... Καλό μεν το «διαίρει και βασίλευε» αλλά μόνο όταν δεν είναι αυτοκαταστροφικό...

Κι ας μη λησμονούμε και τούτο: μ' αυτή την ανορθόδοξη διαρχική τακτική εξωθούνται σε συσπείρωση οι γύρω από «παραεκκλησιαστικές οργανώσεις» θιασώτες και οπαδοί της αυτοκεφαλίας της εκκλησίας της Αμερικής. Η ειρωνεία του πράγματος: το Φανάρι το ίδιο να ρίχνει νερό στο μύλο του αυτονομιστικού - αυτοκεφαλικού κινήματος!...

Είναι τόσο γλυκό άραγε «το δώρο» που εισπράττει η Κεφαλή του Φαναρίου ώστε να παρέχει σαν αντίδωρο τέτοιου είδους «προστασία» σε νούντσιους και κομισάριους;  Αναρωτήθηκε άραγε ποιος θα χάσει τελικά σ' αυτή την περίπτωση.

Αυτά προς το παρόν…

Αλέξανδρος Ρεμούνδος

___________________________________________________

1. Βλ. Αποστόλης Ζουπανιώτης: "Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Βρούτου τω Βρούτω", GreekNews, 26 Μαΐου 2018. -- Αποστόλης Ζουπανιώτης: "Παραίτηση του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου θα σημαίνει συγκάλυψη του τι συνέβη στον Άγιο Νικόλαο", GreekNews, 30  Μαΐου 2018.

- Νίκος Σταματάκης: "Αυτοκεφαλία επιτέλους στην Εκκλησία μας", Η Εφημερίδα της Νέας Υόρκης, 26 Μαΐου 2018  --   "Η αποχώρηση του 'Φάδερ Άλεξ' απαραίτητο βήμα για κάθαρση στην Εκκλησία", Η Εφημερίδα της Νέας Υόρκης, 2 Ιουνίου 2018  -- "Η Εκκλησία και η Ομογένεια σε ιστορική καμπή", Η Εφημερίδα της Νέας Υόρκης, 23 Ιουνίου 2018  -- "Θα απαιτήσει η 44η Κληρικολαϊκή διευρυμένη αυτονομία από το Πατριαρχείο;",  Η Εφημερίδα της Νέας Υόρκης, 30 Ιουνίου 2018 --  "Η 44η Κληρικολαϊκή επιβεβαίωσε τα αδιέξοδα Εκκλησίας και Ομογένειας", Η Εφημερίδα της Νέας Υόρκης, 7 Ιουλίου 2018  --  "Γιατί η 'Ηγεσία των 100' και οι πλούσιοι δωρητές δεν βοηθούν την Αρχιεπισκοπή;",  Η Εφημερίδα της Νέας Υόρκης, 14 Ιουλίου 2018  -- "Ο Αρχ. Δημήτριος να παραμείνει στη θέση του", Η Εφημερίδα της Νέας Υόρκης, 1 Σεπτεμβρίου 2018.

- Π. Μακριάς: "Αυτοκέφαλη Εκκλησία στις ΗΠΑ: Η OCL Στηρίζει την έκκληση Βαλιώτη", Estiator, 5 Αυγύστου 2018.

- Πανίκος Παναγιώτου:  "H κρίση που δημιούργησε το Φανάρι στην Αμερική αφορά και την Αθήνα και τη Λευκωσία", HellasJournal, 3 Ιουνίου 2018 -- "Η παράταση της κρίσης μεταξύ Βαρθολομαίου και Δημητρίου τρώει σαν σαράκι την Ομογένεια", HellasJournal, 12 Ιουνίου 2018).

2. Βλ. "Παναγιώτατε, διαφυλάξτε την ενότητα της Ομογένειας" (Ανοικτή επιστολή της "Πρωϊνής"), η Πρωϊνή, 22 Μαΐου 1998.

3. Βλ. υποσημείωση υπ' αρ. 1:  Αποστόλης Ζουπανιώτης:  "Τα του Καίσαρος...".

4. Βλ. υποσημείωση υπ' αρ. 1:  Αποστόλης Ζουπανιώτης:  "Παραίτηση του Αρχιεπισκόπου...".

5. Βλ. υποσημείωση υπ' αρ. 1:  Αποστόλης Ζουπανιώτης:  "Τα του Καίσαρος...".

6. Βλ. Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη: "Η Μοναξιά ενός Ασυμβίβαστου - Σπυρίδων, Αρχιεπίσκοπος Αμερικής (1996-1999) - Βιογραφία", Εξάντας, Αθήνα 2000. -- Βλ. περίληψη της βιογραφίας αυτής: Ιουστίνη Φραγκούλη: "Η ιστορία ενός βιβλίου", Ελα να δεις...-The Land of Gods, 2002 (http://douridasliterature.com/asymvivastos.html)

7. Βλ. Θεόδωρος Καλμούκος: "Ο πρώην Αμερικής Σπυρίδων μιλά στον «Ε.Κ.»", Εθνικός Κήρυξ, 20-21 Σεπτεμβρίου 2014.

8. Βλ. "Ανακοίνωση του Οικουμ. Πατριαρχείου", Εθνικός Κήρυξ, 11 Νοεμβρίου 1992.

9. Στοιχεία για τον ιερέα Άλεξ Καρλούτσο βρίσκει ο αναγνώστης στο παραπάνω σύγγραμμα της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη (βλ. υποσ. 5) και σε ανάρτηση δημοσιεύματος της εφημερίδας "Το Βήμα" στο μπλογκ "Χαίρετε"  (http://xairete.blogspot.com/2009/08/blog-post_5941.html).

10. Βλ. υποσημείωση υπ' αρ. 1: Νίκος Σταματάκης: "Ο Αρχ. Δημήτριος να παραμείνει..."

11. Βλ. υποσημείωση υπ' αρ. 1: Νίκος Σταματάκης: "Ο Αρχ. Δημήτριος να παραμείνει..."

12. Βλ. υποσημείωση υπ' αρ. 1:  Αποστόλης Ζουπανιώτης: "Παραίτηση του Αρχιεπισκόπου...".

13. Βλ. "Ο 'ραγιαδισμός' Ομογενών ΗΠΑ", ΚΑΛΑΜΙ, 6 Οκτωβρίου 2017 (http://www.kalami.us/2017/omogeneia/ekklhsia_usa-17.html)

- "Το 'εκκλησιαστικό ζήτημα' της Ομογένειας ΗΠΑ και η διαδοχή Δημήτριου", ΚΑΛΑΜΙ, 12 Δεκεμβρίου 2017

(http://www.kalami.us/2017/omogeneia/ekklhsia_usa-dec17.html)

- "Μας διέσυρε (Λευκό Οίκο) ο δουλοπρεπής-θλιβερός αρχιεπίσκοπος", ΚΑΛΑΜΙ, 23 Μαρτίου 2018 (http://www.kalami.us/2018/sxolia1.html)

* Πνευμονολόγος-Φυματιολόγος